Vikan - 22.11.1951, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 45, 1951
5

£>»»»»:< pf3iy||]2|(JsS322* w>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>^^^
Ævintýri i Astralíu
eftir MAYSIE GREIG »>»»»J
$
V
w
'V
V
V
'V
'V
V
»5
>»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»>»»»»»»»1
25
inn með honum. Hún var rétti í þann veginn að
.standa á fætur, þegar vinnukonan, sem hún hafði
séð fyrsta morguninn, sem hún var í borginni,
kom inn með snittur á bakka.
Quentin vonaði, að hún mundi ekki þekkja sig
aftur.
„Þetta er ungfrú Martin! Hún vinnur á sama
,stað og herra Greenways, Helena,“ sagði Ivan
elskulega.
„Já, ég hef séð ungfrú Martin áður,“ sagði
Helena.
„Er það ? Ég hélt að hún hefði ekki komið
hingað fyrr?“ Rödd hans var hin blíðasta.
„Jú, hún kom hingað sunnudagsmorgun einn
til þess að spyrja eftir einhverri pólskri stúlku,
sem ég hef aldrei heyrt nefnda." Hún leit tor-
tryggnislega til Quentin um leið og hún fór út.
„Sko til,“ sagði Ivan. „Svo að þér hafið kom-
ið hingað áður, ungfrú Martin? Eða má ég kalla
yður Quentin?“
„Ég var á gangi og kom við og spurði eftir
Katrínu. Mér datt í hug, hvort þið hefðuð frétt
eitthvað af henni.“
„En við sögöum yður daginn, sem þér komuð,
að við vissum ekkert um hana. Að minnsta
kosti ekki annað en það, að pabbi hefði séð
um tryggingu fyrir hana. Þér hafið ef til vill
ekki trúað okkur." Hann talaði í léttum tón
næstum því eins og hann hefði gaman af þessu.
Næstum því. En það var ekki að sjá neina gam-
ansemi í litlum, dökkum augum hans, úr þeim
iýsti aðgætni, kulda og kænsku. Quentin leið
allt í einu illa og til þess að gera eitthvað tók
hún upp púðurdós og púðraði á sér nefið.
„Þér hafið mikinn áhuga á Katrínu Siliski,"
hélt Ivan áfram eftir nokkra þögn. „Og það
höfum við líka. Okkur langar til að vita, hvar
hún er niðurkomin. Vitið þér hvar hún er?“
Hann hreytti spurningunni út úr sér um leið og
hann laut áfram.
„Nei, ég hef ekki hina minnstu hugmynd um
það.“
Hann horfi vantrúaður á hana.
„En þér liafið vitað það einu sinni. Ég hygg,
að það hafi verið vinkona okkar, Katrín, sem
var inni í svefnherberginu yðar umrætt kvöld!“
Hún svaraði ekki, hann stóð á fætur. „Nú
ætla ég að aka með yður aftur til bæjarins, en
fyrst skal ég sýna yður það sem merkilegt er
að sjá hérna í nágrenninu."
„Nei, þér megið fyrir alla mun ekki gera yð-
ur ómak mín vegna. Ég hef farmiða með bátn-
um til baka.“
„Já en ég veit það! Það er dálítið, sem mig
langar til þess að sýna yður. Auk þess verður
ekkert þægilegt að fara með bátnum, það er út-
lit fyrir rigningu."
Hún leit út um gluggann og sá, að það hafði
dregið fyrir sólu á meðan þau voru að tala sam-
an, og himinninn orðinn alskýjaður.
„Nú ætla ég fyrst að aka með yður út í Gapið.
Það er stórkostleg sjón þegar dálítill sjógangur
er.“
Hún gat ekki fundið upp á neinni afsökun til
þess að komast hjá að fara með honum. Auk
þess vissi hún, að hann mundi ekki taka hana
til greina.
Stórhöfði lá ekki langt frá Spellmanshúsinu,
og þegar hún og Ivan klifruðu upp á klettabrún-
ina til þess að dást að útsýninu yfir Gapið, var
mjög hvasst — kaldur vindur á gráum degi.
