Ljósberinn - 01.04.1942, Blaðsíða 8

52
LJOSBERINN
með einkennilegum svip á náfölu andlit-
inu. Var þetta síðasta kveðjan? Hafði
hann ef til vill hætt sálu sinni til þess að
ná hinu heimskulega takmarki, og var
nú kominn úrslitadagurinn? Hún spratt
upp úr rúminu með angistarópi og bað
hann í Guðs nafni að hætta við að voga
lífi sínu með fífldirfsku, því eina sem hún
lifði fyrir.
Jóhannes varð strax eins og hann átti
að sér, vatt sér út úr herberginu með
stuttri kveðju og móðirin heyrði fótatak
hans fjarlægjast meir og meir unz það
dó út í fjarska. Allt var kyrrt. Allir voru
enn sofandi í litla þorpinu. nema hann
og hún.
Þennan dag hvíldi einhver einkennileg
óró yfir móðurinni. Henni fannst dagur-
inn aldrei ætla að líða. Þegar kvöldklukk-
urnar byrjuðu að hringja létti henni loks
um hjartaræturnar. Nú hlaut þrákálfur-
inn hennar að fara að koma. Hún hlust-
aði eftir hverju fótataki. Hún horfði út.
Pað yrar yndislega fagurt sumarkvöld.
Tunglsljósið sló silfurlitum bjarma á full-
sprottna akrana, sem voru næstum huld-
ir af Ijósgrárri dalalæðu. Næturfjólurnar
í litla aldingarðinum ilmuðu sterkt. Ætli
hann fari nú ekki að koma? Heyrist ekki
bráðum þetta lang'þráða fótatak á malar-
borna stígnum? Nei, allt er svo hljótt.
Hann kemur ekki ....
Ögurleg hræðsla greip móðurina. Var
hann glataður? Myndi hann ekki koma?
Myndi hann a 1 d r e i koma aftur? ....
Litla herbergið var svo þröngt. Loftið svo
ktefandi. Allt í einu tók hún þá ákvörð-
un að fara upp í fjallið og Ieita að syni
sínum. Þrátt fyrir þokuna gekk hún hratt
og kallaði öðru hverju nafn hans, en eng-
inn svaraði, nema bergmálið.
Hún gekk hratt yfir eggjagrjót og urð-
ir, án þess að gefa því gaum að fætur henn-
ar urðu blóðrisa. Loksins kom hún að
skriðunni, sem lokaði veglnum til kast-
alans. En hvað var þetta? Var ekki búið
að grafa göng gegn um þessa ófæru? Hún
ætlaði varla að trúa sínum eigin augum.
Þarna lágu verkfærin hans Jóhannesar, eu
hann var hvergi sjáanlegur. Var drengur-
inn hennar sjálfur búinn að ryðja sér brauí
til eilífrar glötunar?
Hún gckk hiklaust inn í grjótgöngin.
Allt af þrengdist gangurinn, ogí loks varð
hún að skríða síðasta spölinn. bjú korn
hun í þröngan helli, hér gat hún staðið
upprétt og litið í kring um sig. Héðan var
enginn útgangur, nema sá sem hún koin
í gegn um. Jóhannes var hér ekki og út
var hann ekki farinn. Henni varð litið
upp eftir þverhníptum hellisveggnum, og
hún rak upp hljóð af skelfingu. Hátt uppi,
á klettasnös, sá hún rauða hálsklútinn
hans Jóhannesar. Þarna hafði hann auð-
sjáanlega klifrað upp. Þennan vegg' varð
hún líka að komast upp, ef hún vildi finna
son sinn, og hún byrjaði að ldifra upp
þverhnýptan hamarinn. Hún klifraðj
hærra og hærra. Eir.n áfangi enn, og nú
var hún á næstum yfirnáttúrlegan hátl,
komin á litla stíginn, sem lá heim að ætt-
aróðali forfeðra hennar, sem glitraði og
glóði í tunglsljósinu, eins og æfintýrahöll-
Hún hljóp við fót heim að höllinni og
kallaði: »Jóhannes! Jóhannes!« Hún stóð
í gamla hallargarðinum,. sem var alþak-
inn villtum rósarunnum. Hún virti fyrir
sér löngu súlnagöngin, skrautlegu tröpp-
urnar, brotnu líkneskin o'g höggmyndirn-
ar; þetta var allt svo æfintýralegt í bleiku
tunglsljósinu. En hve það hlaut að hafa
,verið erfitt verk að grafa sig gegnum alla
mölina, sem hafði safnast hér saman. Enn
þá kallaði hún veikum rómi: »Jóhannes!
Jóhannesk Ekkert svar. ísköld þögn .. • •
Ilún reikaði áfram. Fótatak hennar berg-
málaði í þessari endalausu þögn. Ekkei't
lífsmark sást, nema nokkrar leðurblökur
svifu hljóðlaust áfram, þegar konan nálg'
aðist felustaði þeirra. Hér var aðeins auðn
og þögn, hvar sem litið var. Og þó varð
hún að halda áfram, en hvert átti hún
að fara? Hvergi sáust nein merki um ná'
lægð mannlegrar veru. Tímum saman ráf'