Nýtt kirkjublað - 30.01.1908, Blaðsíða 16

12
NÝTT KIRKJUBLAÐ
þegar líkamsfjörið tekur að þverra? Vetur er mér á höfði,
en eilíft vor er í hjarta mér. Eg anda að mér á þessari
stundu ilminum af liljum, fjólurn og rósum eins og fyrir 20
árum. Og því nær sem eg kem hinsta áfanganum, því fegur
hljóma mér í eyrum heimlaðanar-raddirnar frá heimunum
umhverfis.
Þetta er alt svo blátt áfram um leið og það er svo dá-
samlegt. Það er æfintýr og sönn saga. Hálfa öld hefi eg
fært í letur hugsanir rnínar í bundnu máli og óbundnu, eg
hefi fengist við sögu og heirnspeki, samið sjónleiki og skáld-
sögur, rakið fornar sagnir og flimtað daghlægi, hefi sungið
og kveðið. Einskis hefi eg látið ófreistað, en það finn eg, að
ekki hefi eg koniið orðum að þúsundasta hlutanum af því,
sem í mér býr. Þegar eg geng til grafar, þá get eg sagt
eins og margir aðrir, að nú hafi eg lokið dagsverki mínu, en
hitt get eg ekki sagt, að lokið hafi eg h'fi nn'nu. Starfsdagur
minn byrjar aftur næsta morgun. Gröíin er eigi hellisbyrgi,
heldur er hún opið hlið. I ljósaskiftunum um kvöldið er
hliðinu læst, en látið opið aftur í dögun.
Victor Hugo.
iagan um blindu mGnnina fjóra.
Eg ætla að segja þér afargamla sögu af fjórum blindum
mönnum.
A Indlandi, sem er mörg þúsund milur frá voru landi,
eru margir menn blindir. I einni borg höfðu fjórir helztu
mennirnir verið blindir alla æfi. Þessir menn töldu sjálfa
sig mjög vitra, og þeir voru jafnan fljótir til að kveða upp
dóma um alla hluti, er þeir fengu vitneskju um.
Eitt kvöld sátu þeir við veginn og voru að tala um sinn
niilda lærdóm — eins og þeir gerðu á liverjum einasta degi;
— heyrðu þeir þá, að fill kom gangandi til þeirra.
„0“, sagði einn þeirra, „hér kemur fíll. Við höfum oft
talað um þessa skepnu, en okkur hefir aldrei komið saman
um, hvernig hann sé. Nú getum við gert út um málið á
svipstundu, Við skulum allir fara og þreifa á skepnunni,