Vikan - 01.07.1954, Blaðsíða 13

hafa verið í notkun hér á landi svo áram
skiptir og hlotið ahnenna viðurkenningu fyrir
góðan frágang og endingu.
6 volta geymar. Standard,
Gerð F 15 = 105 amper-tímai
— F 17 = 120 —
— F 19 = 135 —
— F 21 = 150 —
— F 25 = 180 —
6 volta geymar. Heavy Duty.
Gerð GLF 19 = 140 amper-tímar
— GLF 21 = 160 —
— GLF 27 = 230 —
12 volta geymar. Standard,
Gerð XF 11 = 75 amper-tímar
— XF 13 = 90 amper-tímar
IJtvegnm þessa rafgeyma til afgreiðslu beint
til kaupenda frá OXIVOL-verksmiðjunum.
Venjulegur afgreiðslutími ca. 3 mánuðir.
ATlar nánari upplýsingar í shrifstofu vorri.
Hafnarstrœti 10—12. — Símar: 81785 og 61f89.
Reykjavík.
leið og hann kyssti hana. Langa lengi lágu þau þannig í heitum faðm-
lögum, þangað til Luciano færði sig örlítið frá henni.
„Nú veit ég, hvað það er að elska,“ svíslaði hann, ,,og hvað það er
að bera í hrjósti vonlausa ást.“ Hann horfðist beint í augu við hana.
,,Prá því ég sá þig fyrst, carina,“ sagði hann, „vissi ég, að ég elsk-
aði þig af allri minni sál. Nú fann ég þegar þú kysstir mig hvílík ham-
ingja okkar hefði getað orðið, en betra hefði vissulega verið fyrir okkur
bæði, að við hefð.um aldrei komizt að því.“
Claretta hélt áfram að þrýsta sér að honum. „Hvers vegna ertu svona
alvarlegur, Luciano?“ hvíslaði hún. „Þú ert hamingjusamur hjá mér og
ég hjá þér. Er það ekki nóg? Þú veizt eitthvað um mig, sem Marcello
hefur sagt þér. Ég hef verið einmana og stundum óhamingjusöm, en nú
erum við saman.“
Hún reyndi að þrýsta honum fastar að sér, en hann lét ekki að vilja
hennar, heldur sneri andlitinu frá henni og reis upp við olnboga, en hann
hélt hendinni enn um mitti hennar. Hann sagði: „Claretta, þessi stutta
stund kann að vera eina stundin, sem við fáum að elskast, því að eftir
þennan dag get ég aldrei hitt þig eina aftur. Mér finnst núna, að hjarta
mitt muni springa við tilhugsunina, en ég veit að í rauninni getur minn-
ingin um einn koss máðst burt. En höldum við áfram á þennan hátt,
verður mér óbærilegt að lifa án þín. Þar sem þú getur aldrei orðið mín,
er betra að hætta strax. Það er ekki af því þú ert gift, Claretta, því að
Marcello hefur sagt mér, að hjónaband þitt sé misheppnað, og jafnvel á
Italíu er hægt að fá skilnað. Það er af ástæðu, sem er þýðingarmeiri í
minum augum, ástæðu, sem ég mundi aldrei geta sætt mig við eða látið
mér lynda, en hvers vegna svo er, veit ég ekki einu sinni núna.
Marcello hefur sagt mér frá sambandi þínu við II Duce. Og fyrir mig,
Claretta, er þvi óhugsandi að njóta þín.“
Hann horfði blíðlega á hana, en sársaukinn í andlitsdráttunum sýndi,
hve óhamingjusamur hann var.
„Tesorio mio, ó, hvers vegna, hvers vegna þarf þetta að vera svona!
