Nýtt kirkjublað - 01.11.1913, Blaðsíða 2

242 NÝTT KIRKJÖBLAÐ
Kaflar úr bréfum síra Ijarnar lalldórssonarí iaufási
fil fáls skálds Ólafssonar.
Trúin á annað líf.
Trú mín ú eilífu áframhalrli Iífsins, samfundum vinanna
og samveru í öðrum heirni glæðist aldrei fremur en þá, þeg-
ar einhver, sem mér er ástkær, hverfur í burt, um hið dimma
hliðið. Því þegar eg alvarlega fer að hugsa um Guð, hans
orð og stjórnun, og hins vegar um manninn, lians hæfileika
og eftirþrá, — já, því framar sem eg um þetta hugsa, því
óskiljanlegra og ótrúlegra verður mér það, að hann vilji, að
hann 'geti látið lífið, líf hins skynjandi anda, slokna í dauð-
anum. Mér finst þvilik hugsun steypa mér niður i þá iðu
heirnskunnar og guðlöstunarinnar, sem mér er ómögulegt að
staðnæmast i lengur en augablik. Það er alt að einu nærri
mér — og þó eins fjarri mér eins og sú allra stærsta vit-
leysa — að trúa þvi að enginn Guð, enginn skapari, enginn
löggjafi né stjórnari sé til, eins og að ætla það að maðurinn
eigi ekki fyrir höndum annað líf.
Þegar eg fer að efast um það í sálu rninni, að eg, að
andi minn sé ódauðlegur, þá finn eg hvað eg gjöri, og hlýt
undir eins aftur að hverfa. Eg finn að eg væni Guð, minn
höfund og herra, um lygi og svik, og með engu framargjöri
eg mig þess ómaklegan að heita hans barn, þvi eg er þá
sannarlega vont barn. og — guði sé lof — eg get bætt því
við, að eg er þá líka (eg finn til þess, eg sé það og skynja)
hið allra heimskasta barn. (1859).
Guð er til.
Mér finst það svo mótstæðilegt allri skynsemi, allri á-
lyktun um alt, sem eg til þekki í heiminum, sýnilegt og ó-
sýnilegt, að fara að rengja tilveru Guðs, að eg get ekki gjört
að því, þó eg verði bæði hryggur og reiður, þar sem því er
að mæta. Mér er þetta upphaf alls sannleika „að guð er
til“. Og við þann sannleika mun og fastur hvílast til enda
lífs. Hann er fæddur með mér, hann er mér áskapaður,
hann er rótgróinn í mér af uppruna mínum, sem og stað-