Vikan - 05.11.1953, Blaðsíða 6

HIJN hafði komið sér þægilega
fyrir í lestinni og var að
lesa í bók. Hún var ennþá
ung, grönn og yndisleg. Andlitið var
fínlegt, en þegar hún sökkti sér niður
1 hugsanir sínar brá fyrir undirgefni
í svipnum. Þá var hún að hugsa um
„feitu árin sín“. Já, nú skipti margt,
sem áður hafði virzt stórkostlegt, litlu
máli. Allt var breytt. Mundi henni
nokkurn tíma takast að koma sér fyrir
í þessum breytta heimi.
Lestin stanzaði við litla sveitastöð og lagði
af stað aftur. Eftir nokkra klukkutima yrði
hún komin til litla þorpsins úti við sjóinn, þar
sem hún ætlaði að dveljast í nokkra mánuði
hjá vinkonu sinni. Eftir það yrði hún að fá
sér eitthvað að gera.
Hár maður kom inn í klefann. Hún leit ekki
upp fyrr en hann var farinn að koma tösk-
unni sinni fyrir uppi á hillunni. Hún kannað-
ist við þennan baksvip. Nú sneri hann sér við
og þau þekktu hvort annað. — Lísa!
Hún kinkaði brosandi kolli og rétti honum
hendina. — Já, það er ég, Mark.
Hún gladdist við að sjá að hann roðnaði.
Hann áleit þennan fund kannski ekki ein-
skæra tilviljun. Eða ef til vill skammaðist
hann sín. Hann settist andspænis henni. Hon-
um hafði ekki dottið i hug, að hann mundi
hitta hana aftur. Það voru svo margir, sem
höfðu horfið á striðsárunum. Og nú sat hún
þarna, ung og í fullu fjöri.
— £>að hefur margt gerzt síðan við sáumst
síðast, Mark.
— Já, þú . . . Hann rétti fram sígarettu-
pakka. — Viltu reykja. Meðan hann kveikti
í sígarettunni fyrir hana, veitti hún þvi at-
hygli, að hann var ekki eins vel klæddur og
áður.
Hún sá þó, að hann var sjálfur sá sami.
Það hafði enn sömu áhrif á hana að virða
fyrir sér viðkvæmnislegan munnsvipinn, sem
hún hafði svo oft séð fyrir hugskotssjónum
sínum, síðan hann beygði sig niður að henni
og kyssti hana í síðasta skiptið. Það var
undarlegt að bera enn sömu tilfinningar í
brjósti. Hún hafði hitt svo marga menn sið-
an, en Mark yrði alltaf öðruvísi, þó þau hefðu
í rauninni ekki tengzt svo sterkum böndum.
Hún horfði rannsakandi á hann. Hvers vegna
hafði hann farið án þess að kveðja? Og án
þess að gefa nokkra skýringu? Hún reyndi
að spyrja hann þessara spurninga með augna-
ráðinu, og hann svaraði þeim.
— Manstu daginn, sem við sátum niðri við
ströndina. Snekkjur auðmannanna voru upp-
lýstar og það var skotið flugeldum inni í
bænum? Manstu ljósin á vatninu og hlýja
andvarann frá sjónum.
— Já, ég man það. Ljúfar ferðaminningar
eru oft lífseigar. Hún leit snöggt á hann, og
sá að hann hrökk við.
Hann slökkti i sígarettunni og sagði: — I
þínum augum var það auðvitað ekki annað
. . . annað gat það varla verið fyrir fræga
dansmær.
Hún leit upp. Rödd hans var auðheyrilega
bitur. Var honum í raun og veru alvara?
Ennþá vildi hún samt ekki koma upp um sig.
Hún yppti öxlum og brosti.
— Og þó varð ég fyrir þvi, að karlmaður
kom ekki á stefnumót við mig, án þess að
gefa nokkra skýringu. Það hafði aldrei kom-
ið fyrir áður. Þú varst búinn að bjóða mér
til morgunverðar.
— Já, og auðvitað hefði ég átt að koma.
En þá var ég búinn að sjá þig dansa í leik-
húsinu i spilavítinu.
— Svo það hafði slík áhrif á þig? Eg man
þó ekki betur en að ég hafi verið sómasam-
lega klædd. Það var . . . er ég alltaf.
