Vikan - 18.01.1951, Blaðsíða 6

<5
VIKAN, nr. 3, 1953.
þegar hún sagði, að Vilhjálmur hefði alarei get-
að. valið sér betri eiginkonu. Og fagurgali John
Malfroy snart hégómagirnd hjónaleysanna.
,.Ef það hafa nokkurn tíma verið til tvær mann-
eskjur, sem eru bókstaflega skapaðar til þess að
ganga saman í gegnum lífið, Alma,“ sagði hann
við hana, „þá eru þú og Bill það.“
Séra Boyd var einnig ánægður með trúlofun-
;na, en hann vildi ekki að þau giftust strax.
„Ég vil ekki, að hún yfirgefi mig strax," sagði
hann við Vilhjálm. „Þú verður að sýna dálitla
þolinmæði. Ég þekki enga sem gæti komið í
Ölmu stað, og ég verð að hafa tíma til að litast
um eftir fullorðinni konu, sem er fús að stjórna
heimili mínu og sjá um mig á elliárunum og
Ölmu sleppi ég ekki fyrr en ég hef rekizt á
slíka konu.“
Hvorugt þeirra langaði heldur til að giftast
strax, og þau nutu hinnar ungu ástar sinnar í
ríkum mæli.
„Við erum ánægð með allt eins og það er nú,“
sagði Alma við föður sinn. „Bill hefur hugsað
sér að við giftumst ekki fyrr en ár er liðið frá
dauða föður hans, en þá giftumst við líka og
förum í brúðkaupsferð til ltalíu.“
„Eftir jól mun ég fara að litast um eftir ráðs-
konu,“ lofaði presturinn, „og ég vona að ég fái
með Guðs hjálp góða og áreiðanlega manneskju
til þess að taka að sér heimilið.“
En dagar og mánuðir liðu, áður en presturinn
fékk tima til að sinna sínum eigin málum. Ógn-
anir hinna illu afla vörpuðu skugga sínum á hið
kyrrláta líf hans. Þessar ógnanir stóðu fyrir utan
áhrif kirkju og trúat', enda orsökuðust þær af
sjúklegu sálarástandi. Það var Alma, sem opn-
aði augu hans.
En elskendurnir reikuðu ennþá um hamingju-
söm vegna þess að vera ung og fá að vera sam-
an. Þau unnu við bókasafnið, fóru í útreiðar, og
stundum var Malfroy með þeim. Allt lífið virt-
ist vera svo Ijómandi bjart. En dag nokkurn fór
Vilhjálmur einu sinni sem oftar út í skóg með
bók til að lesa, og hann kom aftur heim niður-
brotinn maður.
Milli hæðardraganna, sem liggja norður að
Somersetshire, liggur óðalssetrið Stormbury. Fyr-
ir norðan jarðir og ekrur óðalsins er skógur, sem
stendur í aflíðandi brekku. Skógur þessi er gam-
all eikarskógur, hann endar við þverhníptan gjá-
barm, þar sem ekkert annað en grjót, já, og ein-
stöku mosató sjást fyrir neðan.
Það er alltaf eitthvað hátíðlegt við gamla-
skóga; en Stormbury-skógurinn er meira
en hátiðlegur, hann er skuggalegur, og það er eins
og einhver óhugnanlegur kynngikraftur riki þar.
Enginn getur annað en orðið snortinn af þessari
undarlegu tign og jafnframt óhugnaleik, þegar
hann gengur í gegnum skóginn, eftir stígnum,
sem liggur alveg fram á gjárbarminn. Snemma
á vorin skrýðast tréin þar ljósgrænni laufskikkju,
en tréin, sem standa við gjárbarminn fella lauf-
ið fyrr en hin tréin í skóginum, og áður en langt
um liður standa víða naktar, lauflausar greinar
út úr þykkninu.
Það sem er visnandi og fölnandi hefur ávallt
dapurleg áhrif á huga manns, og þessi ömurlegi
staður, þar sem jafnvel bergmál manns eigin
raddar getur skotið manni skelk í bringu, er svo
draugalegur og óhugnanlegur að um hann hafa
verið sagðar óteljandi sögur, sem konur skógar-
varðanna segja börnum sínum til þess að fæla
þau burt frá skóginum. Til dæmis er ein sögn,
sem flestir ibúar sveitarinnar trúa, bundin við
þennan stað. Það er sagt, að siðasti úlfurinn,
sem uppi var á Englandi, hafi verið drepinn
þarna á gjábarminum. Já, og sumir halda þvi
meira að segja fram, að skinn úlfsins sé til heima
á Stormbury. Háðfugl, líklegast gamall veiðimað-
ur, hefur upphaflega samið þessa sögu alveg að
tilefnislausu endur fyrir löngu, en siðar hefur
hún svo orðið landfleyg.
