Ljósberinn - 01.04.1948, Síða 23

ljósberinn
55
léði mér og lögreglan liafði fundið í fórum
mínum og tekið með sér. Emma fullyrti, að
hún liefði léð mér þess konar bækur í lang-
an tíma og ekki fengið eyris virði fyrir }>að.
hegar liún svo liefði krufið mig um þóknun
f> rir þetta, hefði ég svarað, að hún gæti gert
sig skaðlausa með skartgripum liúsbændanna.
°g fleiri svipaðar álygar bar hún á mig. Hún
lýsti mér sem ákaflega illa innrættri og vondri
stúlku. Ég væri í raun og veru þjófurinn, en
hún sjálf, Ennna Beer, liefði verið afvega-
leidd af mér. Það lá við að ég sykki niður,
þar sem ég var komin, af smán og blyggðun,
er ég varð að hlusta róleg á allt það, er liún
sagði iim mig. Æ, þá lærðist mér að verða
smá og lítillát. Þá skildist mér það fyrst, hve
átakanleg sálarkvöl það hefur verið fyrir
Drottin minn og frelsara, þegar hann, hinn
hreini og saklausi, var dreginn fyrir dóm-
stólana og farið með hann eins og dauðasek-
an glæpamann.
IV.
Áður en ungfrúin útvegaði mér stöðu í
hvíldarheimilinu „Skógar“, hafði ég alltaf
att heima í stórborg og var því með öllu
ókunnug liinu dásamlega lífi í sveitinni og
skógunum. En hve ég var þakklát, er ég fékk
að dvelja þarna í Skógum, haustið eftir hina
hræðilegu sumardaga, er ég var að því komin
að yfirbugast, bæði andlega og líkamlega.
Þar hlaut ég hið harnslega liugarfar að nýju,
er ég fór langar gönguferðir með hinum glaða
og frjálsa barnahóp. Þó livíldi enn sár sorg
1 hjarta mínu. Forehlrar mínir gátu með
engu móti gleymt þeim órétti, er ég hafði
fterzt sek um gagnvart þeim. Hin góðvilj-
aðá ungfrú Kronoff hafði heimsótt þau fyrir
heiðni mína og beðið þau að fyrirgefa mér
fyrir sakir Jesú Krists og taka mig lieim til
Rín aftur um stundar sakir, þangað til ég
gæti fengið vist á ný. Móðir mín grét og var
sýnilega fús til að verða við beiðni ungfrú-
arinnar, en faðir minn sló í borðið og æpti
titrandi röddu af reiði:
„Þér getið sagt fyrrverandi dóttur minni.
að ég fyrirlíti hana og formæli henni, og að
hún skuli aldrei gera tilraun til að stíga inn
fyrir þröskuldinn á lieimili mínu á meðan
ég lifi. Ég naut virðingar félaga minna áður.
Ég liefi setið í stjórn eimlestarstjórafélags-
ins í fimmtíu ár og hefði hún ekki gert mig
að umtalsefni almennings í sumar, liefði ég
verið kosinn formaður þess í einu hljóði. En
þegar dóttir mín liafði slegist í lióp með þessu
þjófahyski, og eftir að ég hef séð heiðvirt
nafn mitt tilgreint livað eftir annað í blöð-
unum, fékk ég að reyna það, að félagar mín-
ir stungu saman nefjum og hvísluðust á í
livert sinn, er þeir komu auga á mig. „Þama
er faðir miljónaþjófsins. — Dóttir lians situr
nú fyrir innan járntjaldið“. Já, meira að
segja, kolamokararnir og smurningsmennim-
ir, ásamt öllu starfsfólki eimlestanna sendu
mér tóninn um liina glæsilegu yngismær. Vin-
ir niínir þrýstu að vísu hönd mína og sögðu:
„Þú skalt lialda áfram að vera vinur okkar,
því að þú ert heiðarlegur sómamaður í okk-
ar augum, eftir sem áður. Maður getur ekki
varðveitt æskuna á þessum siðspillingatím-
um og það liefði auðveldlega getað farið svona
fyrir hverjum okkar sem var“. En þér megið
trúa því, að orð þeirra særðu mig ekki minna
en háðsyrði hinna vesælu stráka, er ég mætti
á götunni. Ég sagði mig undir eins úr félag-
inu og ætlaði að hætta störfum við eimlest-
ina, en félagið krafðist þess, að ég starfaði
þar að minnsta kosti í tvö ár í viðbót, ef ég
ætti að fá eftirlaun. Áður var starf mitt mér
fyrir öllu, en eftir að nafn mitt hefur verið
svívirt, finnst mér ég vera vesæll og fyrir-
litinn og vil helzt lialda mig heima, svo að
ég komist hjá athugasemdum hins starfs-
fólksins“.
Ég varð mjög sorgbitin, eins og geta má
nærri, er ég heyrði, livað faðir minn hafði
sagt. Ég skrifaði lionum iðrunarfullt bréf,
en ég fékk það endursent óupprifið. Ég liitti
Matthildi systur mína á hverjum sunnudegi
síðdegis, á meðan ég dvaldi lijá ungfrúmii,
og liún sýndi mér ávallt sama kærleikami
og trygglyndið.
En þegar faðir minn komst að því, al