Vikan - 22.11.1951, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 45, 1951
„Þessa heims Tommi Jakobsson," sagði Ari-
bert prinS spekingslega, „deyr ekki fyrr en þeir
hengja hann. En heyrið þér mig, hvernig stend-
ur á því, að enginn hefur komið honum til hjálp-
ar. Ef til vill stendur þeim svona mikill stugg-
ur af byssunni minni — byssunni yðar meina
ég.“
Þau litu bæði til mannsins, sem stóð hreyf-
ingaflaus við stýrið og stýrði snekkjunni til hafs.
Nú voru þau allmargar mílur undan strönd
Belgíu.
Prinsinn ávarpaði sjómanninn á frönsku, og
skipaði honum að snúa við og halda aftur til
Ostend, en stýrimaður virti hann ekki viðlits.
Þá hóf prinsinn upp byssuna og ætlaði að hræða
stýrimanninn, en strax byrjaði maðurinn að láta
móðan mása á blendingi af frönsku og flæmsku.
Hann sagði, að Sjúls hefði stranglega bannað
sér, að skipta sér af nokkru, sem fram færi á
þilfarinu. Hann var skipstjórinn á snekkjunni,
og hann átti að fara til ákveðinnar, enskrar
hafnar, en nafn hennar vildi hann ekki segja:
hans hlutverk var einungis að halda í áttina á
fullri ferð, hvað sem á gengi um borð. Hann sýnd-
ist mjög stór og mjög sterkur og mjög einbeitt-
ur, og nú vissi prinsinn ekki, hvern kost skyldi
upp taka. Hann leitaði ýmissa fregna hjá mann-
inum, en við það varð hinn einungis önugur og
fúll. Aribert prins skýrði honum frá því, að
Tommi Jakobsson hefði numið brott einkadóttur
Rakksolls auðkýfings, en maðurinn þóttist ekk-
ert skilja. Aribert prins ógnaði honum af mik-
illi dirfsku með byssunni, en maðurinn sat fast
við sinn keip; skipstjórinn sagði einungis, að
sér kæmi þetta andskotann ekkert við; hann hefði
sinar fyrirskipanir og frá þeim mundi hann ekki
hvika. Og hann vildi minna þennan væskil á, að
hann sjálfur væri sá, sem réði hér um borð.
„Það kemur í sama stað, þó að ég skjóti hann,“
sagði prinsinn við Nellu. „Að visu gæti ég miðað
á löppina á honum eða eitthvað svoleiðis."
„Það er hættulegt og miskunnarlaus fyndist
mér það við svona skyldurækinn mann,“ sagði
Nella. „Auk þess gæti skipshöfnin heyrt skotið,
komið upp og yfirbugað okkur. Nei, við verðum
að láta okkur detta eitthvað annað í hug.“
„Hvar ætli skipshöfnin haldi sig?“ sagði
prinsinn.
1 þessum svifum sýndi Tommi Jakobsson fyrstu
merki þess, að hann væri að vakna úr rotinu.
Hann opnaði augun og leit sljólega i kringum
sig. Að lokum kom hann auga á prinsinn, sem
gekk hægt til hans með byssuna á lofti.
„Svo að það eruð þér?“ tautaði hann lágt.
„Hvað eruð þér að gera hér? Hver batt mig
svona kyrfilega ?“
„Sjáið þér til,“ sagði prinsinn. „Ég vil ekki
heyra nein mótmæli. Þér verðið að skipa skip-
stjóranum að snúa aftur til Ostend, og þar verð-
ið þér svo afhentur lögreglunni.“
„Sei, sei!“ urraði í Tomma Jakobssyni. „Segið
þér satt!“ Svo kallaði hann á frösnku til manns-
ins við stýrið, „Hæ, Andrés hjálpaðu þeim að
komast í björgunarbátinn."
Prinsinn vissi ekki, hvernig hann átti að snúa
sér í þessu. Átti hann að knýja fram kröfuna um
að sigla til Ostend með því að beita byssunni eða
átti hann að þiggja björgunarbátinn ?
„Við skulum fara í björgunarbátinn," sagði
Nella; „við erum klukkutima að róa í land.“
Hann var henni sammála. Það var heldur litil-
mannlegt að fara frá snekkjunni á þennan hátt,
og með því mundi bófinn, Tommi Jokobsson, kom-
ast undan vendi laganna. En var samt um ann-
að ræða? Þau Nella vissu styrk sjálfra sín, en
styrk fjandmannanna vissu þau ekki. Foringja
fjandmanna höfðu þau fangaðan og bundinn, en
þessi maður hafði þegar gefið sínar skipanir,
og það mundi til einskis að kefla hann, ef skip-
stjórinn sæti eftir sem áður fastur við sinn keip.
Ennfremur þótti prinsinum óráðlegt að beita
byssunni, því að ekki var hægt að geta sér til
um, hve mikinn vopnabúnað fjandmennirnir
höfðu.
„Við förum í björgunarbátinn," sagði prins-
inn við skipstjórann.