„Það var hér sem Dunbar fórst, fyrir um það
bil hundrað árum, og allir létu lífið,“ sagði Ivan.
„Það er reyndar hér sem fólk fyrirfer sér. Þetta
er einkar vinsæll staður, tii að fremja sjálfsmorð
á, skiljið þér.“
„Ég — ég las um unga stúlku fyrir skömmu,"
heyrði Quentin sjálfa sig segja og þagnaði svo.
Hún vissi ekki, hversvegna hún hafði sagt það.
„Já,“ sagði hann rólega, „ég las einnig um það.
Undarlegt, að ung stúlka skyldi finna þörf hjá
sér að taka sig af lífi, finnst yður það ekki?“
„Það er hræðilegt!"
„Hún hlýtur að hafa verið heimsk eða mjög
þrjózk — eruð þér mér ekki sammála?“
„Þrjózk?“ Hún sneri sér undrandi að honum.
„Já, þrjózk!" endurtók hann og bætti við með
hægð: „Það hefur, ef til vill ekki verið nauðsyn-
legt fyrir hana að deyja. Það getur verið að
dauði hennar hafi verið aðvörun til annarra,
Quentin. Til annarra, sem mundu kanske vera
jafn heimskar og þrjózkar.”
„Við hvað eigið þér?“ spurði hún lágt.
Hann yppti öxlum. „Ekkert! En þér vilduð
kannske láta þetta, sem ég hef sagt yður, fara
lengra til annarra — eða annarrar. Eða kannske,
að þér kynnuð að hafa áhuga á þessu — Það
er ekki alltaf viturlegt að skipta sér af mál-
efnum annarra, ekki einu sinni —“ varir hans
kipruðust ofurlítið -—• „í góðum tilgangi, góða
mín.“
25. KAPLI.
Seinni hluti dagsins var lengi að líða þangað
til Duncan kom. Það var langur, kaldur og
drungalegur dagur. Regnið tók að streyma úr
loftinu eins og syndafall, skömmu eftir að Ivan
ók henni heim og það hélt áfram allt siðdegið.
Þunglyndi hennar hafði nú breytzt i skýlausan
ótta. — Gat það verið að Ivan hefði verið að
hóta henni, eða gerði hún meira úr orðum hans
en efni stóðu til? En því hefði hann átt að hóta
lienni? Eða hafði hann verið að hóta Katrinu í
gegn um hana?
En því ætti hann að hóta Katrinu? Þau höfðu
talað um veslings stúlkuna, sem hafði fyrirfarið
sér við Gapið, hafði kastað sér fram af klett-
inum — en allt i einu komu önnur orð upp i
huga hennar — eða liafði verið kastað fram af —
Bara, að hún gæti talað út um þetta allt við
Mac, en Mac var ekki í bænum. Vafalaust var
hann úti á Pálmaströnd með Irmu, ungu stúlk-
unni, sem hann áreiðanlega var ástfanginn af.
Hvernig gat hún treyst honum undir þessum
kringumstæðum ?
En hún gat treyst Duncan. Hann hafði jafn-
mikinn áhuga á velgengni Katrínar og hún. Hún
var svo áköf í að tala við Duncan, að hún hljóp
á móti honum þegar hann kom. Hún hafði verið
að þvo af sér inni í baðherberginu og látið dyrn-
ar standa í hálfa gátt.
Hún nam staðar nokkra faðma frá honum.
Hún starði á hann eins og hún þekkti hann ekki.
Það var ekki aðeins svipurinn i andliti hans og
það, að hann brosti ekki eins og venjulega, sem
gerði það að verkum, heldur sú tilfinning, að hann
langaði ekki til að taka hana í faðm sér. Eitt
hvað hafði komið fyrir!
„Duncan, hvað er að?“ hrópaði hún.
„Er þér sama, þó að ég fari fyrst úr regn-
kápunni?“ spurði hann stillilega. „Ég er renn-
andi blautur.“
Hann hafði vald yfir rödd sinni, en það var
ekki laust við, að hann væri hás.
