Vikan - 22.11.1951, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 45, 1951
GULLNA
LÍTIL knæpa í Basoko — Belgisku
Kongó — yfirfull af hávaðasömum
gestum, innfæddum skransölum, allskon-
ar misjöfnum lýð, hvitum mönnum og
kynblendingum, ævintýramönnum og þorp-
urum. Glaumurinn náði hámarki sínu,
þegar bezta söngkona knæpunnar lauk
dansi sínum og söng ástagrasa dansinn.
Stór og svolalegur maður teygði fram
handlegginn, vöðvamikinn og kraftaleg-
an, og dró til sín dansmeyna í einni svip-
an og setti hana á hné sér.
Súdanska negrastúlkan æpti upp yfir
sig og reyndi að berja frá sér, en hann
glotti aðeins sigrihrósandi og þrýsti henni
svo fast að sér, að hún gat ekki hreyft
sig.
Það hafði að vísu verið hávaðasamt í
knæpunni, en nú keyrðu skarkalinn og óp-
in fram úr hófi. Allir innfæddir menn
bjuggust til að koma eftirlætinu sínu til
hjálpar. Stóri, svolalegi maðurinn var
sannarlega ekki öfundsverður af aðstöðu
sinni, og langir bjúghnífar blikuðu víða
á lofti.
Innfæddur maður hafði laumazt aftan
að kappanum, þegar allt í einu heyrðist
hrópað úr hinum enda knæpunnar: „Gæt-
ið yðar.“ í skjótri svipan sleppti kappinn
negrastúlkunni — sneri sér við og gaf
árásarmanninum vel úti látið hnefahögg
undir hökuna, svo að hann kútveltist fram
á mitt gólf. Því næst þaut hann í þá átt,
sem honum heyrðist aðvörunin koma úr
og tók sér varnarstöðu og sneri bakinu
í vegginn.
Aðstæðurnar voru þannig, að það var
hæpið að eyða of miklum tíma í kynningu,
en sá, sem hafði aðvarað hann, sagði
stuttlega: „Ég heiti Jack“, um leið og
hann rétti honum brotinn stólfót til
varnar. „Og ég heiti Steve,“ svaraði hinn,
og átti þegar fullt í fangi með að verj-
ast árásarmönnunum.
Það var alveg ótrúlegt, hversu vel
Steve tókst að verja sig. Þó að hann hefði
engu á að skipa nema brotnum stólfót,
og allir hinir væru vopnaðir hnífum, gat
hann samt haldið dálitlu svæði auðu fyrir
framan sig.
Allt í einu stökk einn árásarmaðurinn
upp á borð til þess að geta ráðizt þaðan
á Steve. En Jack skaut honum skelk í
bringu og sendi honum kúlu í handlegg-
inn, svo að hann hörfaði æpandi inn í
hóp félaga sinna. Því næst skaut Jack
ljósin niður.
í allri ringulreiðinni heppnaðist þeim
Steve og Jack að sleppa ósködduðum út
um gluggann, og þeir biðu ekki boðanna,
en hlupu eins og fætur toguðu í áttina
til árinnar þar, sem Steve átti bátinn
sinn.
Það var enginn tími til viðræðna um
það, hvert heppilegast væri að halda, þeir
réru gegn straumnum, þeim yrði varla
veitt eftirför þá leið.
Kongófljótið er ekki breiðara en svo á
þessu svæði, að krónur mangrove-trjánna
náðu næstum saman yfir höfðum þeirra.
Það var svartamyrkur. Einkennileg, ó-
hugnanleg hljóð bárust þeim til eyrna
lengst innan úr myrkviði fyumskógarins.
Nei, þetta var hvorki þægilegt né
skemmtilegt ferðalag. — Þegar þeir höfðu
róið nokkrar klukkustundir, áleit Steve,
að þeir gætu hvílt sig ofurlitla stund, án
þess að vera í yfirvofandi hættu. Hann
LJÓNIÐ.
stýrði bátnum inn í gruggugt vatnið við
fljótsbakkann. Eftir að hafa fest bátinn
við oltinn trjábol, héldu þeir í land.
Skógarjarðvegurinn var blautur og
gljúpur, svo að þeir voru neyddir til að
klifra á kræklóttum loftrótum mangrove-
trjánna. Að lokum fundu þeir sæmilega
þurran skika þar, sem hægt var að stoppa
og hvílast. Að reyna að brjótast inn í
frumskógarkjarrið, hefði nálgazt það að
freista örlagánna um of.
Jack var í vondu skapi, sem von var.
Ekki af því að hann hefði orðið af neinu
sérstöku með brottförinni, heldur af því
að hann var því óvanur að taka við skip-
unum frá öðrum — og láta aðra ráða ör-
lögum sínum. Það var sannarlega ágætt
að hann hafði ennþá skambyssuna sína,
jafnvel þó að fáein skot væru aðeins eft-
ir í henni, hugsaði hann með sér.
Steve var, eins og áður er sagt, stór
maður og svolalegur og hreint ekki hríf-
andi.
Þeim tókst að kveikja eld. Og nú sátu
þeir og virtu hvor annan vandlega fyrir
sér í bjarmanum, sem lagði frá bálinu.
Tveir álika stórir þrjótar, í andlitsdrátt-
um þeirra var auðvelt að sjá spillingu og
lesti, þeir hefðu hvorugur hikað við hin
verstu ódæðisverk, sem hefðu verið þeim
til hagnaðar, miskunnarlaus lífsbaráttan
hafði mótað þá harðneskjulega og kennt
þeim að svífast einskis.
Jack sat og fitlaði við skambyssuna í
vasa sínum og fann einna helzt til löng-
unar til að skjóta Steve niður — taka
bátinn hans — og koma sjálfum sér í
einhverja öruggari höfn og viðkunnan-
legri, þá rauf Steve skyndilega þögnina
og ávarpaði hann.
