Ljósberinn - 01.04.1942, Blaðsíða 10

54
LJÓSBERINN
af æfagömlum húsbúnaði. Það var engn
líkara en að í þennan sal hefði á síðustu
stundu verið farið með alla dýrgripi hall-
arinnar. Þarna iágti íburðarmiklir, gull-
ísaumaðir búningar, þaktir með þykku
ryklagi. Stór járnkista stóð undir brotna
eikarborðinu. Þarna lágu á víð og dreif
sverð og lensur, spjót og keðjur og undir
rykinu sást glitra á gull og gimsteina.
Drengurinn stóð undrandi frammi fyr-
ir þessari dýrmætu eign sinni. Skyndilega
rak hann upp óp. I miðjum tunglsgeisl-
anum, sem lagði inn um dyrnar, stóð
maður, gamall, forneskjulegui’ maður.
Hann var nábleikur og visinn, en í hend-
inni hélt hann á glampandi sverði.
»Hver ert þú?« hrópaði Jóhannes.
öldungurinn starði á Jóhannes með fjar-
rænu, þunglyndislegu augnaráði. »Forfað-
ir þinn, drengur«, sagði hann með hljóm-
lausri röddu, »einn af þeim, sem á að
hvíla í friði, en getur það ekki? Getur það
ekki vegna þess, að hann varð að kveðja
jarðlífið áður en hann gat lagt þetta sverð,
merkið um vald ættar vorrar, í hönd erf-
ingjans. Nú ertu loksins kominn, ósvikin
grein af gamla ættstofninum. Ég veit aö'
þú ert eins og við vorum allir, harðskeytt-
ur og stærilátur. Þú kannt ekki að brosa,
vilji þinn er járnkaldur og þú ert þögull
eins og gröfin. Þeir munu óttast þig, eins
og þeir óttuðust okkur«.
Iskaldur gustur heltök drenginn, og
hann skalf frá hvirfli til ilja.
Já, þetta var lýsingin á honum. Var
hann ekki einmitt svona, eins og maður-
inn sagði? Og hann átti að verða ríltur.
voldugur og h a t a ð u r. Auðurinn var
það sem hann hafði allt af þráð. Þá átti
móðir hans að verða tignuð og dáð sem
drottning í hinni endurreistu höll.
»Þú ert rétti erfinginn«, sagoi gamli
maðurinn, eins og hann hefði lesið hugs-
anir hans. Hann benti drengnum að koma
nær. »Taktu þennan purpuraklæðnað«,
sagði hann, »og farðu í hann, í staðinn
fyrir þessa tötra og lát þú þessa gimsteina -
festi um háls þér. Hérna er hinn gyilti
tignarsveigur ættarhöfðingjans, og hér ei
inesti dýrgripurinn sem til er hér, þ. e.
hið hárbeitta, tvíeggjaða sverð Harden-
sass-ættarinnar. Með þessu verði getur þú
opnað allar fjárhirzlur hallarinnar, ásamt
öllum leynihólfum og dýrgripakistum.
Notaðu þetta sverð óspart, og láttu með-
aumkvunina aldrei ná’tökum á hjarta þínu.
Þá mun þetta sverð færa þér töfraljóma
gömlu hallarinnar. En það eru þrjú heit,
sem eigandi sverðsins verður að vinna um
leið og hann eignast það. Brjóti hann þau,
missir sverðið töfrakraft sinn. Heyrðu nú
þessar reglur, sonur minn: Þú mátt aldrei
kyssa konu, heyrirðu það, a 1 d 1 e i! Þéi'
iná aldrei vökna um augu, aldrei.
aldrei! Þú mátt aldrei láta vingjarn-
legt orð fram ganga af munni þér! Mundu
þetta þrennt, taktu svo sverðið og farðu!
Nú get ég lagst rólegur til hvíldar og
sofið til eilífðar. Á morgun mun sverðið
vísa þér veginn út úr höllinni«.
Augnabliki síðar stóð Jóhannes 1 hall-
argarðinum. Hvernig hann var kominn
þangað, vissi hann ekki. Það sem hann
hafði séð og heyi’t fannst honum vera
eins og draumur, og hefði hann ekki ver-
ið í purpuraskikkjunni, með gullkeðjuna.
kórónuna og sverðið hefði honum í raun
og veru eldii komið til hugar að það vævi
veruleiki.
l
Já, þetta var þá hamingjan! Hvílíkt líf
myndi ekki bíða hans, fullt af valdaljóma
og uhaði. Að uppfylla skyldur hallarherr-
ans, fannst honum sem barnaleikur.
Hann gekk hnarreistur gegn um súlna-
. göngin. Hvítt tungsskinið lá eins og silki-
teppi yfir marmaraflísunum. Rósir bærð-
ust alls staðar fyrir andvaranum. En hvað
var þarna? Á milli rósarunnanna sá hann
fátæklega klædda veru.
»Mamma!« Rödd hans bergmálaði í þess-
ari miklu kyrrð og þögn. Hann kraup hjá
hreyfingarlausum líkama .mðður sinnar-
Var hún dáin? Var þessi munnur, sem
svo oft hafði talað ástrík orð við hann-