„Já, auðvitað! Og regnhlífin þín? Láttu mig fá
hana, ég skal fara með hana inn í baðherbergið.“
Hún var eins og úti á þekju þegar hún talaði
og tók regnhlífina og setti hana út í horn í bað-
herberginu. Hvað liafði komið fyrir?
Þegar hún kom inn aftur, stóð hann við sval-
ardyrnar og horfði á regnið sem streymdi lát-
laust niður.
„Mér þykir leitt, að ég kem svona seint,“
sagði hann án þess að snúa sér við.
„Það gerir ekkert til Þú hefur verið með vini
þínum, er það ekki? Og okkur kom saman
um —“ hún þagnaði, því næst hrökk alveg ó-
sjálfrátt út úr henni: „En þetta hefur verið
afar leiðinlegur dagur, Duncan!"
„Já, það rignir mikið hérna, ef það á annað
borð byrjar að rigna,“ svaraði hann.
Hún stóð og horfði efablandin á breitt bak
hans. Hann leit út fyrir að vera mjög sterkur, en
það var ekki líkamlegt þrek hans, sem hafði hrif-
ið hana svo mjög, heldur tilfinningin um and-
legt þrek hans, sú sannfæring um, að hann mundi
aldrei svíkja hana, að hún, þegar hann einu sinni
hefði gefið henni ást sína, yrði hennar aðnjót-
andi alltaf —
„Ertu búinn að drekka te? Á ég að búa til
eitthvað handa þér?“ spurði hún.
„Nei, það skaltu ekki gera.“ Hann sneri sér
við. „Quentin, ég þarf að tala við þig.“
„Við getum að minnsta kosti fengið okkur
sæti, eða vilt þú endilega standa?“
Loks brosti hann ofurlítið. „Nei, ég get vel
setið!“
Hann settist í stóran hægindastól, en það virt-
ist ekki fara vel um hann. Hann sat á brúninni
og spennti greipar um hnéin: „Ég veit ekki
hvernig ég á að koma orðum að því,“ sagði hann
svo að lokum, „en ég hef ekki verið með vini
mínum undanfarnar vikur. Ég hef verið með
Katrínu."
„Með Katrinu 8iliski?“
Hann kinkaði kolli, ræskti sig og hélt áfram:
„Já, ég hitti hana á laugardaginn fyrir viku,
daginn, sem þú fórst í skemmtiferðina. Ég stóð
á King’s Cross og var að velta þvi fyrir mér,
hvort ég ætti að fara í bíó, þegar ég rakst á
hana. Veslings stúlkan stóð og virtist ekki hafa
hugmynd um, hvað hún ætti að gera. Ég gekk
til hennar og talaði við hana.“
„Já — og hvað svo?“
„Ég fór með hana á matsöluhús og gaf henni
að borða. Guð hjálpi mér, hvað hún var svöng!
Hún vildi ekki fara á stóra staði eða hótel. Hún
sagði, að hún væri ekki þannig klædd, en ég
held — eða réttara sagt — veit, að hún var
hrædd.“
Quentin laut áfram og vætti þurrar varir sínar.
„Veiztu við hvað hún var hrædd?“
Duncan hristi höfuðið: „Nei hún vildi ekki
— hún vildi ekki segja mér það. En hún er dauð-
hrædd! Svo mögur og föl — og döpur. Einmana
barn! Hræðilega einmana! Ég fann það þegar
fyrsta kvöldið. Og það hafði mikil áhrif á mig.
Ég fann, að ég varð að hjálpa henni, hvað sem
það kostaði!” sagði hann og hóstaði aftur.
Já! þannig hlaut Duncan auðvitað að vera
innan brjósts. Ábyrgðartilfinning hans var mjög
rik, jafnvel gagnvart því sem honum kom ekkert
við.
„Hversvegna komstu ekki með hana til mín?“
„Ég nefndi það við hana, en hún — hún er
líka hrædd við þig. Hún segir, að þú sért vin-
kona Irmu Spellman. Hún hevrði málróminn
hennar í íbúðinni kvöldið, sem hún var hér.“