Ljósberinn - 01.04.1948, Qupperneq 22

54
LJÓSBERINN
Þessi orð skildust mér ekki til fullnustu
ennþá og þegar ungfrúin var farin yfirbug-
aði örvæntingin mig á ný. En hin trygglynda
systir mín liafði sent mér eitt vopn, sem gat
orðið mér til hjálpar í vörninni gegn liinum
gamla óvini, og það var Biblían. Guðleysis-
hók hafði skilið mig frá Guði og afvegaleitt
mig inn á hreiða braut syndarinnar, en við
lestur heilagrar ritningar brá birtu inn í
myrkrið í hjarta mínu smám saman.
Ég hafði enga hugmynd um það, hve dýr-
mæt huggun felst í Biblíunni, fyrir veslings
fanga, sem framtíðin virðist glötuð með öllu,
þegar ungfrúin rétti mér Biblíu systur niinnar
að skilnaði. En þegar ég nú sat þarna í klefa
mínum og vissi ekkert, livað ég skyldi liaf-
ast að, fór ég að lesa í Biblíunni að staðaldri.
Ég liafði haldið, að ég kannaðist vel við allt,
sem í lienni er ritað, fyrir löngu, en við lest-
urinn opnaðist lijarta mitt smám saman fyrir
Guði. Ég fann, að ég líktist mest glataða syn-
inum og að ég yrði að snúa aftur heim til
föðurhúsaima. Ungfrúin heimsótti mig dag-
lega og hún leiðbeindi inér á leiðinni til míns
himneska föðurs. Því meira sem ég las í
Biblíunni og því oftar sem ég kraup á kné
í klefa mínum, hvarf ótti minn fyrir fram-
tíðinni, dómi mínum og fangelsisvist. Ég sann-
færðist um að mér hæri að þakka Guði fyrir
þessa auðmýkingu. Mér var kippt burtu af
hinni vissu leið til eilífrar glötunar. Ef ég
aðeins gæti eignast fullvissuna um eilíft frelsi
sálar minnar, hvað gæti þá smánin og hegn-
ingin skaðað mig?
Það var liðinn hálfur mánuður, er ég var
leidd fyrir rannsóknardómarann á ný. Það,
sem mér kom á óvart og mig furðaði á nú,
var, að yfirheyrslan var ekki eins ströng og
fyrr og ég var ekki pínd með hinuni ótelj-
andi spurningum eins og áður. Hann bauð
mér aðeins að segja nákvæmlega frá öllu,
sem gerzt hafði daginn, sein þjófnaðurinn
var framinn, og ég yrði að gæta þess að segja
frá öllu, sem ég hafði hugsað, sagt og gert,
og ég varð við fyrirmælum lians.
Þegar ég hafði lokið máli mínu reis hann
úr sæti sínu og sagði rólega:
„Það gleður mig, Soffía, að geta sagt yð-
ur að ég er orðinn sannfærður um, að J)ér
séuð ekki meðsek í þjófnaðinum. Hin ákærða,
Einma Beer, er búin að flækja sjálfa sig
í alhnörgum mótsögnum varðandi meðsekt
yðar, og af því sést, að þér eruð saklaus.
Umsögn fyrrverandi húshænda yðar, um liegð-
un yðar undanfarið, staðfestir líka að þér
eruð sýkn saka. Ég verð að segja, að mér
þykir mjög fyrir að yður skuli liafa verið
lialdið svona lengi í fangelsi“.
Ég grét af geðsliræringu og mátti ekki
mæla, þegar fangavörðurinn leiddi mig inn
í herbergi og afhenti mér klæðnað minn.
Hálfri stundu síðar liafði ég fangelsið að baki
mér og stóð alein á götunni. Ég var gagntek-
in bæði af ótta og von. Hvað átti ég að gera
af mér? Ég þorði ekki að fara heim tit* for-
eldra minna og hitt var mér jafn ljóst, að
ekki gat ég snúið aftur til fyrri liúsbænda
minna. Eina leiðin, sem ég gat liugsað mér
að fara, Jiar sem ég gat vænzt hjálpar, var
til liinnar góðviljuðu ungfrú Kronoff. Hana
leitaði ég uppi og von mín varð sér lieldur
ekki til skammar. Hún tók innilega á móti
mér. Ég fór Jiess á leit við liana, að liún hjálp-
aði mér til að fá vist, en liún áleit, að bezt
væri fyrir mig að ég dveldi lijá henni þar
til málið væri útkljáð og farið að fyrnast yfir
það í bænum, en ég átti að mæta við réttar-
liöldin sem vitni. Hún kvaðst skyldi sjá um,
að ég gæti haft eitthvað fyrir stafni. Ég fagn-
aði þessari uppástungu hennar að vísu mjög,
en þó varð mér það ekki Ijóst fyrr en síðar,
hvílíkt góðverk ungfrúin hafði gert á mér
með tilboði sínu.
Ég liafði ekki liinn minnsta grun um það,
hve erfitt var að fá starf, Jiegar maður einu
sinni hafði komizt í tæri við lögregluna. Og
hvernig liefði farið fyrir mér, eftir allt Jiað
sálaruppnám, sem ég komst í við réttarhöldin,
ef ég liefði ekki átt kærleiksríka manneskju
að, sem gat stutt mig og liughreyst. Hin sam-
vizkulausa vinstúlka mín fyrrverandi lét aldr-
ei af því að ljúga á mig lýtum og skömmum
til þess að gera mig meðseka sér. Kom þá
enn til greina hin auvirðilega bók, sem hún