Vikan - 05.11.1953, Blaðsíða 5

1. KAFLI
UNGFRÚ BENNETT minntist alltaf fyrstu
deilunnar, sem hún hafði orðið vitni að á
Thorne-heimilinu, þeg-ar hún deildi sjálf við Lydiu.
Hún sá fyrir sér rautt gólfteppi á flekkóttum
marmarastiga og fagurgljáandi marmaraveggi.
Rimlarnir í handriðinu voru gylltir og hár,
renglulegur pálmi stóð þar í potti úr itölskum
leir. Upp stigann gekk ofsareiður maður með
jafn reitt barn í fanginu. Ungfrú Bennett
sá fyrir hugskotsjónum sínum breiðar herðar í
bláum frakka og hálsinn með svörtu hárinu, sem
nú var rauður af reiði og áreynslu. Öðru megin
við hann sáust grannir handleggir og krepptir
hnefar litlu stúlkunnar, en hinu megin litlir fæt-
ur, sem spörkuðu af miklum ofsa í allar 'áttir.
Þegar þau fóru fram hjá pálmanum, náðu hend-
urnar taki á honum, svo potturinn valt niður
stigann og brotnaði mélinu smærra og hræddi
tvo stóra hvolpa, sem einmitt höfðu valdið öllu
þessu uppnámi.
Þessar tvær mannverur slöngruðu áfram og
tókust á á leiðinni upp stigann, því þó maðurinn
væri sterkur, var tíu ára gamalt barn, sem biltist
um, ekki létt byrði og þrátt fyrir iburðinn í stig-
anum, var hann brattur og teppið svo þykkt, að
fæturnir sukku niður í það. Um leið og þau hurfu
sjónum ungfrú Bennett, -sá hún að barnið var
farið að lemja með krepptum hnefunum í hand-
legg mannsins og hún heyrði skæra og ögrandi
barnsrödd hrópa: — Ég skal eiga þá! Ég skal!
Svar mannsins heyrðist líka greinilega, þó hann
hrópaöi ekki: — Þú færð það ekki. Ungfrú
Bennett vissi, að þegar þau kæmu upp á skörina,
yrðu höggin endurgoldin.
Ungfrú Bennett hafði venjulega dregið taum
Joe Thorne þegar þessum tveimur einbeittu pers-
ónum lenti saman, því þó hann væri ofsafenginn,
var hún gamaldags í hugsunarhætti og fannst
rétt að hegna börnum. En þetta kvöld hafði hann
fyrirgert samúð hennar með því að vera rudda-
legur við hana, í fyrsta og eina skiptið. Hann
hafði komið heim úr einni af þessum löngu ferð-
um sinum í ljóta húsið sitt við Fimmtugötu, sem
hann var þó svo hreykinn af og fundiö tvo nýja
hvolpa á stærð við kálfa spígsporandi í anddyr-
inu. Hann hafði snúið sér að ungfrú Bennett og
spurt:
— Þvi í fjandanum látið þér hana komast upp
með þetta? Og ungfrú Bennett hafði verið ó-
venjulega hugrökk og svarað:
— Vegna þess að hún er svo illa upp alin, að
enginn getur ráðið við hana.
Lydia hafði horft ögrandi á þau til skiptis, þar
sem hún stóð og hélt í hálsbönd hundanna. Hún
var föl í andliti og skaut fram hökunni. Höfuðið
á henni var lítið hærra en gráu hundarnir, sem
hoppuðu um og sveigðu þennan veikbyggða lík-
ama fram og aftur. Og hún endurtók í sífellu:
-— Ég ætla að eiga þá! Ég skal! Ég skal!
En hún hafði ekki haldið þeim. Þá hafði hún
tapað smáorustum í hinu langvinna stríði. Hún
fór ekki að vinna fyrr en nokkrum árum seinna.
En hvort sem hún sigraði eða tapaði, fann ung-
frú Bennett alltaf til meðaumkunar með grann-
vöxnu, dökkeygu telpunni, sem beindi járnvilja
sínum svo óttalaust gegn vilja mannsins, sem
hún hafði erft hann frá.
