Ljósberinn - 01.05.1945, Qupperneq 15

LJÓSBERINN
ig búinn, um leyfi til að mega ganga fram
fyrir hennar hátign, prinsessuna.
Þegar þangað var komið, tók trölIkarL
inn hástöfum að hæla og lofsyngja hina
dæmalausu hæfileika páfagauksins.
Þegar samræðurnar stóðu sem hæsl,
hneigði fuglinn sig hirðmannlega fyrir
prinsessunni og mælti:
„Ó, undurfagi’a, tigna prinsessa, Syk-
urvör, má ég ekki fá að vera hjá yður
alla daga?“
Þegar prinsessan heyrði þetta, mælti
hún tilgerðarlega og teprulega: „Hvílík-
ur draumur í dósarloki. Ó, hve þetta er
undursamlega nýstárlegt. Ó, svo sætt og
hrífandi“.
„Ó, hvílíkur draumur í dósarloki*',
slefuðu hirðmeyjarnar og voru smá-
mæltar.
Og prinsessan keypti fuglinn orðalaust
og nefndi liann tafarlaust „Sykurnef“
vegna þess að hann var svo leikinn í að
segja sæta fyndni.
Þetta var sannarlega merkis-páfa-
gaukur, allan liðlangan daginn gerði
hann ekki annað en smjaðra fyrir prins-
essunni með dísætum fagurgala. Og prins-
essan þreyttist aldrei á að lilusta á hann.
Næsta dag reiddist prinsessan einni
hirðmeynni og varð svo öskuvond vfð
hana, að hún bæði barði og beit vesal-
ings stúlkuna, sem í raun og veru liafði
þó ekkert gert á liluta kóngsdótturinnar.
Seinna, þennan sama dag, ætlaði prins-
essan að stæra sig af páfagauknum og
grobba af honum við sendiboða erlendra
Hkja, sem komnir voru til konungshirð-
arinnar. En þá steinþagði Sykurnef. Það
dróst ekki orð úr honum og hann var
næsta vesaldarlegur á svipinn.
Þá varð konungsdóttirin svo heiftar-
lega reið, að hún lét loka fuglinn inni
í koldimmri kompu það sem eftir var
dagsins.
En Sykurnef steinþagði einnig næsta
dag. Þá hélt prinsessan að fuglinn væri
fárveikur og sendi eftir líflækninum og
öðrum afburða læknum. En enginn
þeirra gat fundið hin minnstu missmíði
á fuglinum.
Og vegna þess að Sykurnef sat nú stöð-
ugt steinþegjandi og daufur í dálkinn,
varð prinsessan brátt leið á honum, og
lét liann svo rorra einhvers staðar úti í
skúmaskoti, á afviknum stað. Og vísasl
hefði hann bæði soltið og orðið dauð-
þyrstur, ef ein herbergisþernan liefði
ekki sýslað um hann og hjúkrað honum.
Sykurvör prinsessa var víst enginn
engill. Það var víst eitthvað annað. Hún
barði og beit hirðmeyjar og herbergis-
þernur á. hverjum einasta degi, en svo
var hún í þess stað ákaflega fleðuleg og
sykursæt við alla ókunnuga. Einn dag
kom ókunnugur maður til hirðarinnar.
Hann liafði á boðstólum ákaflega fagurt
hálsmen úr dýrustu gimsteinum, sem va\
bæði einstakt listaverk og afar einkenni-
legt.
Prinsessan var svo gagntekin og heill
• uð af þessu djásni, að hún vildi óð og
uppvæg eignast annað hálsmen í viðbót,
sem væri öldungis eins. Gimsteinasalinn
lofaði að reyna að útvega annað sams
konar, en lét þó í Ijós að hann byggist
trauðla við því, að hann myndi geta það.
Loks kom hann aftur eftir langan
75