Ljósberinn - 01.04.1942, Blaðsíða 12

56
LJÖSBERINN
mmr
1 % 1 ll I Smósoga um litla Reykjavíkur-stúlku.
I # II M li Eftir Theodór Árnason
[Frh.] Það var nokkuð til í J^.ví, að það
var engu líkara, en að Dídí væri einhver
»merkispersóna«, cins og nunnan hafði
komizt að orði, kvöldið sem Dídí slasað-
ist. Daginn eftir var getið um slysið í blöð-
unum og í »Vísi« voru einkar hlýleg um-
mæli um Dídí, sagt frá því, að litla stúlk-
an hefði orðið fyrir slysinu í þjónustu
blaðsins, og að hún hefði verið langsam-
lega duglegasta og skylduræknasta irarn-
ið, sem blaðið hefði haft í þjónustu sinni,
að hinum öllum ólöstuðum. Svo hlýíega
var um Dídí litlu lalað, ag margur les-
andinn komst við, og þq ekki sízt ýms-
ir þeir, sem könnuðust við-Iitlu stúlkuna,
eða kaupendurnir í »stykkinu« hennar,
fyrir vestan hæ. ()g eftir að blaðið kom
út, var hringt úr ýmsum áttum bæði lii
blaðsins og á spítalann og spurl um líð-
an hennar. Dídí vissiinú minnst um þetta.
En henni voru sýndar smágreinar, sem um
slysið höfðu verið birtar í blöðunum, og
þá tók hún eftir því, að minnst var á bif-
reiðarstjórann heldur kaldranalega, á ein-
tim stað, og sagt, að líklegt væri, að hann
fengi »makleg málagjöld fyrir sína óað-
gæzlu«.
Petta varð Dídí meira en iítið áhyggju-
efni. Mcnni fannst bifreiðarstjórinn ekki
geta átt neina sök á þessu. Hún hafði dott-
ið, og henni fannst hún skilja það, að
hann hefði svo eltki ráðið við bifreiðina
í hálkunni. Og hann hafði verið svo góð-
nr við hana. Honum skyldi nú verða refs-
að eitthvað fýrir þetta?
Og þegar Guðjón afgreiðsiumaður kom
lil hennar um daginn, með ofurlítinn
blómvönd og sögubók með myndum, sem
hann gaf henni, var, henni það efst í huga,
að biðja hann að sjá til þess, að »þeir yrðe
ekki vondir við bílstjórann«, — eins og
hún orðaði það. Og Guðjón loi'aði, að
»leggja inn gott orð fyrir hann« hjá lög-
reglunni.
Annars reyndist það nú svo, þegar ti!
kom, að þessi heimsðkn afgreiðslumanns-
ins til Dídí, reyndist honum sjálfum fullt
eins mikið til hughreystingar og skaplólt-
is og Dídí. Pví að engum Irafði liðið eins
illa út af þessu slysi og honum, þeim góða
manni, og bar márgt til þess. Fyrst og
fremst það, að honum fannst hann ckl;i
geta fyrirgefið sjálfum sér það, að hann
skyldi hafa álpast til þess, að senda ein-
mitt hana Dídí litlu þennan útúrkrók,
með blaðastrangann á Herkastalann. og
hafa þannig orðið óviljandi valdur að
slysinu. Hann hafði svo sem átt völ á
ýmsum öðrum krökknm til þess að fara
þessa sendiferð. En hann þurfti þá ein-
mitt að láta sér detta í hug að biðja Dídí
um þetta, blessaða litlu stúlkuna, sem allí
af var boðin og búin til að gera honum
greiða, ef hún gat því við komið, — Dídí.
sem var eiginlega eina barnið í öllum
hópnum, sem hann hafði mætur á og. þótti
jafnvel vsent um. Petta hafði fengið svo
á hann, að hann hafði ekki getað sofid
um nóttina.
Nú. og svo byrjaði aftur sama baslið
með útburðinn í þessu »stykki«. Fyrst
og fremst gekk illa að fá nokkurn krakka
til að taka það að sér. Og svo myndi auð-
vitað niðurstaðan vcrða sú sama og áð-
ur; sífelldar lcvartanir og skammir og
upphringingar.
Og síðast var það, og ekki hvað sízt
áhyggjuefni, að öll líkindi voru til þess,
að út al' þessu myndi verða leiðinlegur
málarekstur, sem hann hlyti að hafa meiri
eða minni óþægindi af. Pví að Jón, faðir
Dídí. hafði verið all-þungorður, þegar