Ljósberinn - 01.04.1948, Side 12

44
LJÓSBERINN
ugu og hjálpaði Táraperlu til þess að fara
í þau.
Og nú var kóngsdóttir orðin alveg eins
og fiskimannsdóttir. Henni féll líka mjög vel
máltíðin hjá iienni Ursúlu, sem var hafra-
grautur og geitamjólk, því að liún var glor-
hungruð.
Þegar hún hafði satt hungur sitt, fylgdi Úr-
súla henni til sængur, sem var látlaus og
þokkaleg með hreinum, hvítum rekkjuvoðum,
hauð henni góða nótt og lét hana síðan eina.
Kóngsdóttir lagðist til hvíldar, þakkaði
Guði frelsi sitt og sofnaði vært.
Hana dreymdi, að hún væri að sigla á gyllt-
um bát úti á sjó, sem tvær voðalega stórar
geitur stýrðu, en urðu á svipstundu að mjalla-
livítum 8vönum. Svanirnir breiddu svo út
vængina, og liún settist á bak þeim og þeir
báru liana upp á loftsvalirnar á höll föður
hennar. Og þegar foreldrar hennar komu,
þá grét hún af gleði og vaknaði við það. Sólin
skein skært inn urn gluggann og gainla kon-
an stóð brosandi við rúmið hennar.
Frá þessum degi var hún í kofanum og
lijálpaði fósturforeldrum sínum til þess að
ríða net og veiða silung, eins og dóttir þeirra
hafði áður gert. Líka hjálpaði hún Úrsúlu
við innistörf og ávann sér þannig innilega
ást þeirra engu síður en dóttir þeirra hafði
náð.
En hugur hennar bjó samt í fjarlægð lijá
unnustanum og foreldrum hennar, sem hlutu
að fella margt tárið hennar vegna. Það kvaldi
hana sárt að sjá þau ef til vill aldrei framar
og geta enga vísbendingu gefið um það, hvar
hún væri niðurkomin.
Einu sinni sat hún niður við ána, djúpt
sokkin í þungar hugsanir og var að horfa
á litlu silungana, sem við og við komu upp
á yfirborðið og ljómi lék um í sólskininu.
Þá kvað allt í einu við lúðrahljómur og
bumbusláttur. Hún leit við og sá riddara-
sveit mikla, sem reið þjóðveginn hinum meg-
in fljótsins.
Ungur maður og tígulegur, herklæddur frá
hvirfli til ilja, reið á undan. Um hjálm hans
var bundið lárviðarsveig.
Þegar riddararnir komu nær, trúði hún
tæplega sínum eigin augum, því að foring-
inn var enginn annar en unnusti hennar.
Hún hoppaði upp af gleði og blíðubros
lék um varir hennar, og nú spruttu rauðar
rósir í fyrsta sinn um langan tíma fyrir fót-
um hennar. Hún reif af sér hálsklútinn og
veifaði og veifaði.
En riddararnir gáfu henni engan gaum.
Hún vissi nú, að unnusti hennar var ekki
fallinn, en kominn heim með sigri og sæmd.
„Skyldi liann vita nokkuð um hvarf mitt og
harma mig?“ hugsaði hún. „Hvernig sem
það nú er, skal hann þó komast að raun um,
að ég er lifandi og er honum trú og trygg“.
Hún batt svo fagran og stóran blómvönd
úr rósunum, sem gréru við fætur bennar, liljóp
með hann í fanginu heim til bæjar fiski-
mannsins og mælti:
„Líttu á, góði fóstri! Sko! Eru þessi blóm
ekki falleg? — Lof mér að fara með þér til
borgarinnar á morgun, þegar þú ferð að selja
fisk. Ég ætla að selja blómin, ég er viss
um að þau ganga út!“
„Þú ert fundvís kalla ég!“ sagði fiskiinað-
urinn glaður og forviða. „Ég hef nú verið
hérna æðilengi, en þessi blóm hef ég aldrei
séð í eynni fyrri. Þú færð þau áreiðanlega
vel borguð á sölutorginu á morgun“.
Daginn eftir sigldu þau tvö niður eftir ánni
til borgarinnar.
Þau fóru fyrst inn í greiðasölustað og þar
ætlaði karlinn að bíða þangað til hún hefði
selt blómin sín. Svo átti hún að hjálpa hon-
um að bera fiskinn til viðskiptavina hans.
Áður en kóngsdóttir fór, bað bún um mat
og flösku af góðu víni handa gamla fiski-
manninum og sagði við hann:
„Verði þér nú að góðu! Ég borga allt þeg-
ar ég kem aftur og ef til vill fæ ég svo mikið
fyrir blómin mín, að ég geti keypt nýjan kjól
handa blessaðri kerlingunni henni Ursúlu“.
Svo kvaddi hún og fór út á torgið.
Blómin voru í sefkörfu og nokkrum perl-
um stráð ofan á þau.
En skyndilega nam hún staðar óttaslegin
og gat hvergi hrært sig.