Nýtt kirkjublað - 01.11.1913, Side 12

252
NÝTT KffiKJUBLAÐ
verða svo staðfastur, að viðleitnin margítrekuð beri ávöxt.
Barnið verður að langa til að ganga, að vilja ganga og sið-
an læra að ganga — með því að ganga.
Heimfærum nú þessa einföldu kenning til hins andlega
svæðis.
Hvernig ætti eg að geta fengið vissu mína um það, hvort
bænin væri annað og meira en orðin tóm ? Svarið við því
er: Með því að biðja. Hinn virkilega mátt til þess að biðja
fær þú ekki úr neinni bók, né frá neinum skynsemdar-rökum,
ekki framar heldur en þú gætir þaðan sótt getuna til þess að
synda.
Þú hefir séð foreldra þína tala, og þig Iangar til þess
að tala; þú hefur séð þá lesa, og þig langar til þess að lesa;
þú hefir horft upp á það, að þau standa í sambandi við
einhverja ósýnilega veru, öðruvísi hefir þér það ekki komið
fyrir sjónir, eða þú hefir heyrt þau tala um það við þig að
þau geri það, og þig langar til að geta slíkt hið sama. A
þessu ertu að ala með sjálfum þér, og seinast rekur löngun-
in þig til þess að reyna þig á þessu. Byrjunin fer þér ólið-
lega, alveg eins og að ganga og lesa i fyrstu, og árangurinn
verður lítill. Ef þú nú missir móðinn af því þú öðlast ekki
þegar i stað bænarmáttinn, sem ekki fæst nema með langri
reynslu, og þú gefst upp fyrir þá sök, þá lærir þú aldrei að
biðja. En ef þú heldur áfram, hugrakkur, með stöðugri við-
leitni, þá bregst þér eigi ávöxturinn. Hann getur farið nokk-
uð eftir því, hvernig þú ert að upplagi til, en langmest fer
hann eftir því, hvað fastur þú ert í rásinni við þina bænar-
iðju. Lífið er ávalt aflafé, ávöxtur vilja og viðleitni. Því er
það að Kristur kennir sínum játendum að þreytast ekki á
bæninni, það er „áleitnin“, sem ber sigur úr býtum; og
sama kemur fram hjá Páli postula um árveknina og kost-
gæfnina að biðja á hverri tíð*.
Trúin er líf, og lífið er barátta. Því göfugra og veg-
Iegra sem lífið er, því meiri og harðari verður baráttan. Og
það er einmitt baráttan sem skapar lífið, það líf sem hinn
andlega hugsandi maður þráir, lífið sem hann verður að fiafa
eignast áður en hann trúir á það og skilur það i raun og
’) Lúk 11, 5-13, Ef, 6, 18,