Og ungfrú Bennett fann enn til þessarar
heimskulegu meðaumkunar með Lydiu, sem nú
setti sig á móti vilja alls heimsins — meðaumk-
unar, sem gerði henni erfitt um vik, þegar þær
deildu. Hún og Lydia höfðu verið að rífast. Þó
ekki ákaft. Þetta höfðu varla verið annað en
kappræður.
Morson sá undir eins hvað um var að vera,
þegar hann kom inn til að taka bollana af morg-
unverðarborðinu, þótt kurteisleg þögn ríkti í
stofunni. Hann sá það á þvi hvernig hin unga
húsmóðir hans stóð, teinrétt eins og Indjáni,
og horfði niður á lagskonu sína. Ungfrú Bennett
sat á legubekknum með krosslagðar fæturnar í
háhæluðu silkiskónum og sneri hringnum sinum
taugaóstyrk um grannan fingurinn.
EFTIR ALICE
DUER MILLER
Hún var lítil og vel vaxin kona, sem hafði
orðið falleg um leið og hárin gránuðu. Snyrti-
mennskan, sem á yngri árum hennar var ef til
vill álitin hégómagirni, fór henni nú vel, svo
að hálfsextug var hún orðin falleg kona og bar
af samtíðarkonum sínum.
Það hafði engin áhrif á Morson, þó hann vissi
að hann ónáðaði þær og hann var ekki hið
minnsta forvitinn. Hann sópaði í kringum arininn,
lagfærði stól, setti bollana á bakkann og fór jafn
rólegur og hann hafði komið. Hann hafði orðið
vitni að mörgum deilum um dagana.
Um leið og hurðin lokaðist að baki honum
sagði ungfrú Bennett. — Auðvitað ertu í þínum
fulla rétti, Lydia, ef þú átt við það, að ég megi
ekki bjóða vinum mínum inn á heimili þitt, en
þá get ég ekki verið hjá þér.
— Þú veizt, að ég átti ekki við það, Benny,
sagði stúlkan og það vottaði hvorki fyrir reiði né
afsökun í röddinni. — Mér þykir vænt um ef þú
lætur einhvern koma hingað, þegar ég er ekki
heima eða færð skemmtilegt fólk, þegar ég er
heima. Aðalatriðið er, að þessar umræddu gömlu
konur voru þreytandi. Þér leyddust þær og þú
vissir að mér mundi líka leiðast þær. En þú
fórnaðir mér til að skemmta þeim.
Ungfrú Bennett gat ekki látið við svo búið
standa. — Þér ætti að finnast heiður að . . .
önnur eins kona og frú Galton er. Það sem hún
hefur gert fyrir kvenfanga er . . .
— Ég efast ekki um að hún sé hefðarkona,
en hún er leiðinleg og mér verður blátt áfram
illt af því að umgangast leiðinlegt fólk.
— Vertu ekki dónaleg, Lydia.
— Mér verður illt hérna, sagði Lydia og benti
á þyndina. — Gerðu þér það ljóst, Benny, að ég
umgengst ekki þá af mínum eigin vinum, sem
þreyta mig og ég ætla ekki að þola þína vini
heldur.
Um morguninn, þegar Lydia var að verzla
niðri í bænum, hafði komið fyrir hana leiðin-
legt atvik, en það vissi Benny ekki. Hún hafði
keypt rauðan hatt, lagt af stað með hann og
komizt að raun um, að hann færi henni ekki
vel. Þá hafði hún snúið við og ætlað að skipta
hattinum, en afgreiðslustúlkan neitað að taka við
honum. Henni hafði verið litil huggun í því að
ákveða að hætta öllum viðskiptum við verzl-
unina, því hún hafði neyðzt til að kaupa hatt-
inn. Á leiðinni til baka út á Long Island hafði
hjólbarði sprungið og þegar hún kom svo loks-
ins heim, var Benny þar með þessar tvær gömlu
konur.
