Ljósberinn - 01.04.1948, Qupperneq 7

o9
1INIG
'n lieygði si{í niður til að heyra, hvað það
s°"ði. Svo rétti hún sig jafn harðan og sagði:
v.Ali ... en sá ilmur“.
BlómiS sagði: „Ég heiti blóðberg og gef
,n<>nmun liollan og góðan drykk af blöðum
,ninum“.
'Jáfðu vel og lengi", sagði hvönnin.
Enn .jekk lítið blóm fram.
"Allir vita livað ég heiti“, sagði blómið.
En> lei3 ()(r u.,ð fór burtu, hvíslaði það að
1 f I
"önninni: „Gleymdu mér ekki“.
Hvönnin liugsaði sig um ögn og sagði því
„J á, glevm mér ei“.
því naest kom lítið blátt blóm. Nú brosti
Bvönnin og leit til blómsins. Hún sagði ekk-
' rb en beið eftir svari. Blómið sagði lágt.
v.Ég beiti bládepla og vex sem einstæðing-
,lr innan um aðrar tegundir“.
"Blátt þýðir gleði“, sagði bvönnin. „Skal
I1'* ávallt gleði fylgja þér .
Nú kom snoðskollur einn boppandi fram
°S beið ekki eftir að livönnin spurði að beiti,
Beldnr sagði:
"Ég heiti geldingarhnappur. Þykir börnum
°8 lömbum vænt um mig. Ég vex á smádúsk-
n,n á sendinni jörð“.
Bví næst kom fram bláleit jurt með mörg-
u,n bjöllum.
"Allir þekkja þig“, sagði hvönnin. „Þú lieit-
Ir Éng, bláberjalyng. Þú átt heima á lioltum
0!í í fjallahlíðum. Þú ert vinur barnanna,
vertu það áfram“.
Nú varð blé. Engin kom fram fvrr en
,,vönnin kallaði:
"Hafa allar jurtir gert grein fyrir sér ?
gekk fram brönugrasið. „Já“, sagði hvönn-
***’ ernð fögur og hafið merkilega verk-
tl11’ æskumaðurinn kann að hagnýta sér.
liúið í raklendum lautum í skógarbrekk-
nm“.
Begar brönugrösin voru liorfin komu mörg
ln‘l hlóm í lióp.
KLÓELFTINGIN vex
upp af víðskriðulum
jarðstöngli en á hon-
um eru ofl smáhnúð-
ar, sem stundum voru
étnir í liarðindum.
I>eir voru netndir
sultarepli, Surtarcpli
eða Gvendarher.
VARI’ASVEIFGRAS
vex víða í hlaðvörpum.
STÓRIBGRKNI getur
orðið allt að 75 cm.
á hæð, enda er hann
langstærsta burknateg-
und á íslandi, en hann
er sjaldgæfur. Aftur
þekkja flestir tófu-
grasið, sem vex víða
í hraungjótum og
skjaldburknann, sem
vex í urðum, þekkja
margir. — Athugið
stækkuðu myndina af
gróhirzlunum.
„Við heitum steinbrjótar og lifum í votlend-
um jarðvegi alla leið frá fjallahlíðunum og
niður í mógrafirnar .
Nú dró fyrir sólina og blómin hurfu hvert
í sína átt. Hvönnin sat ein eftir. Þá heyrði