Vikan - 01.07.1954, Blaðsíða 4

Blaðamennska í Tennessee
LíEKNIRINN sagði mér að loftslagið í
Suourríkjunum mundi bæta heilsu
mína, svo ég fór til Tennessee og réð
mig sem aðstoðarritstjóra við Morgun-
Ijómann og Heróp Johnsonsfylkis. —
Þegar ég kom á skrifstofuna, sá ég hvar aðal-
ritstjórinn hallaði sér aftur á bak á þrífættum
stól með fæturna uppi á borði. I herberginu var
annað furuborð og hrörlegur stóll, en hvort-
^tveggja var á kafi i dagblöðum, úrklippum og
handritum. Þar var líka trékassi með sandi,
fullur af vindlastubbum og ofn, en hurðin á hon-
um hékk á annarri löminni. Aðalritstjórinn vaf
klæddur svörtum siðjakka og hvítum lérefts-
buxum. Skórnir hans voru nettir og vel burstað-
ir. Hann var í skyrtu úr upphleyptu efni, með
stóran signetshring, flibba með úreltu sniði og
köflóttan hálsklút, en endarnir á honum héngu
niður. Fötin voru eins og tízka var 1848. Hann
hafði vindil i munninum og var að reyna að
muna eitthvert orð. Hárið á honum var allt í
óreiðu, því hann var búinn að róta rækilega í því.
Hann yggldi sig ofsalega, og ég réð af því, að
hann væri að sjóða saman einstaklega snúna
ritstjórnargrein. Hann sagði mér að taka hin
blöðin, lesa þau yfir og skrifa dálkinn „Pressan
í Tennessee" og fella inn í hann allt, sem máli
skipti. Ég skrifaði eftirfarandi grein:
Pressan í Tennessee.
■
Það gætir sýnilega misskilnings hjá ritstjór-
um Vikublaðsins Jarðskjáftinn í sambandi við
lagningu Ballyhack járnbrautarteinanna. Félag-
ið hefur ekki í hyggju að leggja járnbrautina
utan við Buzzardville. Það álítur bæinn þvert
á móti einn af mikilvægustu stöðunum við járn-
brautarlínuna og hefur þessvegna enga löngun
til að gera lítið úr honum. Ritstjórar Jarð-
skjálftans munu þvi að sjálfsögðu leiðrétta þetta
sem fyrst.
John W. Blosson, hinn snjalli ritstjóri EldUig-
arinnar og Frelsishrópsins í Higginsville' kom
til bæjarins í gær. Hann dvelur hjá Van Buren.
Vér höfum veitt því athygli, að starfsbróður
okkar við Morgungólið hefur orðið það á, að
segja það rangt, að Van Werteir hafi hlotið
kosningu, en hann mun vafalaust hafa áttað sig
á þessum mistökum, áður en hann les þessa leið-
réttingu. Hann hefur áreiðanlega ruglað saman
ófullkomnum kosningatölum.
Okkur er ánægja að skýra frá þvi, að Blather-
ville stendur í samningum við menn í New York,
um að þeir leggi Nicholson gangstéttar á götur
bæjarins, sem ómögulegt er að ganga um að
kvöldi til. Dagblaðið Húrra mælir ákaft með
þessum aðgerðum og virðist bjartsýnt á góðan
árangur.
Eg ýtti handritinu mínu yfir til aðalritstjór-
ans, svo hann gæti samþykkt það, breytt því
eða fleygt því. Hann leit á það og hnykklaði
brýrnar. Svo renndi hann augunum yfir það og
varð ógurlegur ásýndum. Það var enginn vandi
að sjá, að það var ekki eins og það átti að vera.
Svo stökk hann á fætur og sagði:
— Fjandinn sjálfur! Heldurðu að ég ætli að
skrifa svona um þessi svin? Heldurðu að Jesend-
ur minir kæri sig um slíkan vatnsgTaut? Fáðu
mér pennann.
Aldrei hef ég séð nokkurn penna klóra og
urga svona illskulega eða ryðja svo miskunnar-
iaust úr vegi sögnum og lýsingarorðum annars
manns. Meðan hann var önnum kafinn við þetta
verk, skaut einhver á hann gegnum opinn glugg-
ann og eyðilagði lagið á eyranu á mér.
