Vikan - 01.07.1954, Blaðsíða 6

I*«() tjti 1 ekki
mistekisi
efti FREDERICK SKERRY
AÐ er líka satt Irvy, sagði Woburn
og stanzaði í skrifstofudyrunum sin-
um. — Eg hitti Nason og bað hann um að
koma og endurskoða hjá okkur.
Irvy Braun fannst hjartað í sér taka kipp
og hann fór að róta í skrifborðsskúffunni sinni,
svo ekki sæist framan í hann. — Það er ekk-
ert annað en sóun á peningum, tautaði hann.
— Það getur ekki kostað svo mikið — við
hjótum að hafa efni á því, svaraði Woburn
hlægjandi. —- Það verður lika þess virði að
sjá svipinn á Nason, þegar hann lítur í snyrti-
legu bókhaldsbækurnar þínar. Eg held að ég
verði viðstaddur, þegar hann kemur. Eg sagði
honum, að hann mætti koma á þriðjudaginn.
Braun leit agndofa á eftir félaga sínum.
Hann fylltist skelfingu. Það hafði ekki verið
erfitt að gabba Woburn, sem aldrei trúði illu
á neinn. En endurskoðandi yrði ekki iengi að
koma auga á það. Að vísu var hann ekki í
mikilli hættu. Nason mundi ekki gera neina
athugasemd við greiðslurnar til ákveðins fyr-
irtækis. En Woburn, sem vegna heimskulegs
stærilætis yfir vel færðum bókum ætlaði að
vera viðstaddur, mundi þykja það undar-
legt þegar hann heyrði nafnið á fyrirtæki,
sem hann þekkti ekki. Og þá þurfti hann
ekki að efast um, að hann kæmist á sporið.
Það var lítil raunabót, þó hann vissi að Wo-
burn gekk ekkert illt til og grunaði hann
alls ekki. Fyrst datt honum í hug að flýja,
en þegar hann hugsaði sig betur um, fann
hann betri leið út úr ógöngunum. 1 fyrstu
hryllti honum við þessu, en brátt var hann
farinn að sætta sig við það. Honum var ljóst,
að allt yrði að vera vel undirbúið, svo hon-
um gæti ekki mistekizt. Hann gat ekki átt
það á hættu, að það kæmist upp um hann.
Ar mánudagsmorgun lagði Woburn af stað
í stutta viðskiptaferð. Braun, sem þekkti
alla siði hans, beið hans í bílskúrnum sínum,
sem var við hliðina á hans skúr, um klukkan
niu um kvöldið. En Woburn kom ekki. Braun
varð sífellt taugaóstyrkari. Hann hafði fast-
lega gert ráð fyrir að félagi hans kæmi heim
um kvöldið. Hann hélt áfram að bíða. Nú var
klukkan orðin ellefu.
Loksins beygði bíll Woburns inn í auða göt-
una og Braun gekk út úr bílskúrnum sínum
og opnaði hliðið fyrir hann. Meðan Woburn
ók bílnum inn í skúrinn, sótti hann tvö port-
vínsglös.
- Ertu nýkominn heim, Irvy? spurði Wo-
burn.
— Já, ég var að koma, svaraði Braun.
Þú kemur í tæka tíð, til að skála við
mig, áður en við förum að sofa.
Woburn kinkaði kolli og tók við glasinu.
Þeir settust niður og Braun sá að Woburn
tæmdi glasið. Þá tók hann það úr hendi hans
og stakk því i vasann. Svo fór hann að spyrja
um ferðalagið og spjalla um alla heima og
geima, til að koma í veg fyrir að Woburn
stæði upp. Brátt fóru augnalokin á Woburn
að slga.
Ég get tæplega haldið augunum opnum,
muldraði hann.
Braun hélt áfram að tala meðan höfuðið
á Woburn seig niður á bringu. Þá tók hann
verkfærin út úr geymslunni, opnaði vélarúm-
ið, kom Woburn fyrir í eðlilegum stellingum
og setti bílinn í gang. Það gekk allt eins og
i sögu. Áður en hann fór leit hann yfir verk
sitt og kinkaði ánægjulega kolli. 1 fyrramálið,
þegar bílskúrinn yrði opnaður, fyndist Wo-
burn dáinn.
BRAUN lá vakandi alla nóttina, og um leið
og fór að birta, klæddi hann sig og sett-
ist inn í skrifstofuna sina, til að vera nálægt
símanum. Þegar hann loksins hringdi, var
hann nógu varkár til að svara ekki strax,
og tala syfjulega.
— Halló, sagði óþolinmóð rödd. — Er
þetta . . .
En Braun hafði misst heyrnartólið. Hann
tók það upp með skjálfandi hendi. Þetta hlaut
að vera misskilningur. — Hvem tala ég við?
spurði hann loðmæltur.
•— Halló, halló, sagði röddin. — Ert þetta
þú Irvy ?
— Já — já, það er ég. Er — er þetta John?
— Auðvitað. Hvað gengur eiginlega að þér.
Ertu ekki vaknaður?
—■ Nei . . . ég . . . Braun beitti öllu vilja-
þreki sínu til að ná valdi yfir rödd sinni.
— Eg hélt . . Hvar ertu?
— Á skrifstofunni. Heyrðu, hvernig líður
þér i dag? Ég spyr vegna þess að það kom
dálítið merkilegt fyrir mig i gærkvöldi. Braun
hlustaði með öndina í hálsinum. — Eg man
að við sátum í bílskúrnum saman og feng-
um okkur portvinsglas — það er allt og sumt.
