Vikan - 05.11.1953, Blaðsíða 13

ekkert hafi eins mikil áhrif á daglegt líf okkar
Lítið bara á þessa sögu um —
með stórt hlutverk
götuna ungi maðurinn, sem hafði skrifað
ritstjóra hjartansmáladálksins og beðið
hann um ráð til að vinna stúlkuna, sem
hann þráði.
Vindurinn þeytti blaðinu með ofsafengn-
um galsa beint framan í fælna hestinn.
Hesturinn og vagninn urðu að rauðu striki,
þegar þeir geystust áfram langt niður eft-
ir götunni. En þá tók slökkviliðið þátt í at-
burðinum og kerran varð að spýtnabraki,
eins og til var ætlast, en ekillinn lá hreyf-
ingarlaus á gangstéttinni fyrir framan á-
kveðið hús, þar sem hann hafði komið
niður.
Ibúarnir komu út og báru hann inn, eins
og vera bar. Og þar gerðist stúlka nokkur
koddi undir höfði hans, kærði sig kollótta
þó allir horfðu á hana, og sagði um leið og
hún laut yfir hann: — Ó, mér hefur alltaf
þótt svo vænt um þig, Bobby! Skildirðu
það ekki? Og ef þú deyrð, þá dey ég líka
En í svona ofsaroki verðum við að flýta
okkur til að missa ekki af blaðinu okkar.
O’Brine lögregluþjónn áleit að blaðið
væri hættulegt umferðinni og stöðvaði það.
Eftir
□ . H E N R Y
Hann stóð fyrir framan bakdyrnar á
Shandon Bells kaffihúsinu og slétti blöðin
með stórum og stirðum fingrunum. Með
erfiðsmunum stafaði hann sig fram úr
einni fyrirsögninni: „Blöðin leggjast á eitt
um að hjálpa lögreglunni.“
En hvað var nú þetta? Rödd barmanns-
ins Danny barst út um opnar dyrnar. —
Hérna er tár handa þér, Mike!
Og bak við hina útbreiddu og vinsamlegu
blaðagrein tók O’Brine í flýti á móti hress-
ingunni. Svo gekk hann rösklega í burtu,
endurnærður og reiðubúinn til að leysa af
hendi skyldustörf sín.
O’Brine braut saman blaðið og stakk
því með prakkarasvip undir handlegginn
á strák, sem fór framhjá. Strákurinn hét
Jonny, og hann fór með blaðið heim til
sín. Gladys systir hans hafði einmitt skrif-
að fegrunarsérfræðingi blaðsins og beðið
um ráð til að verða falleg. Það voru liðnar
margar vikur, og hún var loksins hætt að
leita að svarinu. Gladys var fölleit stúlka,
með deyfðarleg augu og óánægjusvip. Hún
var að búa sig undir að fara út, til að
kaupa hárband. Áður en hún fór, nældi
hún tvær síður úr blaðinu, sem Jonny hafði
komið með, undir pilsið sitt, svo það
skrjáfaði í því eins og ekta silki, þegar
hún gekk.
Oti á götunni hitti hún stúlkuna á neðri
hæðinni og stanzaði til að tala við hana.
Hún varð gul og græn af öfund. Hljóðið,
sem hún heyrði þegar Gladys hreyfði sig,
gat ekki stafað af öðru en silki, sem kost-
aði 5 dollara metrinn. Hún réði ekki við
sig fyrir öfund, sagði eitthvað meinlegt
við Gladys og gekk í burtu með saman-
klemmdar varir.
Gladys hélt áfram upp götuna. Augun
í henni ljómuðu, roðinn hljóp fram í kinn-
arnar á henni og slóttugt sigurbros ger-
breytti svipnum á henni. Hún var falleg.
Ef fegrunarsérfræðingurinn hefði bara
getað séð hana þá! Mig minnir að í grein-
inni hans hafi staðið eitthvað um það, að
hversdagslegar stúlkur ættu að rækta hjá
sér hlýjar tilfinningar til annarra, til að
verða hrífandi í útliti.
Verkalýðsleiðtoginn, sem hinni hátíð-
legu og mikilvægu grein var beint til, var
pabbi Jonny og Gladysar. Hann hirti leyf-
arnar af blaðinu, sem Gladys hafði rifið,
til að skapa hið fegrandi silkihljóð. Að
vísu fékk hann ekki ritstjórnargreinina,
en í þess stað blasti við honum ein af þess-
um freistandi og hugvitsömu krossgátum,
sem gagntaka jafnt gáfaða sem einfalda.
Verkalýðsforinginn reif helminginn af
síðunni, náði í blýant og blað, kom sér
fyrir við borð og sökkti sér niður í kross-
gátuna.
‘07FTIR AÐ HAFA beðið árangurslaust
JCj
eftir honum á ákveðnum stað í þrjár
klukkustundir, komu gætnari leiðtogar á
sættum, svo að verkfallinu ásamt öllum
tilheyrandi óþægindum var afstýrt. Og í
næsta blaði skrifaði ritstjórinn með rauð-
um stöfum um hina árangursríku herferð
til að fá verkalýðsforingjana til að breyta
áformum sínum.
Það sem eftir var af hinu framtaksama
blaði lét ekki sitt eftir liggja til að sanna
áhrif sín.