Sú staðreynd að þær voru hefðarkonur og
allar hugsanir þeirra í föstum og þunglamaleg-
um skorðum, gerði þær enn leiðinlegri í augum
Lýdiu. Hún var orðin dauðþreytt á þeim. Hún
var svo oft búin að biðja Benny um að bjóða
þeim ekki heim, enda var þetta hennar heim-
ili.
— Þú ert ákaflega erfið, góða mín, svaraði
lagskona hennar. — Ákaflega erfið, fáfróð og
alltof ung. Ef þú fengir áhuga fyrir líknarstörf-
um, eins og frú Galton . . .
—• Hamingjan góða, var þetta samsæri til
að vekja áhuga minn?
Ungfrú Bennett leit dálitið þrjózkulega á hana,
eins og hún væri því vön að vera misskilin og
Lydia ætti að vita að hún gerði ekkert að
ástæðulausu. Satt að segja hafði hún engar ráða-
gerðir í huga. Það hefði verið ólíkt henni. Áð
því leyti voru þessar tvær konur ólikar. Lydia
skipulagði bæði tíma sinn og allt, sem kom
í námunda við hana. Ungfrú Bennett lét aft-
ur á móti berast með straumnum og vinir
hennar og ýmsar tilviljanir réðu ferðinni. Hún
gat aldrei skilið hvers vegna Lydia kenndi henni
um ýmislegt, sem henni fannst bara koma fyrir,
en þó gat hún aldrei stillt sig um að látast hafa
gert það viljandi. Nú var hún jafnvel farin að
halda, að henni sjálfri en ekki frú Galton hefði
dottið í hug að vekja áhuga Lydiu á fanga-
hjálpinni.
— Enginn getur verið hamingjusamur, Lydia,
nema hann eigi einhver áhugamál, sem ekki snú-
ast um hann sjálfan.
Lydia brosti. Áumingja litla, áhrifalausa Benny
var að reyna að skipuleggja líf hennar.
— Mér tekst að vera tiltölulega hamingjusöm,
Benny. En nú verð ég að yfirgefa þig, því ég á
stefnumót hjá Elenoru klukkan fjögur og klukk-
una vantar tíu mínútur.
•— Lydia! Það eru tíu mílur þangað.
— Tíu mílur á tíu mínútum.
— Þú drepur þig á því að aka svona ógæti-
lega.
— Nei, Benny, ég er góður bílstjóri.
—- Þá verðurðu tekin föst.
— Enn síður.
— Hvernig geturðu verið svona viss um
það ?
Lydiu fannst ráðlegt að tala ekki um það, svo
hún hvarf hlægjandi út um dyrnar, en ungfrú
Bennett fór að venju að velta því fyrir sér, hvern-
ig stæði á því að henni fyndist hún hafa yfir-
höndina yfir Lydiu, þegar hún væri hvergi ná-
lægt, en biði svo alltaf lægri hlut, þegar þær
væru saman. Og hún komst alltaf að sömu nið-
urstöðu — að hún gæti því um kennt hve fín-
leg hún var. Hún væri næmari fyrir ýmsum
blæbrigðum og erfðavenjum en þessi litla verka-
mannsdóttir. Lydia var þó ekki lítil. Hún var
15 sm. hærri en hin 157 sm. háa Ádeline Bennett.
Veizf u

1. Hver er mað-
urinn ? ■
2. Úr hverju
voru rakvéla-
blöð Róm-
verja ?
3. Hvað er ,,jakt“
stórt skip og
hvað hefur
það mörg
möstur ?
4. Hvort bítur
kvendýr eða
karldýr mosk-
ítóflugunnar ?
5. Eftir hverja
eru þessi leikrit:
a) Uppstigning b) Blúndur og blá-
sýra c) Brimhljóð?
6. Hvenær var flutningabanninu til Ber-
línar aflétt?
7. Hvort á höggormurinn egg eða lif-
andi afkvæmi?
8. 1 hvaða ríki er spilavítið Monte Carlo ?
9. Hvort er meðallíkamshiti barna meiri
eða minni en fullorðins fólks?
10. Voru Bandaríkin meðlimir í Þjóð-
bandalaginu ?
Sjá svör á bls. 14.
5