I morgun vaknaði ég svo úti í bílskúr með
hræðilegan höfuðverk. En það er eitt, sem
ég get ekki skilið. Vélin stóð opin, það lágu
verkfæri í kringum bílinn og hann hafði ver-
ið settur í gang — en það var ekki einn ein-
asti dropi af benzíni á honum. Eg hef rétt
komizt inn í skúrinn áður en það var búið
í gærkvöldi. Mér líður hræðilega í augna-
blikinu, en ég næ mér fljótt. Ég er feginn að
þér líðúr vel, Irvy. Við skulum tala betur um
þetta, þegar þú kemur — heyrðu, þú manst
vonandi eftir því að endurskoðandinn kemur
í dag.
Braun hlustaði ekki á kveðju hans.
Hann lagði tólið á og starði ringlaður
fram fyrir sig. Hann vissi, að hann færi
aldrei framar á skrifstofuna, hvorki í
dag, á morgun né nokkurn tíma fram-
ar.
En þetta er alls ekki satt. María hristir höf-
uðið í myrkrinu, brosir ósjálfrátt og hugsar: það
er ekki satt. Þegar hún hugsar um Francois
Paradis, hve myndarlegur hann er, að hann kem-
ur og hvað þau eru og verða hvort öðru mikils
virði, þá fer kuldahrollur og hitastraumur um
hana í einu. Allur styrkleiki hennar, þolinmæði
og barnsleg trú beinast að þessu eina, — óskin,
vonin og hugboðin um þessa dásamlegu sælu,
sem hún á í væntum, svellur í brjósti hennar.
Rauða rákin neðst í ofninum blaktir og dofn-
ar. — Brauðin hljóta að vera bökuð, segir hún
við sjálfa sig. En hana langar ekki til að risa
strax á fætur, af ótta við að trufla hamingju-
drauminn, sem aðeins var að byrja.
7. KAFLI
Þegar María kom á fætur morgunn nokkurn
í október sá hún fyrsta snjóinn. Óteljandi snjó-
korn hnigu letilega til jarðar. Þau sátu á trjánum
og þöktu jörðina, svo það leit út fyrir að haustið
væri um garð gengið, þó það væri aðeins að
byrja víðast annars staðar. En Edwige Légaré
sagði með þunga:
— Það líður mánuður áður en veturinn kemur
— eftir að fyrsti snjórinn hefur fallið. Gamla
fólkið segir það og ég trúi því líka.
Hann hafði líka rétt fyrir sér, því tveim dögum
skekkst harkalega til um stund. Snjórinn lagð-
senina kom rigning og bræddi snjóinn, svo brún
jörðin kom aftur í ljós. Samt hafði aðvörunin
ekki orðið til einskis og fólkið fór að búa sig
undir veturinn, eins og það var vant að gera á
hverju ári, til að geta betur varizt öllum kuldan-
um og snjónum.
Estras og Da'Be hlóðu vandlega mold og sandi
upp að húsinu, en hinir mennirnir tóku sér hamra
og nagla í hönd og fóru rannsóknarferð um hús-
ið, styrktu það, tróðu í rifurnar og gerðu eftir
beztu getu við það, sem bilað hafði á árinu. Kon-
urnar tróðu tuskum i rifurnar að innanverðu og
límdu gömul dagblöð, sem höfðu verið vandlega
geymd, á norðvesturvegginn og struku höndunum
um öll horn, til að vita hvort ekki kæmi drag-
súgur einhvers staðar.
Þegar því var lokið, áttu þau ennþá eftir að
safna eldiviði til vetrarins. Hinu megin við akr-
ana, í skógarjaðrinum, var enn gnægð af þurr-
um viði. Esdras og Légaré tóku axirnar sínar og
hjuggu í þrjá daga. Síðan var viðinum hlaðið í
kesti, en þannig átti hann að bíða, þangað til
næst kæmi snjór og þeir gætu ekið honum heim
á stóra trésleðanum.
Allan októbermánuð skiptist á rigning og frost,
en þó var skógurinn yndislega fallegur. 1 um
fimm hundruð feta fjarlægð frá húsi Chapdelaine-
f jölskyldunnar lá snarbrött brekka niður að Peri-
bonkaánni og stóru klettunum ofan við fossinn.
Hinu megin við ána hækkuðu klettarnir eins og
sæti í hringleikahúsi, síðan tóku hólar við og þá
stærri hæðir, svo það var eins og þetta hringleika-
hús teygði sig óendanlega langt í norðurátt. Lauf-
ið á bjarkartrjánum, álmviðinum og beyktrjánum,
sem uxu á árbökkunum, var í októbermánuði orð-
ið gult og rautt og sýndi óteljandi blæbrigði. I
nokkrar vikur voru brúni mosinn og hinn óum-
breytanlegi græni litur furutrjánna og kýprusvið-
artrjánna ekki annað en grunnlitir, sem drógu
aðeins enn skírar fram hina undurfallegu liti hins
gróðursins, sem kom í ljós á vorin og hvarf á
haustin. Þetta síðasta litskrúð breiddi sig yfir
hálsana og eins og band með fram ánni, alls-
staðar jafn fallegt,prýtt hrífandi skærum og við-
kvæmum litum, og hvarf langt i norðri, þar sem
ekkert mannlegt auga gat séð það.
En nú fór að blása kaldur vindur úr norðri
eins og óumbreytanlegur dauðadómur, sem batt
endi á þennan síðasta frest, vesalings gulu, rauðu
og brúnu laufin féllu til jarðar, eftir að hafa
skekist harkalega til um stund. Snjórinn lagð-
ist aftur yfir þau og nú voru sigrænu barrtrén,
sem héldu ein velli, eins og dyggðugar en beizkar
konur, sem hafa látið fegurð sína fyrir eilíft líf,
eina prýðin í hinu hvíta landslagi.
Frarrih. á bls. 14-
6