Tímarit iðnaðarmanna - 01.12.1948, Page 7

Iðnaðarritið
LANDSSAMBAND IÐNAÐARMANNA OG FÉLAG ÍSLENZKRA IÐNREKENDA
Þriðjji lilnti þjóðarinnar.
Iðnaðarmenn og iðjuhöldar í landinu hafa þung-
ar áhyggjur um þessar mundir. Efnivara þeirra
fer stöðugt þverrandi og fjöldi verksmiðja og
verkstæða hefir liðið stórlega undanfarið sökum
skorts á ýmiskonar efni. Þessu veldur að nokkru
leyti skortur þess í heiminum. En þó miklu
fremur fyrirhyggjuleysi okkar sjálfra um inn-
kaupin. Gjaldeyrisskorti er um kennt. Og vissu-
lega væri æskilegra að við eignuðumst meira af
honum. En er farið skynsamlega með það sem
aflast? Fáir munu álíta það. Er þó eytt geysi-
legu fé til þess að svo mætti verða. Skrifstofu-
báknin sem starfa að því, beint og óbeint, að
skipta þessum 300 milljónum ísl. króna, sem ráð-
gert er að kaupa fyrir frá útlöndum á þessu
ári, eru dýr í rekstri. Sífelldar heimsóknir og
rekistefnur kosta mikinn tíma og fé. Ekki nægir
lengur að stilla sér í biðröð kl. 8 að morgni við
dyr Viðskiptanefndar. Aðeins lítið brot biðrað-
arinnar kemst að þessa 5-6 kl.st. sem nefndin
leyfir almenningi að ná til sín vikulega.
Hér er megnasta óstjórn og ómenning á ferð-
inni, bæði hjá stjórnarvöldunum og almenningi.
Afsökunin er sú ein að við Islendingar erum ó-
vanir þessum efnum. Við kunnum hvorki að
stjórna né láta stjórnast. Klíkubundin stjórn-
málasjónarmið reka svo smiðshöggið á allt sam-
an. Þetta verður að breytast. Neytendur og
stjórnarvöld verða að taka upp nýja starfsháttu
við úthlutun gjaldeyrisleyfa.
Þess verður að minnast að sparaður gjaldeyrir
getur verið meira virði en aukinn gj.eyrir. Hing-
að til hefir verið litið svo á að iðnaður á Islandi
hefði fremur litla þýðingu fyrir gjaldeyrisvið-
skiptin, og sumir „leiðandi menn“ hafa talið
hann „bagga á þjóðfélaginu“. Þær skýrslur sem
i þessu hefti birtast sýna allt annað. Með þeim
kemur í ljós að iðnaðurinn stendur jafnfætis
sjávarútvegi og landbúnaði, gjaldeyrislega og
atvinnulega séð. Rekstur þjóðarbúsins mun hann
einnig greiða að sínum hluta. Og þótt ótrúlegt sé
getur iðnaðurinn auðveldlegar keppt við verð
erlends varnings en landbúnaðurinn og engu síð-
ur en sjávarútvegurinn.
Þeim, sem iðnað stunda verður að vera þetta
ljóst. Fyrst og fremst til að þekkja nytsemi iðn-
aðarins og mátt, og svo til þess að sjá skyldur
sínar og finna ábyrgð sína á þjóðarbúskapnum.
Þriðji hluti þjóðarinnar má ekki eiga allt sitt
undir geðþótta hinna tveggja hlutanna. Fyrsta
skyldan er að sjá sjálfum sér farborða til þess
að geta tekið þátt i að efla hag heildarinnar.
Iðnaðurinn getur því aðeins sparað gjaldeyrinn
að hann fái gjaldeyri til starfsemi sinnar. Og
hann fæst treglega nema með þátttöku í stjórn
þjóðarbúsins. Margskonar ráðstafanir stjórnar-
valdanna undanfarið sýna þetta og sanna.
Eigi iðnaðurinn að þróast eðlilega, verða þeir
sem hann stunda að standa saman um það að
efla hann og bæta, afla honum vaxtarskilyrða og
vera þess umkomnir að takast á hendur stjórn
þjóðarbúsins að sínum hluta. 8. J.