Ljósberinn - 01.04.1948, Síða 6

38
ENGJARÓSIN
er algeng um allt
land og vex víða
í stórum breið-
um á votlendum
engjum til mik-
ar prýði. Blóm-
Btöngullinn vex
upp af lágréttum
jarðstöngli. Rót-
in er trefjurót
eins og myndin
sýnir. Grænu
blöðin eru sag-
tennt.
Litla myndin (t.
h.) sýnir venju-
legan H V I T-
S M Á R A, en
stærri myndin (t.
v.) sýnir aðra
smárategund, ná-
skylda rauð-
smára. Smárinn
er góð fóðurjurt
og getur unnið
köfnunarefni úr
loftinu sér til
næringar, en það
geta engar jurtir
nema hann og
nokkrar aðrar
belgjurtir, ná-
skyldar honuin.
HÓFSÓLEYJAN
vex við tjarnir
og lækjarhakka.
Allar jurlir af
sóleyjaættinni
hafa tnarga
fræfla og frævur,
frævast flestar af
skordýrum og
eru fjölærar,
jurðslöngullinn
lifir niöri í mold-
inni veturinn af
og upp af honum
vaxa nýjar sól-
eyjar livert áriö
eftir annað.
Það var í iiiiðjum júlímánuði einn sólskins-
dag, að jurtirnar komu saman á þing. Þær
ætluðu að ræða ýmis mál, sem við komu
jurtaríkinu. Þær sátu í hring og litu hver á
ttðra. Engin vildi byrja, þangað til ein þrifa-
1U RIA
leg og þéttvaxin ltvönn steig fram og kvað
sér hljóðs.
„Kæru fulltrúar! Mér finnst það næst mér
að stýra hér málum, þar sem ég er einna
stærst og hef byggt hér land í mörg hundruð
ár. Nt'i skuluð þið koma fram fyrir mig og
skýra mér ævikjör ykkar“.
Skárifífill, stór og mikill, steig fram og
lagði undir flatt á móti sólínni.
„Ég heiti skarifífill. Eg elska sólina og
þykir vænt uni flugurnar. Flugurnar frjóvga
mig, en ég gef þeim aftur hunang í staðinn.
Eg vex á túnum, sérstaklega sunnan í börð-
uin, þar sem ekkert skyggir á sólina. Ég hef
Iiæði frjóblöð og fræbliið, krónuhlöð og bik-
arblöð“.
Nú hætti fífillinn og livönnin leit í kring-
um sig. Eftir nokkur augnahlik gekk fram
fyrir hvönnina stór og mikil maðra, gulmaðra,
og kynnti nafn silt. Hvönnin kannaðist við
það, en spurði, hvers konar land hún bvggi.
„Við möðrurnar eigum heima á þurrum
valllendisliörðum og óræktarhólum“, sagði
maðraii.
Hvönnin bló og sagði í hálfum hljóðum:
„Þið eruð ekki gefnar fyrir vökvann“.
Maðran brosti ofurlítið um leið og hún
sagði:
„Okkur möðrunum er kaffitréð náskylt og
halda margir upp á fræ þess“.
Hvönnin leit nú stórum augum á möðr-
nnn og sagði:
„Þér verður ekki gleymt“.
Næst gekk fram (lýragrasið.
„Ég er af maríuvandarættinni og elska sól-
ina“. Blóm þess breiddi fagurbláu krónu-
blöðin móti sólinni. Hvönnin varð hálf feim-
in, því að blóm dýragrassins horfði á hana
eins og ástsjúkt auga. En |>egar dró fvrir
sólina lukust þau snman jafnskjótt.
Hvönnin sagði: „Lif í ró“.
Na’st gekk fram lítið fínlegt blóm. Hvönn-
MW