Ljósberinn - 01.04.1942, Blaðsíða 13

"'LJÖSBERINN
57
■l£inn skom á afgreiðsluna til þess að fá
nánari upplýsingar um málavexti. Mátti
3'áða það af tali Jóns, að hann myndi verða
óvæginn í skaðabótakröfum út af slysinu.
En Dídi reyndi að eyða öllum áhyggj-"
uin afgreiðslumannsins, og vildi ekki
heyra það nefnt, að hann ætti nokkra sök
a þessu, frekar en bifreiðarstjórinn. Og
þó að málafærzla hennar væri barnaleg,
V£U' hún þó svo áköf og einlæg, og í henni
aUri fann afgreiðslmaðurinn svo greini-
'ega þakklátssemi- Dídí og vináttu í hans
karð, að honum lá \iö að klökkna. Og
^ann foí frá Dídí miklu glaðari en hann
hafði komiö.
hennan dag voru ekki leyfðar fleiri
þcinisðknir lil hennar, nema föður henn-
var leyft að líta snöggvast inn til henn-
ar> síðar um daginn.
I Tanu var mildu frjálsmannlegri, en
þ^nn hafði yerið um morguninn, — bar
Sl.g betur og var glaðlegri. En það var al-
eins og um morguninn, að Dídí fannst
'num koma sér svo undur ókunnuglega
i'ir sjónir. Eða hafði hann allt af ver-
'ö svona, hann pabbi hennar, og hún bara
ekki tekið eftir því? Nei, - hann v a r
v>! thvað öðru vísi, það var áreiðanlegl. En
s v o n a átti hann að vera. »Ef hann hefði
allt af verið svona, þá hefði mér þótt miklu
'asrina um hann«, hugsaði Dídí. En það
Var eins og hún vissi það alveg umhugs-
únarlaust, að svona myndi hann verða
UPP frá þessu. Og um leið og hún komst
:|ö þeirri sannfæringu, hét hún því meö
Nalfri sér, að rcyna að vera.allt af góð
yio hann, svo að þeim gæti liðið vel saman.
Jón færði henni Nýja testamenti í fal-
E'gu bandi og gyllt í sniðum. Dídí vissi
1 taun og veru eJíkert hvað bóldn hafði
; ó geyinst og það skifti ekki nokkru máli,
Einnst henni. Það, scm öllu máli skifii
TV'ii' hana, í svipinn, var það, að pabbi
bennar hafði aldrei gefið henni nokJcra
kióf af jafn fúsum vilja, svo langt sem
i'dn mundi. Og hún fann það, þó- að liún
gerði sér elrlri grein fyrir því, að hann
var einmitt núna, að gefa henni eitthvað
annað en bókina, eitthvað nýtt, sem liún
vissi ekki hvað var, — eitthvað, sem hún
hafði aldrei átl, eitthvað gleðilegl. Og
Dídí rétti upp báðar hendurnar móti
I abba sínum. en hann laut ofan að lienni
v ; hun vafði handleggjunum utan um
hálsinn á honum og kreisti hann og kvssti
tyrir gjöfina.
Svona hafði Dídí heldur itldrei þakkað
pal)ba sínum fyrir noklvra gjöf. Og þegai
Jðn rétti iir sér aftur, leit hann snöggv-
ast undan og snýtti sér. Ifann fann ekki
betur. en að sér hefði vöknað um augu
Síoan tyJlti hann sér á stól við rúmið og
faldi vinstri liendina á Dídí í stórum og'
. hrjúfum lófa sér.
Þau liöfðu sjaldan talað mildð saman,
og þau töluðu neldur ekki mikið saman
í hella 'sinn. Og þó leið þeim háðuni svo
undur vel, einmitt svona. En allt í einu
nnmdi Dídí eftir heimsókn afgreiðslu-
mannsins.
»Hann Juiiv til mín. hann Guðjón«, sagöi
hún.
> Hvaða Guðjón?« Jón hafði verið ann-
ar hugar og áttaði sig eldd strax á því,
við livern Dídí átti.
»Eini Pétur!------ Hvaða Guðjón? Nú.
urovitað afgreiðslumaðurinn minn. Og
Iiann gaf mér þessa bók og fallegu blóm-
in þarna«.
»Jæja, hann hefir verið að reýna ao
sleikja þig upp, sá pamfíll! Allt er þetta
honum að kenna«. Jón var orðinn brúna-
þungur.
»Þú mátt ekki segja þetta, elsku pabbi«,
svarí ði Dídí og varð strax áköf. »Það var
einmifi þetta, sem ég ætlaði að tala við
þig rm«.
»Eg beld, að lítið sé nú um þetta að
tala«, varð pabba hennar að orði. »Mér
íinnst þetta vera alveg augljóst mál. Þeir
eru M'ona, þessir Irarlar. Af því að þú hef-
ir veriö vikaliðug, þá héíir hann auðvii-
að uotað sér það, og sent þig út og suður
c g í allar áttir fyrir sig. Og svo hafðist