Bjalla hringdi niðri, og sjómaður og negra-
drengur komu upp á þilfarið. Skipið hægði á
sér. Björgunarbáturinn var látinn siga. Um leið og
prinsinn og Nella voru í þann veg að síga nið-
ur í kænuna, ávarpaði Tommi Jakobsson Nellu
með þessum orðum:
„Verið þér sæl; ég á eftir að finna yður í fjöru,
þó að síðar verði.“
Á næsta augnabliki voru þau komin niður í
kænuna. Straumurinn greip hana þegar i stað.
Skrúfan á snekkjunni þeytti upp löðrinu, og
snekkjan leið á burt frá þeim tíguleg eins og
svanur. Þá gekk einhver aftur í skutinn. Það
var Tommi Jakobsson. Undirmenn hans höfðu
leyst hann úr böndunum. Hann hélt á hvitum
vasaklúti upp að vanganum og brosti til þeirra
myrku brosi. 1 þetta sinn hafði hann beðið lægri
hlut; líklega væri þó réttara að segja þau hefðu
skotið honum ref fyrir rass. Menn eins og Sjúls
geta aldrei beðið lægri hlut. Það var einkenni fyrir
lífsferil hans, að einmitt núna, þegar hann var
staðinn að glæpsamlegum verknaði, sleginn nið-
ur og bundinn, þá gat hann komið sér undan án
þess að leggja nokkuð að veði.
Sjórinn var afar lygn og blár i morgunsól-
inni. Kænan rambaði silalega á öldunum frá
skrúfu snekkjunnar. Þegar þokunni létti, sást
greinilegar til lands, og þeim sýndist það ekki
meira en svona hundrað faðmar. Hvítt hvolf-
þakið á Kúrsalspilavitinu glóði, en í baksýn var
himinninn, dimmblár og skínandi. 1 höfninni stigu
reykir upp af skipum. Við hafnarminnið var
slangur af brúnsegluðum kútterum, sem hópuð-
uðust nú að eftir næturróðurinn. Allt var eins
og fyrr. Það var dálítið erfitt fyrir Nellu og
félaga hennar að skilja, að eitthvað óvanlegt
hefði skeð um nóttina. Samt sáu þau snekkjuna
ennþá, innan mílu í burtu; það sannaði þeim, að
eitthvað mjög óvanalegt hefði gerzt um nóttina.
Og snekkjan var enginn hugarburður, og ekki
heldur maðurinn, sem sást ennþá í skutnum.
„Ég býst við, að Sjúls hafi verið of agndofa
til að spyrja mig, hvernig ég hefði komizt um
borð,“ sagði prinsinn og tók til áranna.
„Já! Hvernig komust þér um borð?“ sagði
Nella, og það birti yfir andliti hennar.
„Ég verð að byrja á byrjuninni, og það tekur
langan tíma,“ svaraði prinsinn. „Ættum við ekki
að láta þetta bíða, þangað til við komum i land?“
„Ég skal róa, og þá getið þér gefið yður ó-
skiptan að frásögninni," sagði Nella. „Mig lang-
ar svo mikið að heyra þetta strax.“
Hann brosti innilega til hennar, en vildi samt
ekki láta hana setjast urídir árar.
„Er ekki nóg, að ég er hérna hjá yður?“ sagði
hann.
„Ójú,“ sagði hún, „en mig langar að heyra
söguna líka.“
Hann réri í átt til lands með löngum, liðlegum
áratogum. Hún sat í skutnum.
„Það er ekkert stýri í bátnum," sagði hann,
„svo að þér verðið að segja mér til. Þér skulum
láta stefna á vitann. Straumurinn er sterkur;
hann léttir undir með okkur. Fólkið í landi held-
ur efalaust, að við höfum farið að gamni í róðrar-
ferð í morgunsárinu."
„Viljið þér vera svo vænn, prins, að segja mér,
hvernig þér fóruð að bjarga lífi mínu?“ sagði
hún.
„Bjarga lífi yðar, ungfrú Rakksoll? Ég bjarg-
aði ekki lífi yðar, ég sló mann bara niður.“
„Víst björguðuð þér lífi mínu,“ sagði hún aft-
ur. „Þorparinn hefði ekki svifizt neins. Ég sá það
í augum hans.“
„Mikið eruð þér þá huguð, því að ekki sýnduð
þér neinn hræðsluvott." Hann leit hana aðdáun-
araugum og hélt árunum uppi um stund.
Hún lét á sér skiljast henni leiddist að bíða
sögunnar.
Til vinstri: Það eru aðeins til tvö skrifuð eintök af hinni frægu Monroe-kenningu, en Monroe
forseti skrifaði þau ekki. Hann hafði orðið fyrir skoti, sem limlesti hann svo, að hann gat ekki
beitt hendinni. — Ofan til hægri: Otvarpsstöð nokkur í Burma er trétrumba. Skilaboð eru flutt með
ákveðnu hljóðfalli. — Neðan til hægri: Hvað margar fisktegundir eru til í heiminum, þ. e. bæði í
fersku og söltu vatni? Yfir 1.200.