Ljósberinn - 01.06.1957, Blaðsíða 8

IMiels Larsen:
Mömmudrengurinn
Leifur var sjö ára og nýbyrjaður að ganga
í skóla. Til allrar óhamingju voru börnin í
fyrsta bekk barnaskólans í Kastrup dálítið
stríðin, og ekki er alveg loku fyrir það skotið
heldur, að Leifur, hafi verið hálfgerður
mömmudrengur. Hann langaði heim til
mömmu, tárin komu oft fram í augun á hon-
um, og mjög lítið þurfti til, svo að hann móðg-
aðist. Þess vegna fannst félögunum auðvitað
mjög gaman að erta hann og gera gys að hon-
um. í frímínútunum var hann aldrei kallað-
ur annað en mömmudrengur, raggeit eða
pelabarn, og það þótti honum að sjálfsögðu
mjög leitt. En einn dag hætti þetta algerlega.
Það kom í Ijós, að Leifur var alls engin rag-
geit. Þegar á reyndi, var hann hugrakkur
drengur, og félagarnir gátu ekki annað en bor-
ið virðingu fyrir honum. Það, sem olli þess-
um stakkaskiptum, gerðist á eftirfarandi hátt:
Á fögrum haustdegi voru Leifur og nokkr-
ir félagar hans að prófa nýjan flugdreka
skammt frá heimili Leifs. Að þessu loknu
fóru þeir að æfa knattspyrnu. Ekki leið samt
á löngu, unz þeir urðu þreyttir á henni, en
þá fundu þeir upp á því að kasta steinum í
pytt nokkurn, sem var hálffullur af vatni.
Þetta var nú skemmtilegur leikur! Það var
svo gaman að heyra skellina í steinunum, þeg-
ar þeir snertu yfirborð vatnsins. Þeir voru
heldur ekkert fáir steinarnir, sem höfnuðu
á botni pyttsins þennan dag.
Á meðal drengjanna þennan dag var lítill
snáði, fjögurra ára gamall. Hann hét Óli og
var ákafastur allra til að finna steina og kasta
út í vatnið. Þegar gusurnar voru nógu stórar,
þá réði hann sér ekki fyrir gleði. Hann hljóp
langar leiðir til að finna hæfilega steina og
þaut svo til baka á fleygiferð. Fyrst framan
af gekk þetta ágætlega, en skyndilega varð
hraðinn of mikill, og Óli litli steyptist á höf-
uðið í pyttinn.
Drengirnir, sem sáu Óla detta í vatnið, æptu
upp yfir sig af hræðslu:
— (Óli drukknar, Óli drukknar!
Leifur hafði verið spölkorn í burtu til að
ná sér í stein, en nú kom hann hlaupandi,
þegar hann heyrði köllin.
— Hvað segið þið? Er Óli að drukkna?
— Já, Óli hefur dottið út í.
Allir voru skelfingu lostnir og ráðalausir,
nema Leifur.
— Flýttu þér, Maríus, hrópaði hann, og
hlauptu heim til mömmu, en mundu að flýta
þér.
Leifur lét nú hendur standa fram úr erm-
um. Hann mjakaði sér varlega fram af brún-
inni og hélt sér í nokkra fölnaða grastoppa.
í sömu svipan sá hann höfuðið á Óla litla
koma upp. Án þess að hugsa um hættuna,
beygði hann sig niður og náði taki á jakka-
kraga Óla. Þó gat hann ekki náð honum upp,
þar sem hann hafði ekkert til að halda sér í,
nema ónýtt grasið. Samt gat hann haldið
höfðinu á Óla upp úr vatninu með því að beita
lagni.
Nokkrar mínútur liðu. Kraftar Leifs fóru að
þverra. Hann átti fullt í fangi með að halda
Óla uppi, en hann beit saman tönnunum og
hugsaði: — Ó, að mamma fari nú að koma.
Það verður hræðilegt, ef ég get ekki haldið
Óla uppi þangað til.
— Slepptu ekki takinu, Leifur, nú er
mamma þín og smiðurinn að koma, hrópuðu
félagarnir.
Smiðurinn klifraði varlega niður til Leifs,
en móðir hans lagðist flöt á jörðina og hélt
í aðra hendina á smiðnum.
Með hinni hendinni tókst smiðnum að ná
taki á Óla litla einmitt um leið og Leifur var
að missa takið.
Nú leið ekki heldur á löngu, þangað til
bæði Leif og Óla var bjargað.
— Það var gott, að þið komuð, ég hefði ekki
getað haldið honum uppi margar sekúndur
í viðbót, sagði Leifur.
— Já, vissulega var það gott, að við komum,
LJ ÖSBERINN
72