— Aha, sagði hann. — Þetta er þorparinn
hann Smith frá Vandlœtaranum. Ég átti von
á honum í gær. Svo þreif hann skammbyssu úr
belti sínu og skaut. Smith féll, særður í mjöðm-
ina. Hann hafði einmitt verið að miða aftur, svo
skot hann geigaði og særði annan mann. Það
var ég. Einn fingurinn fór af.
Síðan hélt aðalritstjórinn áfram að strika út
og bæta inn í. Rétt um leið og hann var að ljúka
þvi, kom handsprengja niður ofnrörið og
sprengdi ofninn í þúsund mola. Hún olli samt
ekki frekara tjóni, nema að eitt brotið braut úr
mér nokkrar tennur.
— Ofninn er alveg ónýtur, sagði aðalritstjór-
inn.
Eg samsinnti þvi.
— Jæja, það gerir ekkert til — £g þarf ekki
á honum að halda í þessu veðri. En ég veit hver
gerði það og ég skal svei mér ná mér niðri á
honurn. Jæja, svona hefðirðu átt að skrifa grein-
ina.
Ég tók við handritinu. Hann hafði strikað svo
rækilega út og bætt inn í handritið, að móðir
þess hefði ekki þekkt það, ef það hefði átt móð-
ur. Nú hljóðaði það svona:
EFTIR MARK TWAIN
Pressan í Tennessee.
Þessir erkilygarar við Vikublaðið Jarðskjálft-
inn eru sýnilega að reyna að koma, enn einu
sinni, inn hjá heiðarlegu og hrekklausu fólki
ruddalegum og svívirðilegum lygum í sambandi
við einhverjar stórkostlegustu framkvæmdir 19.
aldarinnar, Ballyhack járnbrautina. Sú hugmynd,
að járnbrautin eigi að liggja langt utan við
Bailyhackville, er til orðin í þeirra eigin frjó-
sama heilabúi — eða réttara sagt á þeim stað,
sem þeir kalla heila. Þeim er eins gott að éta
þessa lygi ofan í sig, ef þeir vilja bjarga hinum
morandi skrokkum sínum frá þeirri hýðingu,
sem þeir eiga fyllilega skilið.
Asninn hann John W. Blosson frá Eldingunni
og Frelsishrópimi, í Higginsville, er enn einu
sinni kominn hingað I sníkjuferð til Van Burden.
Vér höfum veitt því athygli, að skilnings-
sljói bófinn frá Morgunhanamum heldur því
fram, í samræmi við sína venjulegu tilhneig-
ingu til að ljúga, að Van Werner hafi ekki hlotið
kosningu. Hin dýrlega köllun blaðamennskunnar
er að breiða út sannleikann, uppræta villur,
mennta, fága og þroska siðgæði og hegðun al-
mennings og gera hann hóglyndari, dyggðugri,
góðhjartaðri og á allan hátt betri og hamingju-
amasri. Og samt svívirðir þessi andstyggilegi þorp-
ari þetta mikilvæga hlutverk sitt, í þeim tilgangi
að breiða út fals, róg, last og ruddaskap.
Blathersville þarfnast Nicholson gangstétta
— en bærinn þarfnast ennþá meira fangelsis og
fátækrahælis. Hvílík hugmynd að vilja fá gang-
stéttir í þorp, sem aðeins hefur tvær ginverk-
smiðjur, einn járnsmið og eitt blaðræksni, Dag-
blaðið Húrra! Þetta skriðandi skorkvikindi, aem
stjómar blaðinu, raEsðlr málið með sinni venju-
legu heimsku.og heldur að það sé eitthvað vit
í því hjá sér.
— Svona á að skrifa — markvisst og krass-
andi. Mér verður líka illt af að sjá þessa vellu-
legu blaðamennsku.
Nú kom múrsteinn fljúgancB með miklum gaura-
gangi inn um gluggann og veitti mér talsvert
högg í bakið. Eg færði mig úr skotfæri ■— mér
var farið að finnast ég vera fyrir.