„Fáðu mér heldur þessa byssu þína.
Annars gætir þú valdið slysi með henni,
og við þurfum á henni að halda á morg-
un til að afla okkur matfanga.“
„Er hetjan nú orðin smeyk um sitt
auma líf?“
„Nei, það er hún ekki. En ég sé það á
þér, að þér er full heitt í hamsi, og ef þú
yrðir mér að bana, mundir þú aldrei sleppa
heilu og höldnu frá því, og ég held, að
| VEIZTU -?
i 1. Hversu lengi stóð síðasta heimsstyrj- =
öld ? . =
\ 2. Hvar var Vilhjálmur I (bastarður), \
Englandskonungur fæddur og hvenær? =
| 3. Hvenær gáfust Japanir upp fyrir =
I Bandaríkjamönnum ?
I 4. Hve mörg % af Svíum lifa á iðnaði? I
= 5. Hvenjer og hvar var skáldið Stefán =
Sigurðsson frá Hvítadal fæddur og =
= hvar ?
1 6. Hvað þýðir orðið drylla?
= 7. Hvenær byggðu Danir fyrst „diesel“- i
= knúið skip ?
i 8. Hvenær er kvikmyndaleikkonan Joan \
i Crawford fædd? \
I 9. Eru til pokadýr, sem eru pokalaus?
= 10. Við hvaða fljót liggja borgirnar §
Alexandria og Kairo? i
= Sjá svör á bls. 14. i
'''MHMMMMIMMMMMHHMMMMMMHMMMM"MMMMMHMMMM,,,I,,,,,,,,,,,,,,,,""""V'
Mannlýsing úr íslenzku fornriti:
„ . . . Það sýndist brátt, að.......
var djarfur í framgöngu og góður dreng-
ur, traustur til vopns og harðfengi, vin-
hollur og góðgjarn, fastnæmur við vini
sína, og svo mátti höfðingja bezt farið
vera sem honum var í fornum sið . . . .“
Hver var þessi maður og hvar er lýs-
ingin ?
(Sjá svar á bls. 14).
það sé hægt að notast við þig, þrátt fyrir
allt,“ sagði hann, um leið og hann gretti
sig háðslega, það átti víst að vera eins
konar bros.
Jack var að skipta um skoðun. Hver
fjandmn amaði eiginlega að honum. Hon-
um fór að vera hlýtt til Steve alveg á.
móti vilja sínum, og auðvitað ættu þeir
að koma sér saman, að minnsta kosti
þangað til þeir væru sloppnir út úr þess-
ari þokkalegu klípu. Hann kastaði skamm-
byssunni til Steve og spurði glottandi:
„Til hvers getur þú notað mig?“
„Það er löng saga, en ég verð að lofa
þér að heyra hana . . .“
Frásögn Steve var ævintýraleg lýsing
á því, hvernig Steve hafði náð í upplýs-
ingar um það, að lengst inn í myrkviði
frumskógarins, ofarlega við Kongófljót-
ið byggi negrakynþáttur, sem dýrkaði
„Gullna ljónið“, og hefði undir höndum
svo mikið gull, að það var tæplega hægt
að gera sér fyllilega grein fyrir því.
Maðurinn, sem hafði frætt hann á þessu
— hvítur maður, hafði einu sinni af til-
viljun rekizt inn á yfirráðasvæði þessa
negrakynþáttar. Negrarnir, sem aldrei áð-
ur höfðu séð hvítan mann, álitu allir, að
hann væri guð og tilbáðu hann. Hann
dvaldi hjá þessum kynþætti í mörg ár.
En innfæddir valdamenn negranna fundu,
hvernig yfirráðin smám saman runnu úr
greipum þeirra án þess að þeir gætu nokk-
uð að gert, og voru heiftúðugir mjög í
garð þessa hvíta manns. Þeir tóku því til
sinna ráða og hugsuðu sér gott til glóð-
arinnar, þegar þeim tókst að lokum að
koma því til leiðar, að hvíti maðurinn var
hrakinn út í frumskógarkjarrið þar, sem
Steve hafði fundið hann, örmagna og
deyjandi. Manninum hafði tekizt að
skreiðast næstum alla leið til Basoko meir
af vilja en getu, þó að hann hefði orðið
fyrir nokkrum eitruðum örvum, sem villi-
mennirnir sendu á eftir honum.
Steve hafði fengið nákvæma lýsingu á
þessum stað, og sömuleiðis hafði maður-
inn lýst því nákvæmlega fyrir honum,
hvar slóð nokkur lá frá negraþorpinu
niður að Kongófljótinu.
„Heldur þú, að þú getir fundið þetta
landssvæði,“ spurði Jack, „og gerir þú
þér ljóst, að við getum ekki búizt við
vægari meðferð, en sá, sem þú hefur sög-
una frá?“
„Ef ég hef aðstoðarmann, sem ég get
treyst eins og sjálfum mér, er ég ekki í
minnsta vafa um, að mér heppnast að
finna landssvæðið með þeim jarteiknum,
sem ég hef með höndum. Og hvað við
kemur öryggi okkar, hef ég þetta hér.“
Og Steve sýndi Jack gyllt ljón, sem hann
bar um hálsinn innan undir skyrtunni.
„Sjáðu, þetta ljón mun verða okkar töfra-
orð —- það mun veita okkur aðgang að
helgidómnum. Ég verð auðvitað guðinn,
og_ þú verður fylgisveinn minn.“
í dögun lögðu þeir af stað eftir að hafa
skotið antílópu og steikt kjötið við bálið.
Framhald á bls. 14.