Vikan - 01.07.1954, Blaðsíða 8

GISSUR LANGAR TIL AI) VEKJA ATHYGLI
liasvána: Við missum af lestinni. Ertu ekki
ennþá búinn að pakka? Hvað hefurðu eiginlega
verið að gera?
Gissur: Ég lief verið að pakka niður fötunum
þínum.
Gissur: Hvað er um að vera þama?
ROfSmína: Sjáðu hvernig blaðamenn-
imir hópast í kringum manninn.
Rasmína: Hann hlýtur að vera mikils metinn maður,
fyrst hann dregur að sér svona mikla athygli. Hvers vegna
getur þú ekki verið eins og liann?
Gissur: Þú metur mig ekki nœgilega mikið, til að ég
hafi sjálfstraust.
Rasmina: Ég hef séð hann einhvers staðar. — Getur liann
verið kvikmyndaleikari, útlendur kóngur eða stjórnmálamaður?
Blaðamaðurinn: Aðeins eina spurningu enn.
Maðurinn: Jœja, ekki fleiri spurningar, drengir.
Rasmina: Eg er viss um að ég hef
séð mynd af honum í blöðunum.
Kannski hann sé frœgur liljómlistamað-
ur, milljónamœringur eða . . .
Gissur: Ég kannast líka ákaflega vel
við hann.
Rasmina: Ég er viss um að hann er mikils
metinn maður. Farðu þangað, kynntu þig fyr-
ir honum og komdu með hann hingað,
Gissur: Þú hlýtur að liggja vakandi allar
nœtur til að finna upp annað eins handa mér
að gera.
Co-ý. 191-y Xiitg feitoi'.'. V'c VvA>f)d fi/’hts rctcrvc l |
Burðarmaöurinn: Ha?
Gissur: Ég var að spyrja þig hvaða maður þetta
væri, sem allir blaðamennimir liópast í kringum?

• / /
/fi
%
MU5
' 5-30
Burðarmaðurinn: Ha — þessi þarna? Þetta er skartgripaþjófurinn frœgi, sem var dœmdur
tíu ára fangelsi. Hann er á leiðinni i fangelsið.
Lögregluþjónninn: Þarna er lestin okkar. Af stað.
2. lögregluþjónn. Komdu. Fangavörðinn langar til að tála við þig.
Hamfarir náttúrunnar
EFTIR MADELYN WDDD
ÞEGAR HNEFASTORUM ÍSMOLUM
RIGNIR YFIR MANNFÓLKIÐ
IBTJUNUM í Joplin, Missouri,
varð tíðlitið til himins dag einn
snemma í fyrrahaust. Þykkir,
svartir skýjabakkar hlóðust óð-
fluga upp fyrir ofan bæinn
þeirra, og það var eins og
breitt hefði verið yfir hann teppi,
svo þykkt og þungt var loftið. Það
blakti naumast hár á höfði.
Svo gerðist það allt í einu, sem menn
höfðu óttast, að hin dimmu ský opnuð-
ust með óttalegum gný. Tíu mínútum síð-
ar leit bærinn út eins og þar hefði verið
háð orusta; það höfðu 14,000 hús lask-
ast og eignatjónið var metið á yfir 30
milljónir króna.
Joplin hafði orðið fyrir óvenjuskæðri
en hreint ekkert óvenjulegri árás veð-
urguðanna, er þeir beittu einu sínu
hættulegasta vopni — haglélinu. Þetta á
sér stað einhverstaðar í heiminum að
heita má daglega: þessar furðulegu „loft-
árásir“, þegar haglélið steypist yfir bæ
og byggð að sumarlagi, nær ótrúlegri
stærð og hefur í för með sér tjón, sem
metið er í Bandaríkjunum einum saman
til 800 milljóna króna.
Haglél myndast þegar ísagnir, sem eru
á leið til jarðar, lenda skyndilega í öflug-
um loftstraumum, sem sveifla þeim upp
á við á ný. Agnirnar stækka þegar meiri
ís hleðst á þær á háfluginu, byrja að
lokum að falla á nýjan leik — og lenda
enn í annarlegum straumum, sem sveifla
þeim aftur upp í geiminn.
Þetta kann að endurtaka sig tvisvar
sinnum, tíu sinnum, tuttugu sinnum. I
hvert skipti sem ísögnin sveiflast upp á
við, stækkar hún. Högl hafa fundist með
25 hringjum, sem þýðir, að þau hafa
byrjað að falla og „snúið við“ á miðri
leið jafnmörgum sinnum.
