Ljósberinn - 01.04.1942, Page 15

E J 0 s B E R I N N
59
Piltuiva.sttilka
Skáldttuga eftir E. Fentnore
ELLEFTI KAFLl.
E*etta var í fyrsta sinn, sem Stígur kom
lr>n í herbergi frænda síns, og hann nam
staðar í dyrunum og glápti af undrun.
I}etta var eitthvað annað en herbergi Dóru
°S' Margrétar og það, sem hann sjálfur
SVaf í, með síð gluggatjöld, sem ekki mátti
Srl!?a á, blómaglös, sem gátu oltið um koll,
°k' alls konar dót, sem maður reif allt af
niður, ef maður aðeins rétti út handlegg'-
'nn eða. hreyfði sig vitund; nei, hér var allt
tl,|U af skápum með löngum skúffum eða-
kterhurðum, og- þar fyrir innan voru kass-
Hl' fullir af inndælustu fiðrildum eða bjöll-
UlTl- og þar voru há glös með höggormum
°k' snákum og froskdýrum í spíritus, og
^noppum með þurrkuðum blómum, og þar
Vat' smásjá og' hillur fUllar af bókum í
■fallegu bandi.
Þetta var nærri því fallégra herberg'i en
herbergi föður hans heima. Meðfram öðr-
Um þverveggnum lá breið hilla og á henni
hígu fáséðir steinar, og voru hin skringi-
,egu nöfn þeirra skrifuð á lítinn miða hjá
hverjum þeirra, og í einum skápnum vav
hver hillan eftir aðra af inndælum ’kuð-
Ur>gum og s'keljum. Stígur varð ákaflega
k'laður, er hann meðal þeirra skordýra, sem
Þáll var að »þurrka«, sá stóra »Aðmíráls-
fiðrildið«, sem hann sjálfur, svo að segja.
hafðj hjáipað til að ná.
En Páll lét Stígi ekki fá tíma til að glápa
°f lengi.
»Heyrðu, Elsa«, sagði hann, »á morgun
Gr afmælið hennar Dóru, og það var ein-
'mtt það sem ég ætlaði að tala við þig uni<-.
»Það var go-tt að þú minntist á það, ann-
ar's hefði ég gleýmt því«, sagði Stígur.
»Þú verður að hjálpa mér að finna upp
a einhverju handa henni; pu, sem sjált'
er't telpa, hlvtur að geta gefið mér gott
ráð«.
»Lifandi skjaldböku«, sagði Stígur án
þess að hugsa sig' nokkuð um; »heima fást
þær hjá garðyrkjumanninum. Þú getur
fengið eina senda heim, en hún má ekki
vera of lítil., þá eru þær einskis virði
og drepast strax«.
Páll varð hálf-undrandi á svipinn.
»Heldurðu að hún rnyndi kæra sig um
það?« spurði Páll efablandinn.
»Já, [>aö er ég alveg viss um. Ég hef'i
allt af óskað mér einnar. Ég átti einu sinni
ansi skemmtilega sk.jaldböku, en hún
drapst fyrir mér, og nú er ég að spara
saman fyrii; aðra. Hún kostar hálfa aðra
krónu«.
»Já, telpur eru stundum nokkuð skringi-
legar«, sagði Páll heimspekings'lega.
. Hann opnaði hurðina ög g’ægðist út á
ganginn, en þar var engin Dóra, sem gæti
heyrt til þeirra.
»Ertu nú alveg' hárviss um þetfa með
skjaldbökuna? Dóra kærir sig aldrei neitt
um dýrin mín«\
»Nei, en þau eru dauö. Skjaldbökur eru
lifandi. ég hlakka feykilega til að fá
mína, en heyrðu, svo eru það gufuvélar.
Þær eru svo inndælar, en þær eru dýrar.
Við gætum annars skotið saman bæði, ég
hefi heilar tvær krónur«.