Ljósberinn - 01.06.1957, Blaðsíða 16

urinn var nokkuS sterkur. Það hafði hann
fundið, þegar hann reri á móti honum. Hann
var reiður sjálfum sér fyrir að hafa farið svo
óvarlega að. — Nú hafði bát Lárusar fiski-
manns rekið af stað og lemdist ef til vill ein-
hvers staðar og mundi skemmast. Já, takk,
það var laglegt að trúa honum fyrir bátnum!
Og þarna stóð hann sjálfur og komst ekki
burt frá eynni. Hvernig átti hann að geta
það? Hefði þetta verið um sumar, hefði hann
ef til vill getað synt í land, þó að það væri
langt, en nú í október gat hann það ekki.
Hann yrði að fara úr fötunum og þykku
skónum sínum og vera aðeins í nærfötunum,
en vatnið var allt of kalt. Hann mundi fljótt
stirðna upp. Nei, þess var ekki annars kostur
en að vera á varðbergi og vona, að bátur
mundi fara fram hjá svo nærri, að hann gæti
kallað til hans.
Hann skyggndist um og gekk síðan um-
hverfis eyna, þangað til hann var kominn
hinum megin á hana, og þannig hélt hann á-
fram, þangað til nærri var komið sólsetur,
og hann tók að svengja að nýju. Nú, það var
að minnsta kosti hægt að bæta úr því. Hann
hafði nógan fisk. Hann gekk að skálanum,
þar sem hann hafði mikið af þurrum grein-
um í hrúgu. Síðan kveikti hann bál og lét
tvær stórar steinhellur inn í það. Og meðan
þær voru að verða glóandi, útbjó hann fisk-
ana. Hann steikti þá með mikilli vandvirkni,
og þeir brögðuðust vel. Honum leið prýði-
lega á meðan hann var að matast, og bálið
hlýjaði honum.
En svo dofnaði yfir honum aftur. Nú var
að verða dimmt, og það var ekki mikil von
um, að nokkur bátur mundi fara fram hjá
eftir þetta. Það yrði ekki gott að hafast þarna
við um nóttina, sérstaklega ef rigndi, og það
virtust vera miklar horfur á því. Og það var
nær því verst, að pabbi og mamma mundu
verða ákaflega hrædd, þegar þau kæmu heim
og sæju, að hann væri þar ekki. Þau mundu
sjálfsagt spyrja um hann hjá föðursystur hans
og móður Óla, og þar sem enginn hefði orðið
hans var, mundi eflaust verða lýst eftir hon-
um í útvarpinu. Það yrði laglegt uppþot!
Gunnar lagði svolítið meiri eldivið á bálið
og settist síðan niður ráðþrota og starði út
yfir sjávarflötinn. Allt var autt og kyrrt. —
Nei, það var áreiðanlega ekki gott að vera
svona aleinn á eyðiey! Hann var ekki hrædd-
ur, því að hvað þurfti eiginlega að hræðast?
En það var hræðilega leiðinlegt að vera hér
og geta ekkert gert til þess að reyna að kom-
ast burt.
Hann starði löngunaraugum inn til bæjar-
ins. Ljósin höfðu verið kveikt, og honum
fannst þau vera svo óendanlega langt í burtu.
Og ekkert hljóð heyrðist nema öldugjalfrið
og þyturinn í trjánum!
Jú, nú heyrði hann samt annað hljóð, —
og hvað var það? Honum fannst hann áreið-
anlega sjá dökkan depil hreyfast og nálgast
og stækka. Og nú sá hann það í raun og veru,
og áraglamrið varð greinilegra. Það var bát-
ur, sem róið var, og stefndi hann beint til
eyjarinnar. Hann nálgaðist mjög hægt, því
að það var aðeins einn maður í honum, og
straumurinn á móti var stríður.
Gunnar kallaði og æpti og sveiflaði hand-
leggjunum. Nú var orðið nær því aldimmt,
og hann sá ekki fyrr en báturinn var kominn
mjög nærri, að það var bátur Lárusar og að
sá, sem reri var Óli!
— Hæ, Óli, kallaði hann.
— Halló, Gunnar, svaraði Óli glaður. Mér
datt í hug, að þú mundir vera hérna.
Gunnar tók veiðarfærin sín saman í flýti
og það, sem eftir var af fiskinum, — hann átti
ekki að fara í súginn, — og stökk síðan niður
í bátinn.
— Hvernig fannstu bátinn? spurði hann,
og tók árarnar.
— Jú, ég var að labba í leiðindum mínum
niður við fjörðinn, sagði Óli, og þá sá ég
hann. Hann hafði rekið inn í sefið. Ég náði 1
langt prik og dró hann að landi. Mér datt þá
í hug, að þú hefðir róið út í eyna, og að bát-
urinn hefði slitnað frá.
— Það er alveg rétt, sagði Gunnar og
kinkaði kolli þungur á brún.
— Mér kom í hug að reyna að fá einhvern
með mér til þess að hjálpa mér að róa, því
að það er erfitt að róa beint á móti straum-
inum. En Lárus vildi ekki, að nokkur vissi,
að þú hefðir fengið bátinn hans lánaðan, og þá
mundir þú bara lenda í vandræðum. Og svo
tókst mér það sjálfum.
— Það var vel af sér vikið, sagði Gunnar.
— O, jæja, ég hefi róið fyrr, eins og þú
veizt.
80
LJDBBERINN