Vikan - 18.01.1951, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 3, 1951
hafi liðið hér vel? Aðrir hafa sagt þetta á undan
honum."
„Það er afar skiljanlegt, að þú skulir bera í
bætifláka fyrir hann,“ sagði maður hennar af
nagandi spotti. „Ég verð að segja, að ég er mjög
undrandi á framkomu hans."
„En Ameríkumenn eru hlutlausir í stríðinu,"
sagði Hortense reiðilega. „Og hvers vegna ert
þú svona þóttafullur, Enrico. „Ég held bara, þú
megir þakka Bruce fyrir að hafa fundið aðgengi-
lega lausn. Með þessu gerir hann þér lika
greiða ?“
„Það sé ég. En ekki held ég, að ég gæti með
nokkru móti flutt svona ávarp . . hann lauk
ekki við setninguna.
Alys horfði á Bruce. Skildi hann ekki hvert
Enrico var að fara? En Bruce yppti einungis
öxlum og sagði:
„Tja, á þetta má líta frá ýmsum hliðum. Mér
finnst þetta góð kaup. Ég kem eiginkonu minni
í öryggi með því a* segja nokkur orð í útvarpið."
„Bruce, ég vil þúsund sinnum heldur verða hér
áfram, jafnvel þótt ég lyktaði í fangabúðum,
heldur en þú farir að ljúga Ameríkumenn fulla."
„Þarna gýs brezki móðurinn upp í þér einu
sinni enn. Og ef til vill finnst þér þú nógu inn-
blásin af þessu hugarfari til að ganga óhikað
fram fyrir byssukjaftana á aftökustað. En ég
er ekki brezkur, og ég er ekki gefinn fyrir slík
gönuhlaup. Og þó að þú kærir þig kollótta um
líf þitt og frelsi, þá skal ég segja þér það, að
mitt líf og frelsi er mér mikils virði . . .“
„Og mér líka,“ sagði Hortense. „Gleymdu því
ekki, Bruce."
Alys fann, hvernig hún hvítnaði í framan. Svo
fór hún að efast: Ef til vill var skiljanlegt, að
Bruce leit ekki á striðið eins og hún. Hann var
þó alltaf Ameríkumaður. En þessu hefði hún
samt aldrei á hann trúað.
Þau héldu upp í herbergið sitt, og þegar þau
höfðu látið hurðina aftur á eftir sér, sagði hann:
„Nú fer ég með allt mitt dót. Úr því að allir
hafa komizt að sannleikanum, er engin ástæða
til að halda þessum skrípaleik áfram."
„Það er satt.“
Hún leit unda«.
Þá tók hann í hönd hennar og sagði blíðlega.
„Þú skilur mig, Alys, er það ekki?“
Hún dró höndina úr greip hans. „Nei, ég skil
þig ekki. Allt annað gæti ég fyrirgefið þér frem-
ur en þetta. Ef þú gerir þetta min vegna, þá vil
ég miklu heldur . .
„Alltaf ert þú eins,“ sagði hann. „Ég er ekki
einungis að bjarga þér heldur sjálfum mér um
leið. Góða nótt. Við sjáumst aftur í fyrramálið."
20. KAFLI.
Næstu dagar liðu órafljótt. Mínúturnar virtust
beinlínis grípa flugið, eftir að Jensman hringdi
um morguninn og tilkynnti, að Alys gæti komizt
með flugvél til Portúgal næsta dag. Sjálf þurfti
Alys ekki um neitt að hugsa. Nú hélt hún út í
frelsið aftur, en þótt henni þætti afar gaman til
þess að hugsa, fannst henni einhvern veginn, að
hún yrði fyrir alla muni að vera kyrr.
Bruce útvegaði henni ýmiskonar skjöl, og svo
skrifaði hann niður drög að ávarpinu, sem hann
ætlaði að flytja. Hann fór oft til Cataníu að tala
við Jensman og starfsmenn hans.
„Það var furðulegt, hve mennirnir geta breytzt
á stuttum tíma,“ sagði hann og brosti eilítið. „Nú
mundu þeir allt að því skera sig í stykki fyrir
mig.“
Manley var svipaður, þó var hægt að eygja
nokkrar framfarir. Jennifer bjó áfram x sjúkra-
húsinu.