Hann þagði svolitla stund. — I augum
kvenna eru tilfinningar karlmanna stundum
dálítið skrýtnar. Eg vissi ekki að þú varst
hin fræga ,,La Valetta".
— Var það svona mikið afbrot. Mér þótti
bara gaman að því að koma þér á óvart.
—- Þér tókst það líka. Ég elskaði þig. Eg
hélt að ég hefði fundið konu, sem mundi til-
heyra mér. Þér finnst það vafalaust ekki ann-
að en heimskuleg viðkvæmni. En þannig
leið mér. Og svo komst ég að því, að þú til-
heyrðir öllum heiminum . . . að leið þín lá
gegnum hópa af tilbiðjendum, og þá . . . þá
skildi ég, að ég gat aldrei orðið annað en
smáæfintýri í þínum augum, og mér fannst
þær tilfinningar, sem ég bar í brjósti, of góð-
ar til þess. Mig hafði dreymt um eyðieyju,
þar sem við gætum verið ein, þú og ég.
— Svo þú varst hræddur. Þú hefðir þó
getað talað við mig og komizt að því, hvort
ég bæri ekki sömu tilfinningar í brjósti. Hún
þagnaði. Nú var hún búin að koma upp um
sig. Hann klemmdi saman varirnar og þagði.
— Hvers vegna segir þú mér þetta núna. Er
það af þvi að nú er þér orðið sama um mig?
— Ails ekki, Lísa. En stríðið og allt, sem
hefur gerst síðan, gerir það að verkum, að nú
hiroir fólk ekki lengur um að leyna tilfinn-
ingum sínum. Einkamál og allt sem þeim
fylgir skiptir svo litlu máli.
HÚN rétti honum báðar hendurnar. —
Mark, er það svo lítilmótlegt, þegar tvær
manneskjur elskast? Ef þú hefðir nokkurt vit
á tilfinningum kvenna, þá hefðirðu vitað það.
Hann lagði kinnina á hendur hennar.
Lísa . . . hvað gerir þú núna?
— Áttu við hvort ég dansa ennþá ? Hún
lokaði augunum og léttur skjálfti fór um
hana. Svo brosti hún þessu breiða brosi, sem
hafði hrifið áhorfendur hennar, en átti ekkert
skilt við einkalíf hennar. — AuQvitað dansa
ég ennþá. Betur en nokkru sinni áður. Eg á
eftir að vinna stóra sigra. En getur þessi
mikla ást þín ekki sætt þig við það?
— Lísa, fyrirtækið mitt varð gjaldþrota í
stríðinu. Nú er ég orðinn fátækur maður og
verð að ferðast um með vörur mínar sjálf-
ur. En þú ert ennþá hin fræga ,,La Valetta".
— Ertu ennþá huglaus? Þorirðu ekki að
treysta því að ást milli manns og konu geti
bjargað öllu?
— Jú, ég get ekki hafnað þessu. Hann
kyssti hana. — Nú skulum við koma inn í
matsalinn og skála.
—■ Lofaðu mér að styðja mig við þig, Mark,
sagði hún. Og hann sá að hún gekk hölt.
— Hvað er að? spurði hann.
— Það féll sprengja á húsið okkar og ég
slasaðist. Eg get aldrei dansað framar.
Hann þrýsti handlegg hennar og ætl-
aði að fara að segja: — En hvers
vegna sagðir þú það ekki strax. En
svo hætti hann við það. Hann skildi
hvemig henni var innanbrjósts. Hún
varð fyrst að fullvissa sig um, að hann
elskaði hana nægilega mikið.
En ungfrú Bennett hafði minnimáttarkend og
það koma fram í lýsingum hennar á fólki. Elsku-
ieg litil kona, gáfaður lítill maður, voru uppá-
haldsorðtækin hennar. Hún stækkaði í eigin aug-
um við að segja það.
Litla verkamannsdóttirin hljóp upp eftir hatt-
inum sínum. Þar var herbergisþernan hennar
önnum kafin við að fægja skartgripina hennar.