Húsbóndi minn sagði: — Þetta er líklega ofurst-
inn. Eg hef átt von á honum í tvo daga. Bráðum
kemur hann hingað upp. Hann hafði líka rétt
fyrir sér. Augnabliki seinna birtist ofurstinn í
dyrunum með stærðar skammbyssu í hendinni.
— Hef ég þann heiður að tala við bleyðuna,
sem skrifar þennan óþverra snepil? sagði hann.
— Já, fáið yður sæti, herra minn. Setjist gæti-
lega, því einn fóturinn er brotinn af stólnum. Eg
hef líklega þann heiður að tala við Blatherskite
Tecumseh ofursta, þann erki lygara.
— Alveg rétt, herra minn. Ég þarf að jafna
reikningana við yður. Ef þér megið vera að, þá
skulum við byrja.
— Ég á eftir að ljúka grein um „Hinar miklu
framfarir á sviði siðferðilegrar og andlegrar þró-
unar í Bandaríkjunum", en það liggur ekkert á.
Byrjið!
Æðisgenginn hávaði kvað við frá báðum skamm-
byssunum i einu. Húsbóndi minn missti hárlokk,
og kúla ofurstans lauk ferð sinni í afturendanum
á mér. Ofurstinn var ofurlítið særður í vinstri
öxlina. Þeir skutu aftur. Báðir misstu marks, en
ég fékk samt rninn skerf, kúlu í handlegginn. I
þriðju atrennu særðust báðir skotmennirnir lítil-
lega, og það flísaðist úr einu beini i mér. Ég
sagðist þá ætla að ganga út fyrir, og fara í stutta
gönguferð, því ég áliti þetta einkamál og væri
nægilega hægverskur til að skipta mér ekki af
því. En báðir mennirnir báðu mig blessaðan um
að sitja kyrran og fullvissuðu mig um, að ég væri
ekki fyrir.
Þeir ræddu um kosningarnar og uppskeruna á
meðan þeir hlóðu byssurnar, og ég fór að binda
um sár mín. Skyndilega byrjuðu þeir aftur af
miklum krafti og hvert einasta skot hitti — en
ég verð að taka það fram, að fimm af þessum sex
skotum komu í minn hlut.. Sjötta skotið særði
ofurstann til ólífis, en hann sagði hressilega, að
nú yrði hann að kveðja, því hann hefði áríðandi
erindum að gegna úti í bæ. Svo spurði hann hvar
grafarinn byggi og fór.
Húsbóndi minn sneri sér að mér og sagði: — Eg
á von á gestum í matinn, svo ég verð að fara núna.
Þú gerðir mér mikinn greiða, ef þú vildir lesa
prófarkirnar og taka á móti fólki.
Mér hraus hugur við að eiga að taka á móti
sliku fólki, en ég var allt of ruglaður eftir skot-
hríðina, sem enn glumdi í eyrum mínum,til að geta
svarað.
— Jones kemur hér um þrjúleytið — hýddu
hann. Gillesbý kemur kannski á undan honum —
kastaðu honum út um gluggann. Um klukkan
fjögur kemur Ferguson — dreptu hann. Svo held
ég að það sé ekki fleira í dag. Ef þú hefur tíma
til, geturðu skrifað skammargrein um lögregluna
— láttu svívirðingarnar dynja á yfirlögregluþjón-
inum. Keyrin eru undir borðinu, vopnin í slcúff-
unni — skotfærin í horninu — og plástrarnir og
sárabindin eru uppi í skápnum. Ef eitthvað óvænt
kemur fyrir þig, þá skaltu fara til Lancet læknis,
sem býr hér niðri. Hann auglýsir hjá okkur — svo
það jafnar reikningana.
Hann fór. Það fór hrollur um mig. Áður en
þrír klukkutímar voru liðnir hafði ég lent í slíkum
hættum, að sálarró mín og öll mín bjartsýni var
horfin út í veður og vind. Gillespie hafði komið og
kastað mér út um gluggann. Jones kom á réttum
tíma, og þegar ég ætlaði að hýða hann, tók hann
verkið að sér. I átökunum við mann, sem ekki var
Framhald á bls. l!h
Það er ekki tekið út með sitjandi sældinni að vera blaðamaður
--- ---- — ■■ ■■ ■- - ■ . .....- -■ ■ ■
4 *