Ljósberinn - 01.06.1957, Blaðsíða 6

ZAKARIAS TDPELIUS:

Gestur barnanna
Saya
Saga þessi gerðist á bóndabæ í Finnlandi.
Pabbi og mamma höfðu farið til bæjarins
með kú, sem þau ætluðu að selja, en börnin
þeirra, Ólafur og Britta, áttu að vera ein
heima á meðan. Ólafur var 10 ára, en Britta
8 ára.
— Þegar dimmt er orðið, skuluð þið loka
að ykkur dyrunum, og Guð mun gæta ykkar,
sagði pabbi og mamma, er þau fóru.
Pabbi og mamma höfðu oft talað við börn-
in sín um Jesúm. Það var enginn, sem þau
treystu eins vel og hann. Er líða tók að kvöldi,
fór Britta að undirbúa matinn og leggja á
borðið eins og hún hafði séð mömmu sína
gera.
— Ef Jesús kæmi nú og mundi borða kvöld-
mat með okkur, sagði Ólafur.
— Já, ef við biðjum hann um það, kemur
hann áreiðanlega, sagði Britta. Ég ætla að
leggja á borðið fyrir þrjá.
Þau settust við borðið og báðu:
— Kæri Jesús, þú veizt, að mamma og
pabbi er farin til bæjarins, og við erum al-
ein heima. Komdu nú til okkar, og borðaðu
með okkur í kvöld.
Svo biðu þau.
— Var hann að koma núna? — Nei, það
var bara hundurinn á næsta bæ, sem var að
gelta.
En núna? — Nei, það var bara þyturinn í
veðrinu.
Mamma brosti, klappaði henni á kollinn og
sagði:
— Já, Sólveig mín. Jesús heyrir alltaf, þeg-
ar við biðjum hann. En gleymdu heldur
aldrei að þakka honum fyrir hjálpina.
Og nú langar mig að segja það sama við
ykkur, sem lesið Ljósberann.
Jesús heyrir alltaf, þegar við biðjum í hans
nafni. En gleymið svo heldur aldrei að þakka
honum veitta hjálp. L. K.
— Það getur verið, að Jesús komi ekki, af
því að það er svo kalt, sagði Ólafur.
— Jú, hann kemur víst, af því að við höfum
beðið hann um það, sagði Britta.
Þau voru búin að bíða lengi og mjólkin
var farin að kólna. Þá var drepið laust á dyr.
— Far þú fram, Ólafur, ég þori ekki, sagði
Britta.
Ólafur fór fram. — Skyldi þetta vera Jesús?
En það var þá bara fátæklega klæddur lítill
drengur, sem stóð úti.
Ólafur var á báðum áttum.
— Ég veit ekki, hvort ég á að þora að
hleypa þér inn, sagði hann. Pabbi og mamma
fóru til bæjarins, og við erum ein heima.
— Ó, lofaðu mér að koma aðeins inn og
hita mér svolítið, sagði drengurinn. Hann
skalf af kulda.
— Lofaðu honum bara að koma inn, Ólaf-
ur, kallaði Britta fram. Það getur verið, að
Jesús hafi ekki tíma til að koma í kvöld. Hann
hefur svo marga um að hugsa.
Nú fékk ókunni drengurinn að koma inn
og hlýja sér við arininn. Börnin virtu hann
fyrir sér. Hver skyldi þetta vera? En ef það
væri nú-------. Nei, hann var eins og hver
annar fétæklingur, og fátæklingarnir voru svo
margir.
Samt sagði Ólafur við hann:
— Nú getur þú fengið að borða með okkur
í kvöld. Við báðum Jesúm um að koma, en
hann kemur víst ekki í kvöld.
Drengurinn settist á auða stólinn við borð-
ið og borðaði með góðri lyst. En hann sagði
ekki orð á meðan hann borðaði. Hann var
svo raunamæddur á svipinn.
Britta var hálf smeyk. Hún gaut öðru hvoru
hornauga til hans á meðan hann var að borða.
Hver skyldi þetta vera? Mamma hafði oft
sagt henni, að lærisveinarnir hafi þekkt Jes-
úm, er hann braut brauðið.
Framh. á bls. 76.
L J ÖBBERINN
70