Þegar Jonny kom úr skólanum, fór hann
á afvikinn stað og dró leyfarnar af blað-
inu undan fötunum sínum, þar sem hent-
ugast var að hafa það til að verja þann
stað, sem helzt verður fyrir árásum í skól-
anum. Jonny gekk í einkaskóla og átti í
brösum við kennarann sinn. í blaðinu þenn-
an dag var prýðileg grein um líkamsrefs-
ingar, eins og áður er sagt, og hún hefur
líka vafalaust gert sitt gagn.
Getur nokkur maður efast um áhrif
blaðanna eftir þetta?
Þetta segja þeir
EITT mesta vandamál heimsins er aS fólk
vantreystir hvert öðru — og ekki að ástæðu-
lausu.
•
ÓVENJULEGT veður er hreint ekkert óvenju-
legt. Það er alltaf einhversstaðar á hnettinum.
o
ÞAÐ er auðveldara að sjá hið góða í mönn-
um heldur en að lýsa því. Einungis mestu rit-
höfundairrýjr geta dregið upp sanna mynd af
góðu fólki.
o
SUMT fólk, sem segir „Faðir vor“ á sunnu-
dögum, hegðar sér eins og munaðarleysingjar
alla aðra daga.
e
VIÐ eigum ekki einasta rétt á þvi að vera
hamingjusöm, heldur er það skylda okkar. Heim-
urinn er svo fullur af sorg, að okkur er skylt að
leg'8'ja- að mörkum eins mikla hamingju eins og
við mögulega getum.
Eitt org, einn heimur
Á fótboltavellinum

ÞEGAR talað er um deilumál ,,austurs“ og
,,vesturs“, er það sífellt viðkvæðið, að
deiluaðilar eigi ekkert sameiginlegt. En sú
reginvitleysa! Milljónir manna — nei, tugir
milljóna — beggja megin járntjaldsins, eiga
sameiginlegt áhugamál, sem ærir þá oft á
ári — af eintómri kátínu. Ég á við fótbolt-
ann.
Auðvitað á þetta fólk önnur sameiginleg
hugðarefni: heimili sín og alla þá gleði og
sorg, sem er partur af lífsbaráttu fólks um
allan heim. En látum okkur í þetta skipti
nægja að lita andartak á fótboltann, þessa
íþrótt sem stunduð er jafn kappsamlega í
Rússlandi og Englandi, svo að tvö lönd séu
nefnd sinnhvorumegin tjaldsins. Jafnvel svart-
sýnustu menn geta ekki neitað því, að þarna
eru Englendingar og Rússar nauðalíkir.
Það eru þúsundir knattspyrnufélaga i Rúss-
landi, og þau eru staðsett allt frá Leningrad
til Vladivostok. Veðurfarið hefur það í för
með sér, að þetta er vor- og sumaríþrótt þar
í landi, og í endaðan apríl byrja rauðu fán-
arnir að rísa að hún á fótboltavöllunum og
áhorfendurnir að streyma inn á þá í tug-
þúsundatali.
Hið fræga félag Dynamo hefur heimavöll
um 2V2 mílu frá hjarta höfuðstaðarins. Þetta
er mikill fótboltavöllur og fallegur, með pláss
fyrir um 100,000 áhorfendur.
Mikill fjöldi lögreglumanna og hermanna er
viðstaddur alla stærri leiki, og gegna þeir því
hlutverki að hafa hemil á æstum mannfjöld-
anum. Þeir eru bæði fyrir utan leikvanginn og
innan.
Áhorfendur fara inn á leikvanginn um mörg
neðanjarðargöng, en milli þeirra og undir
sætunum er aragrúi bjórkráa. Sumar eru
feiknstórar með geisilöngum afgreiðsluborð-
um (,,börum“), aðrar mestu kompur. Hillurn-
ar svigna undan flöskum af vodka, bjór, vxni
og gosdrykkjum, en í glerkössum eða á disk-
um á borðunum er brauð með ýmiskonar
áleggi.
Brauðið fær maður á pappírsdiskum og
brennivínið í pappírsstaupum. Staupin halda
illa vökvanum, en Rússar eru fljótir að drekka
í botn sem alkunnugt er, svo að þetta kem-
ur ekki að sök.
Það er eins og hver einasti áhorfandi þurfi
að fá sér hressingu fyrir leilúnn og í hálf-
leik, en fólkið byrjar að koma um klukku-
tima áður en leikur hefst. Það er margföld
röð við afgreiðsluborðin og mikið háreysti:
allir eru í skínandi skapi og allir þurfa að
láta afgreiðslufólkið til sín heyra.
UPPI á pöllunum er líka allt iðandi af lífi
og fjöri, en frá ótal gjallarhornum berst
glymjandi músík. Þessi músík lætur óneitan-
lega fremur illa í „vestrænum“ eyrum; það
virðist vera siður að leika helzt marsa við
þessi tækifæri. Eitt og eitt rússneskt þjóðlag
fær maður þó að heyra, og það er mikill mun-
ur.
Hálfri klukkustundu áður en fótboltaleik-
urinn hefst, byrjar venjulega keppni í ein-
hverjum frjálsum íþróttum; það er einskonar
forréttur. Svo fer fólkið að týnast upp úr
neðanjarðarkránum, sem ekki er þegar ltomið
til sæta sinna, og svo hlaupa leikmennirnir
inn á völlinn.
Og þá lýstur mannfjöldinn upp glymjandi
fagnaðarópi, nákvæmlega samskonar orgi eins
og til dæmis á Wembley leikvanginum í Lond-
on. Það heyrast engin orðaskil, svo að þetta
gætu alveg eins verið Englendingar að öskra.
PAUL GALEN.
13