Ljósberinn - 01.04.1942, Blaðsíða 16

6«
LJÖSBERINN
»Já, en það er líka skringilegur hlutur
hancla stúlku. Pað er líklega Stígur, sem
hefir þessháttar, og svo hefir hann sýnt
þér hana, og þér hefir þótt hún skemmti-
leg«.
S'tígur áttaði sig nú. »Já, já, auðvitað
— það er alveg rétt hjá þér«, sag’ði hann
og braut nú heilann um eitthvað nýtt. —
»Svo eru það nú brúður«, sagði hann fyr-
irlitlega.
»Nei, taktu nú eftir, Dóra er sannarlega
orðin of stór til þess. Hún verður 15 ára
á morgun, og hún á fullan skáp af þess
háttar, ’s’em hún alrdei lítur á. Nei, en
er það ekki neitt, sem hún getur haft á
sér. Gefur maður ekki ungum stúlkum
hanzk.a?«
»JÚ, það er ágætt!« sagði Stígur og glaðn-
aði yfir honum* »Margrét fær allt af
hanzka, og hún er á líkum aldri og Dóra.
Ilanzkar, það er alveg ágætt«.
»Það var þá gott, að við gátum orðið
sammála«, sagði Páll, »en hvaða númer
ætli Dóra noti?«
»Númer? Nú, jæja, — já, það er ekki
gott að vita«. Stígur fór nú að brjóta heil-
ann á ný. »Hún er 15 ára, hvað heldurðu
um nr. 10, það getur ekki verið of lítið.
®g veit, að pínulitlar telpur nota nr. 3.
Elsa —« Stígur fékk allt í einu hósta, »ég
fékk hanzka, þegar ég var agnar-lítil ...«
»Það geturðu þó ekki munað «
»Nei — mér hefir vreið sagt það«.
»Bara að nr. 10 verði ekki allt of stórt«.
»Það er þó betra, en að þeir verði allt
of Iitlir«, sagði Stígur með áherzlu. Það
hlýtur að vera hræðilegt að geta ekki
hreyft fingurna«.
»Hvað skyldu annars vera mörg hanzka-
númer til?« sagði Páll íhyglislega. »Ég veit,
að Dóra er svo montin af því, hvað hún
er handsmá«.
»Jæ.ja, við getum þá tekið nr. 9, þao
getur ekki verið of stórt. 9 er ekkert sér-
lega stór tala«.
»Jæja, Elsa, það var annars gott, að ég’
hafði þig að ráðgast við! Það er allt af
bezt að hafa stúlku með sér, þegar eitt-
hvað á að kaupa handa stúlku«.
Stígur varð að snýta sér til að leyna
því, að hann hló.
»En sjáðu nú íil«, sagði Páll, »það eru
margs' konar hanzkar, t, d. þvottaskinns-
hanzkar, hjartarskinnshanzkar, og s,vo fín-
ir og gljáandi, sem kallaðir eru glacé-
hanzkar«.
»Það' er víst eitthvert ónýti, sem fer óð-
ara sundur«, sagði Stígur. »Ég- sá einu
sinni, að Emma frænka fór í svonai hanzka
í kvöldbeið, og rissj, svo rifnuðu þéir að
endilöngu — við .förum því ekki blátt
áfram að fleygja peningum í sjóinn, Páll«.
»Nei, það seg’irðu satt, Elsa!«
»Kauptu bara hjartarskinnshanzka, þeir
halda! Pabbi notar þá allt af. Emma
frænka gefur honum þá í jólag.jÖf á hverju
ári, og hann notar þá allt árið á ferðum
sínum«.
»Viltu fara með mér, Elsa, ogdeita aö
hanzkabúð. Það er ekki miðlegisverður
fyrr en eftir heila klukkustund«.
Þau voru ekki lengi að finna hanzkabúð.
»Hérna hljóta þeir að fást« ,sagði Páll.
»En heyrðu, Elsa, viltu nú ekki vera svo
væn að fara inn og kaupa þá? Ég get ekki
*liðið að fara í búðir, þar sem maður verð-