Vikan - 18.01.1951, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 3, 1951
5
.^lMUMMMMMMMMMHMHMHMMMMMMMMMUHIIUMUIIIIMIIIIMIIIHIIHHIMMMUHMIIMIIUIIIIIIIIIIIMMIIIMMIMMMIIIMIIIIMIMIMIMaUMIMMMMHIMHIIHMHMMIMIIMMMMHIIHHHMMMMMHMMMMMIMIIIIUMM'MUMMHIIMHIMMIHUIMMMMUMMMIMIMMMMHMMMlMllif*
Ný framhaldssaga:
VERULFLRIMM
IIIIIIIIIIIIIHIIUIIIIIIIIIIHIIIHHIIIHIIHIIIIUHIUIIIIIIIHIIIHHIIIHIIIIIIIIIHHHHHUIII
Eftir EDEN PHILLPOTTS
„En gerðu það fyrir mig að segja Johnny
ekki, að ég hafi sagt þetta. Honum mundi hara
finnast ég hafa þvaðrað eins og þvottakona, ef
hann frétti það,“ svaraði Telford, og frændi hans
lofaði honum því.
En síðar sama dag sagði Telford stjúpu sinni
frá þessu atviki, og hún var samstundis áhuga-
söm um að ráðahagurinn mætti takast.
,,Maður hefði einna helzt búist við að hann
kvæntist aðalborinni mey," sagði Telford að lok-
um. ,,En verði Alina eiginkona hans, fær hann
þá beztu eiginkonu, sem hægt er að hugsa sér
og ég er sannfærður um, að þau hæfa vel hvort
öðru.“
Dafna hugsaði sig um augnablik, en sagði sið-
an:
„Bill er ekki mikill mannþekkjari, en það mikið
veit hann, að ætt og staða fólks hefur ekkert að
segja, þegar um hjónaband er að ræða. Aðalatrið-
ið, er að vera hamingjusamur.
Annars er almennur áhugi hér í sveitinni fyr-
ir hjónabandshugleiðingum hans. Ég segi ailtaf,
þegar ég er spurð, að ég viti ekki til þess,
að Bill hafi heitið nokkurri eiginorði ennþá, en
oftast bæti ég við, að ég voni að hann kvænist
áður en langt um líði.“
„Hann álítur það skyldu sina gagnvart ætt-
inni,“ sagði Telford, „og til þessa hefur hann
aldrei brugðizt skyldu sinni."
„Hann gæti ekki fengið betri konu en ölmu.
Ég hef að visu aldrei hugsað um hana í þvi sam-
bandi, og faðir hans áreiðanlega ekki heldur. En
eitt er ég sannfærð um, og það er, að Alma mun
ekki giftast neinum manni, nema þeim sem
hún elskar, svo að þessvegna getum við verið
róleg."
Telford var fyllilega sammála stjúpu sinni.
„Við skulum biða og sjá hvernig fer,“ sagði
hann. „Alma hefur sterkan persónuleika og það
er ekki óalgengt að sterkar konur leggi ást á
veiklynda menn.“
„Satt er það,“ sagði Dafna, „en ég vona, að
þegar hann kvænist, þá geri hann það ekki að-
eins af skyldurækni. En ég verð að játa, að það
er ekki einfalt að ímynda sér Bill ástfanginn,
en hann er mjög kurteis og elskulegur gagnvart
öllu kvenfólki, svo að það er fátt algengara, en
að hann veki falskar vonir i brjóstum kvenna."
„Og einmitt þessvegna minntist ég á þetta
við Malfroy. Eins og þú segir, þá er erfitt að
gera sér í hugarlund, að Bill geti orðið ástfang-
inn, og að ímynda sér, að ung stúlka geti vakið
rómantizkar tilfinningar í brjósti hans. En sé sú
kona til, sem Vilhjálmur gæti elskað og finndi,
að hún endurgildi ást hans, mundi hann efalaust
gera hana mjög hamingjusama."
„Ég efast ekki um það.“
Vilhjálmur var sæll vegna þess, sem hann hafði
heyrt. Það undraði hann, að John Malfroy skyldi
hafa veitt athygli sálarlífi Ölmu, því að hann
hélt að hann hefði ekki augu fyrir tilfinningalífi
kvenna. Hann sá nú John í nýju ljósi. En var
það rétt, sem Malfroy hélt? Þessi spurning söng
sifellt í huga Vilhjálms. Aftur og aftur sagði
hann við sjálfan sig, að John hefði á röngu að
standa, en hann langaði svo til að trúa því, að
Alma elskaði hann.
