Vikan - 05.11.1953, Blaðsíða 3

1
V*
EG hafði auðvitað heyrt söguna
um Sonny Des Vergers og-
fljúgandi diskinn. Fregnin hafði
borist frá Palm Beach I Flor-
ida 19. ágúst 1952. Og blöðin voru
ekki sein að gripa hana.
Des Vergers, þrítugur skátafor-
ingi, hafði rutt sér braut inn í skóg-
arþykkni til þess að athuga dular-
full Ijós. Fjörutiu mínútum síðar
hafði hann reikað út úr skóginum
með brunasár á handleggjunum og
að falli kominn af eintómri hræðslu.
Hann hafði að segja frá undarlegu
kringlóttu farartæki og einhverskon-
ar veru, sem skaut að honum eldi út
nm opna lúgu.
Þetta var ein sagan enn af fljúg-
andi diski, sérfræðingar flughersins
komu á vettvang — og sólarhringi
síðar var þetta allt grafið og
.gleymt.
Var maðurinn að gera að gamni
sínu? Voru þetta sjónhverfingar ?
Eða langaði hann bara að komast
í blöðin?
Eg fór til Palm Beach til þess að
rannsaka þetta. Þá voru sex mán-
uðir liðnir siðan Des Verges upplifði
æfintýrið. Mundi hann þetta eins
greinilega núna? Hafði það haft
nokkur áhrif á hann ?
Eg talaði við Mott Partin lög-
regluforingja, sem séð hafði Sonny
Des Vergers reika út úr skóginum.
Hvaða augum liti hann á málið?
Var Des Vergers kannski að leika?
„Ef hann var að leika, þá hef ég
aldrei séð betri leikara," svaraði
Partin. ,,Ég er búinn að vera í lög-
reglunni i 19 ár, og ég hef aldrei
séð mann eins spenntan og æstan."
Hann bauðst til að fylgja mér til
Des Vergers, síðan gætum við far-
ið og talað við Bobby Ruffing, einn
þeirra þriggja skátapilta, sem verið
höfðu með Des Vergers. Loks kvaðst
Partin fús til að sýna mér staðinn
Hver er hann? Hann kom
hingað til lands fyrir nokkr-
um árum í hópi landsmanna
sinna. Ríkisstjórnin tók á
móti honum. Hann hefur
mikið gaman af siglingum,
og fyrir skemmstu kom hann
til Bandaríkjanna, til þess
i að taka þátt í kappsiglingu.
Hann heitir —
ÓLAFUR KRÓNPRINS
Spurningin er: Er maðurinn að segja
satt? En sé hann að segja satt, þá
hefur hann komist í kast við
FLJÚGANDI DISK
þar sem Des Vergers hefði rekist á
fljúgandi diskinn.
„Var grasið þarna í raun og veru
brunnið?" spurði ég.
„Eg sá það með mínum eigin aug-
um,“ svaraði Partin.
Við ókum út að verksmiðjunni, þar
sem Des Vergers var sölustjóri.
Hann heilsaði mér alúðlega.
Eg sagðist gjarnan vilja fá að tala
við hann heima hjá honum þá um
kvöldið. Hann féllst á það, en allt
í einu var eins og skugga drægi
fyrir andlit hans. Hann lét á sér
skilja, að atvikið hefði dregið leið-
an dilk á eftir sér. Eg skildi þá, að
hann hafði síðan orðið fyrir aðkasti
og fólk jafnvel hlegið að honum.
„Ég vildi að þetta hefði alcfrei
skeð,“ sagði hann.
Þá spurði Partin: „Ertu búinn að
fá húfuna þína aftur frá Washing-
ton ?“
Des Vergers virtist fara hjá sér.
Partin sneri sér að mér og sagði:
„Eldurinn læsti sig í húfuna hans.
Þeir sendu hana til Washington til
efnagreiningar."
Des Vergers upplýsti, að húfan
væri enn ókomin.
Næst fórum við Partin heim til
skátans litla, sem verið hafði með
Des Vergers. Móðir hans kom til
dyra og sagði, að hann væri með
inflúensu.
Bobby lá á legubekk undir ábreið-
um. Partin hafði sagt mér, að þetta
væri greindur piltur. „Hann er eldri
en hinir tveir skátarnir," sagði hann.
Það var strax greinilegt, að Bobby
vildi sem minnst um þetta tala. Hann
var sífellt að horfa á móður sína.
„Hversvegna viltu ekki tala um
það?“ spurði ég.
Hann horfði beint framan í mig.
„Það er alltaf verið að stríða mér
í skólanum," sagði hann hreinskiln-
islega. Og svo: „Eg vildi það hefði
aldrei komið fyrir.“
Hann sagði, að þeir hefðu verið
á leiðinni niður Military-stíginn,
þegar Des Vergers fyrst hefði kom-
ið auga á ljósin. Þau voru sex eða
sjö, i láréttri röð, eins og gluggar
á flugvél. Og þau steyptu sér beint
inn í skóginn.
Þegar þeir höfðu ekið um milu-
fjórðung, sáu þeir ljósin aftur. Nú
virtust þau vera í svipaðri hæð og
trjákrónurnar og á sama stað sem
þeir sáu þau fyrst. Des Vergers sneri
við og ók sömu leið til baka. Hann
tók upp vasaljósið sitt og sveðju, til
þess að höggva sér braut inn í skóg-
inn.