Hollusta, aðdáun, skylda, allt það get ég vel skilið, en hann er maður
yfir fimmtugt, Clara, og þú ert ennþá aðeins barnung stúlka. Er hann
þér svo mikils virði, að þú viljir lifa ein og einmana og karlmannslaus,
til þess að þú getir hlaupið til hans, þegar honum þóknast að kalla á
þig?“
Það voru tár í augum Lucianosar, þegar hann mælti þessi orð, og
hin mikla einlægni í rödd hans snart Clarettu djúpt. Áður en hann tjáði
henni hug sinn, hafði þetta verið yndislegur dagur. Það voru margar vik-
ur siðan hún hafði notið lífsins í jafnríkum mæli, — bara að sitja og
rabba við Luciano var upplífgandi, og þegar hann hafði loks tekið hana
í fang sér og kysst hana, fór um hana ánægjutilfinning, sem hún hafði
ekki fundið til síðan Riccardo og hún voru hamingjusömust saman.
Þegar því vinur hennar sagði henni hreinskilningslega, hvað honum
bjó í brjósti, var eðlilegt að orð hans hefðu gífurleg áhrif á hana. Það
var næstum eins og hún leystist úr álögum, og skildi í einum vetvangi,
hvernig tilbeiðsla hennar á Mussolini hefði eyðilagt hjónaband hennar,
hversu samband þeirra var ófullnægjandi og vonlaust að þurfa að hlýða
hverju kalli hans, og hljóta ekkert í staðinn nema föðurlega umhyggju
og bliðlegar samræður.
Og þarna við hlið hennar var Luciano, ungur og ákafur og ástfanginn
af henni, og fullur af þrá til að auðsýna henni ást sina, fullur af löngun
ti.l að gleðja hana og kæta og njóta með henni algleymisunaðar.
Luciano hlýtur að hafa rennt grun I hugsanir hennar, því að hann
tók hana í faðm sér og kyssti hana milt og blíðlega, fyrst á ennið og
síðan á vangana.
„Þú hefur á réttu að standa, Luciano,“ hvíslaði hún. „Það er tilgangs-
laus fórn, því að hann þarfnast min einungis til að tilbiðja hann eins
og guð, en ég hef borið í brjósti ást til guðsins og líka til mannsins."
Þau lágu þannig langa stund í örmum hvors annars. Loks er skyggja
tók fóru þau að týgja sig af stað. Það var ekki von, að Claretta eða
Luciano sæju dökkklæddu mannverumar, sem stóðu bak við trén rétt
hjá þeim, eða skuggalega svarta bílinn, sem lagt hafði verið tuttugu
metrum ofar við veginn. Þegar þau sneru aftur til Rómar, hélt svarti
bíllinn í humátt á eftir þeim.
*
Daginn eftir skógarferð þeirra Lucianos var Claretta boðuð til Palazzo
Venezia. Hún kom um þrjúleytið, en klukkan var orðin um fimm, þegar
henni var vísað mn til Mussolinis.
Mussolini var þungur á brúnina, þegar hún kom inn í herbergið. Hann
stóð ekki einu sinni upp og heilsaði henni eins og hann var vanur að
gera. Þegar hún nálgaðist skrifborð hans, hrópaði hann á hana að setj-
ast niður.
Hún hlýddi skjálfandi áf ótta.
Hún fékk fljótt að vita ástæðuna fyrir reiði hans.
„Ég hef alltaf komið virðulega og sómasamlega fram við þig, bæði
á undan og eftir að þú giftist," sagði hann, „en nú hef ég komizt að því,
að þú ert gjörsneydd allri hollustu, og hefur nú haldið fram hjá eigin-
manni þínum með fyrsta manninum, sem þér lízt á.“
Reiði hans jókst stöðugt, og hann steytti hnefana um leið og hann
taiaði, stóð á fætur og gekk að stólnum, sem Claretta sat á. Hann rykkti
henni óþyrmilega upp af stólnum.
„Þú ert ekkert annað en götudrós!“ hrópaði hann, og jós yfir hana
bölvi og formælingum. Jafnvel eftir öll þessi valdaár hafði hann aldrei
getað vanið sig af þeim ávana að bölva og ragna, þegar hann reiddist.
Framhald á bls. llf.