Þegar Alma kom til hans daginn eftir, til að
hjálpa honum við bókasafnsvinnuna, veitti hún
því samstundis athygli, að hann hafði breytzt.
Hann var mjög þögull og svipþungur. Þyrfti hann
að ávarpa hana átti hann erfitt með að ljúka
setningunni. Það var eins og hann væri hálffeim-
inn við hana.
Hann hafði með sjálfum sér ákveðið að biðja
hennar, en óttinn við að verða hryggbrotinn hélt
aftur af honum. Hann gat alls ekki lesið þá ást
úr augum hennar, sem aðrir þóttust sjá.
Fáeinum dögum siðar var haldin miðdegis-
verðarveizla í kránni „Úlfarnir" til heiðurs hin-
um nýja eiganda Stormbury. Vilhjálmur sat við
borðsendann og hlustaði á fjölda hf ræðum, sem
hann varð síðan að svara. — Aldrei hafði hon-
um dottið í hug að þessi veizla ætti eftir að
verða upphaf að mestu hamingjustundum lífs
hans, en þannig var það samt. Þegar hann fór
úr kránni um klukkan þrjú þennan sama sið-
dag, mundi hann aðeins eftir einni ræðu, sem
gamall bóndi hafði haldið. Gamli maðurinn hafði
verið mjög persónulegur í því, sem hann sagði og
látið í ljósi þá ósk sina, að Vilhjálmur kvæntist
hið allra bráðasta. „Og við óskum þess af öllu
hjarta, að þér fáið góða og trygga eigin-
konu, sir Vilhjálmur," sagði hann að lokum.
„Eiginkonu, sem líktist sem mest móður yðar,
lafði Wolf, og ég vona að ég fái að lifa þá stund
að sjá fyrsta son yðar, svo að ég geti dáið ró-
legur og öruggur um að ættin muni ekki líða und-
ir lok.“
Þessi orð endurómuðu i sífellu i huga Vilhjálms,
á meðan harrn gekk hægt i áttina til prestsseturs-
ins. Hann hafði lofað að koma og drekka te hjá
prestinum og líta á krysantemum blómia hjá
ölmu, en myrkrið skall snemma á, og Alma hélt
þvi fram, að maður ætti ekki að skoða blómin
nema í dagsljósi.
„Því miður sástu þau ekki, þegar þau voru
fallegust," sagði hún. „Þú hefur ekki komið hing-
að óralengi."
„Það er annars undarlegt, að ég skulí ekki
hafa meiri ánægju af blómum en ég hef,“ sagði
hann. „Pabbi og mamma höfðu bæði yndi af
þeim, en ég get ekki fundið neina gieði i að
horfa á litaskrúð þeirra."
„Þú líktist Telford hv'að því viðvíkur. Þið
hafið meiri ánægju af listum en sjálfri náttúr-
unni.“
„Þú hefur í lög að mæla. En blóm eru heldur
ekki varanleg fegurð. — Það, sem stendur i blóma
í dag, getur verið fölnað á morgun."
Hún andvarpaði.
„Þú horfir alltaf á skuggahliðina á tilverunni,
Bill. Það er rangd af þér.“
„Og ég sem fæ a£ njóta þeirrar ánægju að
umgangast gott og ósérplægið fólk, sem hugsar
meira um aðra en sig sjálft, — það ætti að breyta
hugsanahættinum hjá jafn eigingjörnum og sjálfs-
elskum náunga og mér.“
„Þú ert ekkert eigingjarn. En, en — hvernig á
ég að koma orðum að þvi. sem ég ætlaði að
segja? —- Því er nú einu sinni þannig farið,
að það er til fólk, sem nýtur lífsins og elskar
það, og á hinn bóginn er einnig til fólk, sem
aldrei sér annað en skuggahliðar lífsins. Því mið-
ur telst þú til þeirra síðarnefndu.
En hversvegna? Ég á erfitt með að skilja það.
Þú hefur auga fyrir fegurð og þó virðist þú að-
eins hafa tilfinningar fyrir hinu dapurlega."
