Ljósberinn - 01.04.1942, Blaðsíða 11

LJÖSBERINN
55
lokaður fyrir fulll og alit? Var allt, sem
hann ætlaði að gera fýxir hana orðið of
seint? Ilún liafði farið að leita hans? Hví-
líkt ’nugrekki! Hvílík ást! Nú var hún
dáin. Sorg og erfiðleikar höfðu fleygt
henni í greipar dauðans. Hvers virði var
nú auður og hamingja fyrir hann?
Nú reis sólin í gullnu geislaflóði. Jó-
hannes Jiar móður sína inn í salinn, þar
sem hann nafði liilt forföður sinn. Hann
hjó út hvílu handa henni á rauðu purpura-
teppunum og þakti hana með rósum. Svu
hneigði hann höfuðið í þögulli lotningu
°g horfði ástúðlega á hana. En hvað var
hetta? Hún dró andann! .... Hann beygöi
S1k' lengra niður og þakti andlit hennar
með kossum. »Mamma! Elsku hjartans
ntamma mín!«
Og móðirin opnaði bláu augun og mætti
astúðlegu augnaráði sonar síns. Fögnuð-
l,r* ótakmörkiíð gleði lýsti sér í augnaráði
hennar. Sonurinn kastaði sér í faðm henn-
ar* og þau grétu bæði af gleoi.
Nú var Jóhannes búinn að brjóta öll
hi’jú boðorðin. Hann hafði kysst konu,
ehki einu sinni, heldur hundrað sinnum,
hann hafði grátið og liann hafði talað
hjöldamörg ástúðleg orð. Dýrgripirnir
v°ru honum glataðir að eilífu.
En nú skeytti hann því engu. Mesti
ðýrgripurinn hans var móðir hans, elsku-
^eka ljóshærða mamma hans, sem var svo
lík myndinni af Maríu guðsmóður.
Nokkrum vikum síðar fluttu þau aftur
gamla heimilisins þeirra. Það eina, sem
Jóhannes tók með sér úr gömlu höllinni
var gyllti tignarsveigurinn. Honum fleygði
hann ekki frá sér þegar sverðið rann úr
hönd hans af ótta við afdrif móður hans.
Sveigurinn og ættarnafn forfeðra hans.
sem hann tók upp, var eirii arfurinn hans.
En því fylgdi gæfa, því að Jóhannes varð
v*kur maður og voldugur, en æðsta ham-
higja hans var í því fólgin að láta aðra
njóta auðæfa sinna.
Niðjar hans urðu ríkir og voldugir að-
slsmenn, en þeir eiga bæði ást og
Vorvísa
Vorið er komið og líður utn landid,
losna úr fjötrunam gróandan» mögn.
Loftið er söngvum og Ijódstöfum blandiö,
lífsþráin titrar l sérhverri 'ógv.
Veikomið inndœla, íslenzka vor!
:,: lslenzka vor. :,:
Kom þú með suðrœna., sóllilýja blcemn,
sijngjandi, töfrandi voraldardaginn.
Ó. íslénzka vor íslenzka vor!
Efldu þjóð vorri frgmtak og þor.
Vald. Snævar.
samúð í ríkum mæli. Þeir eru elskaðír. }
en ekki hataðir.
Án tára, án ástúðlegra orða og án þess
að verða aðnjótandi konuástar, getur eng-
inn Iifað hamingjusömu lífi. Að fara
mis við þessar þrjár náðargjafir er sama
og að missa hamingju lífsins.
Hulda S. Helgadóttir
þýddi úr Börnenes Bog.