Reglubundnar samgöngur voru milli Cataníu
og Portúgal, og ákveðið var, að Alys skyldi fára
með -flugvélinni, sem færi upp úr nóninu. Hún var
i þungum þönkunx um morguninn. Hxin át dögurð
uppi í herbergi, af því að hún treysti sér ekki að
borða með hinum.
Það var barið að dyrum, og hún bjó sig undir
að tala við Bruce, en þá var þetta Enrico. Hann
brosti dauflega og sagði:
„Má ég koma inn fyrir? Mig langaði einungis
til að kveðja yður, því að ég get ekki fylgt yður
út á flugvöll."
„Gerið þér svo vel,“ sagði hún. „Ég þakka yður
ástsamlega alla þá hjálp, sem þér hafið veitt
mér.“
„Vei’iö ekki að þakka mér,“ sagði hann. „Ég
hef víst ekki verið alitaf sem beztur. Ég bið yður
að afsaka það.“
„Það erum við, sem eigum að biðjast afsök-
unar. Þegar við þáðum heimboð yðar fölsuðum
við á okkur heimildir. Ef þér hefðuð strax vitað
allan sannleikann, þá . . .“
Hann brosti daufu brosi. „Það er stundum sagt
sem svo, að þegar stríð eða ást eigi i hlut, megi
grípa til alls----við skulum segja það nægilega
afsökun. Þetta hef ég oft sagt við sjálfan mig
upp á síðkastið." Hann þagði augnablik, en hélt
síðan áfram. „Það er líkt á með okkur komið.“
Hún roðnaði í kinnum á svipstund. Grunaði
hann eitthvað?
„Þér skulið ekki láta þetta koma yður á óvart,“
sagði hann rólega. „Ég sé, hvað být í yðar barmi.
Ef til vill sé ég það svo greinilega, af því að
eins er ástatt með mig. Því að ég elska líka —
kannski vonlausa ást.“
„Þér elskið þá konuna yðar ennþá,“ sagði hún
ósjálfrátt, af því að þögnin var henni óbærileg.
„Hana hef ég ætíð elskað." Hann hló beisk-
lega. „En það veit Hortense ekki. Hún hélt ég
væri að ná mér í auðæfin, þegar ég kvæntist
henni, og af því að ég elskaði hana, lét ég hana
lifa i þeirri trii. Hún hefur sagt við sjálfa sig
og síðan við hvern, sem heyra vildi, að ég hafi
kvænzt sér til fjár. Það er að vísu satt, að ég
var svo að segja öreigi, en það er ekki hægt að
komast hjá því öðru hvoru, þegar allt er frá
manni plokkað í sköttum, og samt kvæntist ég
henni ekki til fjár. Og þegar við giftumst, hélt
ég, að ég gæfi henni jafn mikið og hún mér. Ég
hélt, að ættax-nafn mitt, sem er eitt það elzta á
Sikiley, og óðalið, sem hefur gengið að erfðum
■ gegnum margar kynslóðir, væri jafn þungt á met-
unum, og ef ekki þyngra, en þessi peningafúlga,
sem föður hennar hefði tekizt að reyta saman."
„En nú getið þér þó sagt henni, hvernig málum
er háttað," sagði Alys.
Enrico rétti úr sér og stóð þarna hár og grann-
ur. „Karlmaður af Melioneættinni beygir ekki kné
sín fyrir nokkurru konu til að biðja um ást henn-
ar. En ef eiginkonan er svo bamaleg að halda
maður geri það, hvað skal þá til bragðs taka?"
Blessað
barnið!
•rlkning eftir
George McManus.
Pabbinn: Hvað oft hef ég sagt þér, að þú megir
ekki hlaupa frá hliðinni á mér, þegar við erum úti?
Pabbinn: Litlir Pabbinn: Lilli, sagði ég þér ekki, að þú mætt-
drengir eiga alltaf ir ekki hlaupa frá mér?
að hlýða pabba sín-
um!
Lilli: Hversvegna?
Pabbinn: Komdu vinurinn!
Lilli: Pabbi, sjáðu!
Pabbinn: Já. við skulum
fara inn!
Alli afgreiðslumaður: Á ég að
pakka handjárnunum inn!
Pabbinn: Nei, ég ætla að nota
þau!
Pabbinn: Núna er allt í lagi.