Árangurinn getur orðið hinn furðuleg-
asti. í Texas fannst fyrir skemmstu hagl,
sem Var stærra en tennisbolti. En stærsta
hagláð, sem vísindamenn hafa rannsak-
að, fannst í Potter, Nebraska, 1928. Um-
mál þess var 17 þumlungar og það var
lJ/2 pund á þyngd!
Sérstaka furðu hlýtur það að vekja í
sambandi við myndun þessara risa-hagla,
hversu öflugir þeir straumar hljóta að
vera, sem geta borið þá á vængjum sér.
Tilraunir í flugvélum hafa sýnt, að það
þarf 70 mílna storm til þess að halda á
lofti tveggja þumlunga hlut.
Fyrir kemur, að hin risastóru högl svífa
svo undur hægt til jarðar, að þeim hefur
verið líkt við fugla á flugi. En venjuleg-
ast er fallhraði þeirra hinsvegar svo mik-
ill, að þau geta gert göt á gler og járn.
Þau geta líka borið með sér dauðann.
Til dæmis kom það fyrir 1936, að 26 svert-
ingjar í Transvaal létu lífið, þegar ís-
steinarnir skyndilega dundu á þorpi
þeirra.
Ennþá ægilegra varð þó blóðbaðið í
Moradabad á Indlandi, þegar haglél af
því tagi, sem hér hefur verið lýst, féll
allt í einu á bæinn. Það var 1. maí 1888.
Þlaglélið stóð aðeins yfir í örfáar mín-
útur, en engu að síður lét 250 manns
lífið samkvæmt skýrslunum. Sumir
voru barðir til bana. En flestir fórust
þó þegar þeir hnigu til jarðar undan
hinum þungu höggum ísmolanna, gróf-
ust lifandi í ísbreiðurnar og kól til
bana, áður en þeim bærist hjálp.
Öll fylki Bandaríkjanna bíða meira og
minna tjón af völdum hagléls. Tjónið er
því meira sem haglélið dynur oft á á
þessum slóðum á hinum heitari árstíðum
og eyðileggur þannig uppskeru. Blómleg-
ur akur kann á örfáum mínútum að breyt-
ast í eyðilegt flag.
Ein afleiðing þessa tjóns á lífi og eign-
Framh. á bls. 14.
B&v.-
LANGAR ÞIG
rðu
AÐ FERÐAST?
vel!
svo
, EGAR ég var staddur í Bagdad, hitti ég fyrir nýtízku flakkara, sem ýms-
ir mundu eflaust vilja taka sér til fyrirmyndar — ef þeir hefðu kjark til.
Þetta var ungur Englendingur.
Hann hét Carter og var málari að atvinnu, og hann hafði komið til Bagdad
á reiðhjóli. Hann hafði þegar ferðast um 13 lönd, þar á meðal Júgóslavíu, Grikk-
land, Tyrkland og Sýrland. Hann kvaðst vera á leiðinni til Nýja Sjálands.
„Eg bjó í London,“ sagði hann, „og dag einn 1949 fór ég á fætur og leit
út um gluggann og það var þessi eilífa rigning. Mér varð allt í einu hugsað til
Nýja Sjálands. Ja, því ekki? sagði ég við sjálfan mig. Svo ég keypti mér reið-
hjól og lagði af stað.
„Þetta er í rauninni ósköp einfalt," hélt hann áfram. „Víðast þar sem mað-
ur kemur eru einhverjir landar búsettir, og oft þurfa þeir að
láta mála eitthvað hjá sér. Og ef þeir eru ánægðir með árang-
urinn, þá bregst það varla, að þeir vísi þér á aðra landa í öðrum
bæ á leið þinni.
„Það kemur fljótlega að því, að maður fer að hlakka til þess
að koma á hvern nýjan stað,“ sagði hann. „Ef mér tekst að
eignast nógu mikla peninga, hugsa ég helzt að ég fari frá Nýja
Sjálandi með skipi yfir Kyrrahaf og skoði mig svolítið um í
Suður-Ameríku.“ Ur „Everybody’s".
BLESSAÐ
BARNIÐ
Pabbinn: Ég œtla að stöðva þennan leik. Það endar
illa, þegar börn eru látin leilca sér með byssur.
Lilli: En pabbi. .
Pabbinn: Þú lieyrðir hvað ég sagði. Fáðu mér byssuna og
láttu mig ekki sjá þig leika þér að henni framar.
Lilli: En pabbi, þetta er bara platbyssa.
Pabbinn: Enginn þarf á byssu að halda til að vinna
sér inn peninga á heiðarlegan hátt.
afsakið!
8
9