Vilhjálmur hafði alltaf vitað, að þegar hann
bæði sér konu, hlyti hann að gera það án alls
undirbúnings. Hann mundi aldrei geta ákveðið
stund og stað og hvað hann ætti að segja fyrir-
fram. En nú, þegar hann heyrði orð Ölmu, var
hann skyndilega gripinn undarlegri þrá. Hann
sneri sér að henni og sagði:
„En Alma, þú getur hjálpað mér að sjá björtu
hliðar lífsins! Útal sinnum hef ég séð gleðina
fylta huga þinn, þegar þú sást eitthvað fallegt,
og þú sjálf varðst ennþá fallegri, ef það er hægt.
Og fjöldinn allur hefur tekið á sig nýja og fegurri
mynd fyrir augum mínum, vegna þess að þér
fannst það fagurt. Allt sem þér tilheyrir ljómar
af gleði og hamingju. Þú ert ánægðasta og yndis-
legasta manneskja, sem ég hef kynnzt, og hjá
þér hef ég séð hvað gleðin er mikils virði; nú
er mér farið að skiljast, hvað vinátta þin hefur
verið mér mikils virði öll árin, sem við höfum
þekkt hvort annað, -— þú hefur alltaf verið reiðu-
búin að skilja og fyrirgefa. Og þessa einlægu
vináttu hef ég í eigingirni minni tekið sem sjálf-
sagðan hlut. Það er sannleikur, að ég sé alltaf
eitthvað dapurlegt við alla gleði og alla ham-
ingju, en þegar ég er hjá þér gleymi ég þvi dap-
urlega, því að það getur ekki þrifizt í návist
þinni."
„Kæri Bill, mér væri það ósegjanleg gleði, ef
ég gæti hjálpað þér að 'verða hamingjusamari
en þú ert,“ svaraði hún.
„Það getur þú,“ svaraði hann sannfærandi. „En
ef þú getur það ekki, þá vil ég samt sem áður
ekki bíða lengur i þessari óvissu. Viltu verða kon-
an mín og gera mig hamingjusaman alltaf og
eilíflega? Ég get ekki veitt þér mikið á móti —
þú veizt að ég er aðeins hálfmótaður leir, og
meira að segja lélegur leir; en það er allt, sem
ég get boðið þér sem endurgjald við hinni ríku-
legu gjöf, sem þú gæfir mér, þegar þú gæfir
mér þig sjálfa. Ég er ljótur maður og gamal-
dags, en ég elska þig og þarfnast þín!“
Hann þagnaði. Alma svaraði honum ekki strax,
en hann Ias svarið i augum hennar, faðmaði hana
að sér og kyssti hana.
„Ó, Bill, hvenær byrjaði þetta?“ spurði hún.
„Hvenær varð sú breyting á sambandi okkar, að
vináttan breyttist í ást?“
„Ég veit það ekki, vina fnin, enda skiptir það
engu rnáli," svaraði hann. „En það munu verða
þér erfið lifskjör að búa með mér. Hefurðu kjark
til þess."
„Ég gæti gert tilraun," sagði hún glettnislega.
Og þau hlóu og glettust, en á bak við gázkann
leyndist alvaran, og augu þeirra Ijómuðu af ham-
ingju.
„Allt til þessa hafa mér leiðzt krysantemum,"
sagði Vilhjálmur. „En eftirleiðis munu þau vera
mér heilög blóm eins og þau eru Japönunum.“
4. KAFLI.
Fréttin um trúlofunina barst eins og eldur i
sinu um Stormbury og næstu sveitir. Vinir og
kunningjar Vilhjálms fjær og nær sendu honum
heillaóskir, og allir voru ánægðir með þá konu,
sem hann hafði kosið sér. Bob Meadows sagði
við Vilhjálm, þegar hann frétti um trúlofunina:
„Allir hér þekkja ungfrú Boyd, Vilhjálmur, og
það er áreiðanlegt, að skilningsríkari og elsku-
legri konu hefur enginn kynnzt. Háðsmaðurinn
og ráðskonan eru alveg sammála um það, þó að
þau geti yfirleitt aldrei verið á eitt sátt. En þau
hafa líka bæði verið hálfhrædd um að sir Vil-
hjálmur kvæntist erlendri konu.“
Telford og Dafna létu einnig í ljósi ánægju
sína með þennan ráðahag. Dafna hældi prests-
dótturinni á hvert reipi og gleði hennar var sönn,