Ljósberinn - 01.04.1942, Blaðsíða 6

5«
svörtu augunum hans, sem leiftruðu rauna-
lega í bleiku andlitinu. Það var eins og
öslökkvandi sorg mðður hans og grátur
hennar við vöggu hans hefðu brennt sig
inn í barnssál hans. Með aldri óx ást móð-
ur hans stöðugt, en hann endurgalt aldrei-
tilfinningar hennar. Það var eins og hann
vantaði hæfileikann til að elska og löng-
unina til að gleðjast. Skuggalegur og af-
undinn tók hann á móti blíðuatlotum
hinnar fögru móðuf sinnar. Ekkert ástúð-
legt orð, ekkert vingjarnlegt spaugsyrði
kom nokkru sinni frain á varir hans.
Hann lék sér ekki eins og önnur börn;
hann kærði sig hvorki um sólskin né blóm.
Það var eina skenlmtun hans að fara ein-
samall langar gönguferðir eða kasta stein-
um liátt upp í loftið, svo hátt að eng-
inn gæti leikið það eftir honum. Svo var
hann vanur að sitja tímum saman við aö
tálga vopn úr tré. Á kvöldin sat hann
við eldinn og starði á blossandi eldtung-
urnar. Þar gat hann setið hreyfingarlaus
og starað og starað, eins og hann væri aö
rejma að lesa örlög sín f rauðum, glóandi
eldinum.
Þegar hann stækkaði og sjóndeildar-
hringur hans víkkaði varð augnaráð hans
spyrjandi, þegar uigu hans mættu mildii
og kærleiksríku augnaráði inóður hans.
Það var eins og geisli af ástúð brytist
snöggvast i'ram úr kuldahjúp augna hans,
en það var ætíð aðeins andartak, svo
horfðu þessi svörtu, þungbúnu augil þung-
lyndislega út í bláinn. Ekkert megnaði
aö þýða kuldahjúpinn utan af þessu harns-
hjarta. Enginn megnaði að fá hann til að
segja eitt einasta ástúðlegt orð.
En hann var viljugur nð hjálpa móður
sinni. Á meðan hún snt og spann ííngerðu
fingurna sína þreytta. til nð afla þeim
lífsviðurværis, har .lóhannes inn eldivið
og sótti brenni út í skóg. sótti vatn í læk-
inn og fór til bæjarins með handavinnu
móður sinnar. Fyrir nokkurn hluta pen-
inganna keypti hann hör handa henni lil
að spinna úr.
IJÖSBkKlNN
Ekkjan þreyttist aldrei á að þakka hon-
um fyrir þessa hjálp, hversu kaidlynduf
sem hann var við hana. Þolinmæði heim-
ar virtist vera óþrjótandi. Eftir því sem
Jóhannes talaði rninna við hana talaði iiún
meira við liann. Hún fylgdist með öllum
minnstu óskum hans, og gerði allt, sem
hún hélt að honum þætti vænt um.
Á löngum, dimmum vetrarkvöldum
sagði hún litla, þögula áheyrandanum frá
öllu, sem fyrir hana hafði komið og Öliu
sem hún hafði séð og heyrt. Hún vissi vel
uni hvað nann vildi helzt lieyra. Uni afa
sinn, sem rak móour hans burt frá heim-
ili hennar, vildi hann ekki heyra, en hann
vildi gjarna heyra sagt frá föður sínum,
og helzt af öllu vildi hann heyra söguna
um ættfeður sína, greifana af Hardensass,
söguna sem virtist næstuin geta verið þjóö-
saga eða æfintýri.
Það fór ofl hrollur um móðurina ef hún
leit í augu sonar síns, þegar hún var að
segja honum þessar sögur. Það var eitj-
hvað hörkulegt, dularfuilt og ósveigjan-
legt í andlitsdráttum þessa drengs.
»Svona var víst útlit ættfeðra minnac,
liugsaði hún og titraði við tilhugsunina.
Svörtu augun og samanhijnu varirnar
báru vott um ósegjanlega hörku. Vesalings
konan fann oft til ósegjanlegrar hræðslu.
Það var eins og einhver ill öfl beröust á
móti henni um yfirráðin vfir sál liarns-
ins hennar. En indæi, ef til vill harnsleg
von, liuggaði hina hryggu sál hennar. liún
vonaði sífellt að hún myndi einhverntínu'
sjá og finna vott af blíðu og ástúð bak
við þetta harðneskjulega útlit; hún von-
aði að göfugar, mildar tilfinningar myncb'
að lokum sigra. Einhverntíma, fyrr eðr<
síðar, myndi ísinn bráðna utan af hjarta
Jóhannesar og þá1 myndi hann fleygja séi'
í faðm móðui' sinnar og endurgjalda ást-
aratlot hennar.
En hún vonaði árangurshuisl. og þð
missti hún aldrei vonina. Dag eftir dag
starði hún í augu sonar síns og bjóst við
að sjá einhver merki vaknandi ástar, en