„Ef ég er ekki kominn innan tíu
mínútna, snúið þá við og hringið á
lögregluna,“ sagði hann drengjun-
um. Svo hljóp hann af stað.
Þegar hann kom ekki aftur, hlupu
drengirnir uns þeir komu að húsi
og gátu hringt á lögregluna. Partin,
sem var staddur í lögreglubíl í
grendinni, heyrði kallið í talstöð
sinni og var kominn á staðinn um
hálftíma eftir hvarf Des Vergers.
Hann var að yfirheyra drengina,
þegar skátaforinginn birtist allt í
einu við vegabrúnina.
Hann var náfölur og endurtók i
sífeldu: „Eg er að koma! Hér er
ég!“ Vasaljósið hans var horfið, en
hann hélt ennþá á sveðjunni.
„Það var voðalegt að sjá hann,“
sagði Partin. „Orðin runnu við-
stöðulaust upp úr honum, en hann
sagði ekkert af viti.“
Móðir Bobbys litla sagði, að hún
hefði séð brunasárin á handleggjum
Des Vergers.
Þremur stundum síðar sat ég i
stofunni hjá Sonny Des Vergers.
Hann varaði mig fyrirfram við þvi,
að hann mundi sleppa nokkrum at-
riðum úr sögu sinni.
Hann hafði hlaupið inn i skóginn
með vasaljósið og sveðjuna, sagði
hann, og skilið drengina eftir við
bílinn.
„Eg fór um 200 metra," sagði
hann. „1 Florida eru viða fen og
sandbleytur. Þegar skóginum sleppir,
veit maður aldrei, hvað verður á
vegi manns. Þegar mér varð ljóst að
ég var staddur i skógarrjóðri, hafði
ég ekki augun af jörðinni. Ég gekk
sex sjö metra inn í rjóðrið og stopp-
aði.“
Hann þagnaði og horfði á mig.
„Þetta var skrýtin tilfinning. Mér
fannst eins og ég væri ekki einn
þarna. Ég get enga skýringu gefið á
því. Svona lagðist þetta bara í mig.
Og allt í einu varð ég var við óskap-
legan hita.
„Ég leit upp í stjörnubjartan him-
ininn. Þetta var skrýtið — það var
niðadimmt þarna uppi. Eg lýsti upp
á við með vasaljósinu mínu. Rösk-
lega meter fyrir ofan mig var blý-
grár flötur úr einhverskonar málmi.
Eg hef naumast horft á þetta leng-
ur en í nokkrar sekúndur, og þó
var þetta svo greinilegt. Ég man eft-
ir því, að engin skil voru í málm-
inum.“
„Þú hafði gengið inn undir þetta?"
spurði ég.
„Eg hefði getað komtövið það með
sveðjunni. Ég stirðnaði af hræðslu.
Ég man að ég hugsaði: Forðaðu
þér! Ég hlýt að hafa verið alveg
undir brún „hlutarins", því þegar ég
hörfaði aftur á bak, var ég nærri
strax kominn undan honum. Hann
virtist líka vera að færast burt frá
mér. Hann bar greinilega við him-
in. Það voru engin ljós sjáanleg. Svo
byrjaði þetta að hallast."
Hann þagnaði aftur.
Eg minntist fréttanna um þetta.
„Sástu einhvern?“ spurði ég.
Hann hugsaði sig um stutta stund.
Loks svaraði hann: „Já.“
„Lifandi veru?“ Hann hneigði höf-
uðið hægt til samþykkis.
Eg spurði, hvort hann vildi lýsa
henni. Nei, sagði hann ákveðinn, út
i þá sálma vildi hann ekki fara.
Fólk mundi halda — æ, hann vildi
bara helzt vera laus við það.
„Eg sá veruna þegar ,,dyr“ opn-
uðust allt í einu á hlutnum,“ sagði
hann. „Það var eins og lúgu væri
skyndilega fleygt upp. Og um leið
og ég sá veruna kom eldhnöttur
svífandi í áttina til mín út um opið.
Það er erfitt að lýsa því . . . það
var þokukendur eldur með neista-
flugi. Þetta virtist svífa til mín og
hylja mig, og að vitum mér lagði
megnan óþef. Eg greip höndunum
fyrir andlitið. Svo hrasaði ég og
datt, og um leið sortnaði mér fyrir
augum."
Þegar hann rankaði við sér, var
hið dularfulla farartæki horfið. Það
var dimmt og hljótt. Hann var með
svima og sveið í handleggi og háls.
„Það var engu líkara en fætur
mínir næmu ekki við jörðu. Ég fann
ekki, þegar ég steig niður; ég var
allur dofinn. Það eina, sem ég hafði
hugsun á, voru drengirnir, sem biðu
mín við bílinn. Eg hljóp inn í skóg-
inn og þreifaði mig áfram. Eg komst
að bílnum. Ég man ekki, hvað ég
sagði."
Sögunni var lokið, og hann sat
þarna hljóður og alvarlegur. Ég stóð
á fætur, kvaddi hann með handa-
bandi og fór. Eg var því fegnust, að
það lá ekki í mínum verkahring að
dæma um það, hvort skátaforinginn
hefði í raun og veru staðið andspæn-
is fljúgandi diski. 1 minn hlut féll
aðeins að lýsa staðreyndunum, eins
og ég nú hef gert.
— MARTA ROBINET
3