Skartgripir ungfrú Thorne voru fægðir í baðher-
berginu,- sem líka var búningsherbergi. Þar voru
háir speglar, snyrtiborð, og skápar með glerhurð-
um, en gegnum þær sást móta fyrir hinum
íburðarmiklu höttum stúlkunnar og nærfötum
hennar. Gólfið var teppalagt og gluggatjöld fyr-
ir gluggunum, en baðherbergið var stærra en
miðlungs svefnherbergi.
Þar stóð Evans, fölleit ensk stúlka og lagði
skartgripina á hvítt handklæði, þar sem geislar
kvöldsólarinnar gátu skiníð á þá, þegar hún
var 'búin að fægja þá. Það stafaði rauðum og
grænum geislum af stórum rúbin, sem líktist
mest frosnu blóði, flötum, tindrandi demant, sem
var á litinn eins og ís og hárbandi úr demönt-
um og smarögðum. Lydiu þótti vænt um skart-
gripi sína af þeírri einföldu ástæðu, að hún
hafði valið þá sjálf. Hún var einkum hrifin af
hárbandinu, því það fannst henni fara sér vel
og gera sig líkasta austurlenzkri prinsessu í
rússneskum ballett. Eri það var ekki eins auð-
velt að átta sig á fegurð hennar og hún hélt
sjálf. Hún líktist mest málverki af Stjörnu
kvennabúrsins eftir Cabanel — mynd af þeirri
tegund, sem öll málverkasöfn vildu eiga í lok
seinni hluta 19. aldar. Hún hafði ávalt andlit,
falleg dögg augu, fínlegar augabrýr og hrafn-
svart hár, en húðin var ekki hvít og gagnsæ og
háu kinnbeinin og ákveðni kjálkasvipurinn gerðu
hana líkari Indjána en austurlenzkri stúlku. Það
benti til þess að hún ætti fremur heima uppi I
fjöJlum en á barmi marmarasundlaugar.
Þegar hún kom inn, var Evans að bursta púð-
ur af litlu demantsarmbandi, sem var af eldri
gerð en hinir skartgripirnir. Lydia tók það upp.
— Eg var næstum búin að gleyma að ég ætti
þetta, sagði hún.
Fyrir þremur eða fjórum árum, þegar hún
fyrst kynntist Bobby Dorset, hafði hann gefið
henni það. Móðir hans hafði átt það og í heilt
ár hafði hún borið það við öll tækifæri. Hún
komst við og lagði það á handlegginn á sér.
Þarna sem það lá eins og lifandi hlutur, vakti
það gamlar tilfinningar. Og henni datt í hug,
að hún væri þó ekki alveg tilfinningalaus enn-
þá.
— Þér ættuð að láta setja það í nýja umgjörð,
sagði Evans. — GuJlið eyðileggur áhrifin af
demöntunum.
— Þú sérð vel um eigur mínar, Evans.
Stúlkan roðnaði við lofið, sem hún átti ekki
að venjast hjá hinni hvatvísu húsmóður sinni og
það kom kökkur 1 hálsinn á henni.
— Komdu með hatt, Evans — einhvern hatt.
Hún leit snöggvast í spegilinn um leið og hún
setti hattinn á höfuðið og fór út með armband-
ið, sem hún var búin að gleyma, á handleggn-
um.
Meðan Lydia var uppi hafði Ungfrú Bennett
verið að velta því fyrir sér, hvort hún ætti að
vera móðguð eða setja upp yfirlætissvip. Var
það ekki virðulegra að sýnast reið, því hún átti
ekki að.láta koma svona fram við sig? Eða átti
hún að fyrirgefa Lydiu, sem var svo miklu yngri
og óþrozkaðri?
Eins og alltaf ákvað hún að fyrirgefa og þegar
hún heyrði að Lydia gekk hröðum, léttum skref-
um yfir anddyrið, kallaði hún: — Aktu nú ekki
hratt!
— Ekki hraðar en sextíu mílur, svaraði
Lydia.
Hún stökk upp í gráa bílinn, sem beið við
dyrnar, setti hann hljóðlaust í gír, steig á
benzínið og það leit út fyrir að hún ætlaði að
gera alvöru úr hótun sinni. En hraðamælirinn
sýndi aðeins 35 mílur, þegar hún kom út á ak-
brautina. Hún ók aldrei hratt, nema hafa góða
og gilda ástæðu til þess, eins og hún sagði sjálf.
6