Ljósberinn - 01.11.1957, Síða 16

37. áry., 9. tbl.
Nóvember 1957
FÖRUNAIJTURINN ♦ Eftir H. C. Andersen ♦ 2
Kirk.iuklukkunum var hringt,
j>ví að það var sunnudagur. I
kirkjugarðinum voru margar
grafir og á mörgum þeirra óx
hátt gras. Þá kom Jóhannesi
til hugar leiði föður síns. Hann
settist þá niður og reitti grasið
af leiðunum og þá krossa, sem
fallið höfðu reisti hann við. „Ef
til vill gerir einhver þetta sama
við leiði föður míns, þar eð ég
get ekki gert það.“
Fyrir utan sáluhliðið stóð
gamali beiningamaður og
studdist við hækjur. — Jóhann-
es gaf honum báða silfurskild-
ingana, sem hann hafði með-
ferðis, og svo hélt hann glaður
og ánægður lengra út í heim-
inn.
Þegar leið að kvöldi, gerði af-
skaplega vont veður. Að lok-
um komst Jóhannes að lítilli
kirkju. Dymar stóðu í hálfa
gátt, og hann smeygði sér inn.
„Hér ætla ég að hvíla mig um
stund,“ sagði Jóhannes og sett-
ist út í horn í kirkjunni. Og
áður en hann vissi var hann
steinsofnaður. Þegar hann
vaknaði, var talsvert áliðið næt-
ur og veðrið skollið á. Á miðju
gólfi kirkjunnar stóð opin lík-
kista, og i henni lá lík af manni.
Jóhannes var alls ekki hrædd-
ur, því að hann vissi, að hinir
dauðu gera engum mein. Það
eru bara lifandi menn, sem geta
verið vondir og gert illt af sér.
Og tveir svona slæmir lifandi
menn stóðu rétt við kistu hins
látna. Þeir vildu gera hinum
látna illt og henda honum út úr
136
kirkjunni. „Hvers vegna viljið
þið henda aumingja manninum,
sem er dáinn, út úr kirkjunni?'1
spurði Jóhannes. „Hann skuld-
ar okkur peninga, og nú þegar
hann er dáinn, fáum við ekki
grænan eyri. Viðætiumaðhefna
okkur á honum. Hann skai fá
að liggja eins og hundur fyrir
utan kirkjudyrnar." — „Ég á
ekki meira en 50 ríkisdali,"
sagði Jóhannes, „en þá skulið
þið fá, ef þið viljið lofa mér því,
að hinn framliðni fái að liggja í
friði." „Já,“ sögðu vondu menn-
irnir, „fyrst þú ætlar að borga
fyrir hann skuldina, skulum
við ekki gera honum neitt." Svo
tóku þeir peningana og fóru
burt.
LJDSBERINN