Telford Wolf játaði, að sér finndist skógurinn
alltaf hafa ógnandi áhrif á sig og reyndi að finna
orsökina.
„Ég held að það sé náttúrunni sjálfri að kenna,“
sagði hann einu sinni. „Það ríkir þar stöðugt
hálfrökkur eða myrkur, tréin eru ævagömul og
mosavaxin, jarðvegurinn er rakur og allsstaðar
eru rotnandi greinar og lauf. Allt þetta hefur þau
áhrif á mann, að manni finnst maður vera kom-
inn langt frá veruleikanum, já, jafnvel á aðra
stjörnu. Meira að segja þögnin þar er svo undar-
leg, að hún minnir mann á hafið. Ekkert yrði
ég undrandi, þó að ég sæi einhverntíma furðu-
fisk koma syndandi í þokuslæðingnum á milli
trjánna. Það er alltaf þokuslæðingur í skóginum,
og það gerir hann hráslagalegan. Manni finnst
stundum, að eikurnar hafi augu og stari fjand-
samlega á mann, þær teygja út kræklóttar grein-
arnar, sem minna mann á krepptar hendur, eins
og þær ætli að taka mann og tæta mann í sund-
ur með kærklóttum klónum. Það hlýtur að vera
eitthvað óvenpulegt bundið við skóginn, því að
allt, sem kvikt' er, fyllist ótta og fælist hann.
Aðeins dýr næturinnar og myrkursins geta hald-
izt þar við. Réttast væri að kveikja í skóginum
og eyða með eldi öllu þessu geigvænlega myrkri."
Vilhjálmur var andvígur veiðum, já, hann hafði
viðbjóð á þvi að drepa saklaus dýr. Ef til vill
var það vegna þess að hann skorti sálarstyrk og
var hræðslugjarn að eðlisfari. Hann barðist gegn
þessum veikleika, en hann gat aldrei yfirunnið
hann. Á unga aldri fann hann til hræðslu við
gjábarminn í skógarjaðrinum, og til þess að reyna
að sigrast á þessum ótta, leitaði hann mikið þang-
að, og hann áleit sjálfur, að ef hann kæmi þang-
að sem oftast, myndi það lækna hræðslukennd
hans.
En hann hafði alveg gleymt meðfæddri
tilhneigingu sinni til að hnýsast i allt dul-
rænt. Hann var svo óeðlilega móttækilegur
fyrir allt yfirnáttúrlegt, því að hann bók-
staflega trúði því að hamskipti og endur-
holdgun gæti átt sér stað; hann þekkti af eigin
reynslu tryllingshræðslu, sem getur gripið um
sig alveg niður í rætur sálarinnar.
Svo var það sólbjartan síðdag i febrúar, að
Vilhjálmur fór einn inn í skóginn. Alma var í
heimsókn hjá kunningjum sínum í London, og
honum fannst hann vera einmana og yfirgefinn
án hennar. í skógarjaðrinum er gamalt hesthús,
og þar fyrir utan stóð hvíti hesturinn bundinn,
sem sir Portens hafði riðið daginn, sem hann
dó. Vilhjálmur var með sykurmola í hendinni
handa hestinum, og þegar mjúk snoppan snerti
lófa Vilhjálms varð honum hugsað til þess, hvað
vesalings skepnan hafði saknað húsbónda síns.
Fyrst eftir andlát sir Portens hafði hesturinn
ekki nærzt á neinu.
„Ef til vill heimsækir andi föður míns hann
öðru hvoru til þess að hugga hann og styrkja,"
hugsaði Vilhjálmur.
Hann hélt áfram inn í skóginn, þar til hann
kom að gjábarminum,' sem Ijómaði i daufri birtu
vorsólarinnar.
Mynd til vinstri: 1 Abyssiníu eru börn á gelgjuskeiðinu greidd eins og hér sýnir. -— Mynd neðst
i miðju: Kólibrí-fuglinn, sem er einhver minnsti fugl í heimi, getur flogið allt að því 45 mílur á
klukkustund. — Mynd efst til hægri: 60% (60 af hundraði) af þeirri fæðu, sem góð kýr étur, um-
myndast í mjólk. — Mynd neðst til hægri: Hvað lengi hafa blómin - „Krysantemum" verið ræktuð í
Kína ? 1 2000 ár.