Vikan - 15.07.1954, Blaðsíða 9

GÍSSUR SLEPPUR AÐ HEIMAN.
Gissur: Heyröu Sigursœll, komdu heim til mín
klukkan ellefu. Glugginn verður opinn. Þú átt að
gera einhvern hávaöa. Þá heldur Rasmína að það
sé innbrotsþjófur. Ég tek þig fastan og þykist
œtla með þig á lögreglustöðina. Svo förum við
í veizluna hans Kráks.
Rasmína: Það er einhver hávaði niðri. Það hlýtur
að vera innbrotsþjófur.
Gissur: Hafðu engar áhyggjur, Rasmína. Ég skal
ná honum. (hugsar) Sigursœll er seint á ferðinni.
Ég hélt að hann mundi ekki koma.
Gissur: Jœja, nú verð ég að leika vel.
Rasmina: Halló, er það lögreglustöðin? —
Sendið alla lögregluþjóna, sem þið hafið. Mað-
urinn rrítinn er búinn að króa innbrotsþjóf
inni.
Gissur: Upp með hendumar. Ég er með
byssu.
Gissur: Hamingjan góða! Þeir drepa Sigursœl.
1. lögregluþjónn: Sláðu hann aftur.
2. lögregluþjónn: Settu handjámin á hann.
Gissur: Þetta er ekki Sigursœll.
Lögregluþjónninn: Sigursœll? Nei, þetta er Oddfreð-
ur þjófur. Við erum búnir að eltast við hann í marga
mánuði.
Lögregluþjónninn: Lögreglustjórinn biður
manninn yðar um að koma niður á lögreglu-
stöð, til að talca við verðlaununum fyrir að ná
Oddfreði þjóf.
Rasmína: Hann er svo hugrakkur.
Gissur (hugsar): Hvað skyldi hafa komið
fyrir Sigursœl?
Lógreglustjórinn: Þetta er skemmtileg hending.
Þú fœrð fimm þúsund króna verðlaun, rétt þegar
við œtlum að fara að liringja til þín, svo að þú
getir borgað Sigursœl út.
Lögregluþjónninn: Hann fékk 5000 króna sekt
fyrir að brjótast inn i húsið við hliðina á þínu
húsi.
Hverju ffinna þeir upp á næst!
ÆTLAÐI AÐ STOFNA „FRIÐARRÍKI“
- HAFNAÐI í TUGTHÚSINU
[ÉR segir frá einni furðuleg-
ustu sjóferðinni, sem farin
hefur verið hin síðari ár. Upp-
hafsmaður ferðalagsins var
maðurinn hérna á myndinni,
Hollendingur að nafni Robert
Lombert. Robert er í Steinin-
um þegar þetta er ritað. Holl-
ensku yfirvöldin eru að reyna
að gera það upp við sig, hvort
hann sé samvizkulaus bragða-
refur, eða bara ein af þessum
sálum með „flugu í höfðinu“.
Þetta byrjaði 1951 þegar Ro-
bert Lombert og sex manna
„ríkisstjórn“ hans lét úr
höfn með skylduliði sínu á skip-
inu President Roberts. Tilgang-
ur ferðarinnar: Að stofna „nýtt
ríki“ í Suður-Afríku.
Farangur: Þrjú hundruð og
þrjátíu kassar af koníaki, átta-
tíu af viský, ýmsar víntegundir,
kampavín, gómsætur matur,
vindlar og slegnir gullpeningar.
Ferðinni lauk rösklega tveim-
ur árum síðar, er skipið sneri
við lítinn orðstír til hafnar í
Southampton — og án þess að
neitt hefði orðið úr hinum stóru
draumum um stofnun nýs ríkis.
Skipstjórinn á skipinu, Kasi-
mir Nowak, fyrrverandi foringi
í pólska flotanum, sagði blaða-
mönnum fyrir skemmstu söguna
af ferðalaginu.
„Það var sannarlega búið að
fá nóg af sjónum, þetta fólk,“
sagði hann. „Ég er handviss um,
að því stóð undir lokin hjartan-
lega á sama um, hvar það hafn-
aði. Það er heldur ekki að furða,
eftir allt vínið, sem það var bú-
ið að þamba.“
Ráðherrarnir í ,,ríkisstjórn“
Roberts klæddust gullbryddum
einkennisbúningum. Skipstjór-
anum var boðið embætti flota-
málaráðherra, en hafnaði þeirri
virðingarstöðu.
„Ég er búinn að stunda sjó-
inn í 30 ár,“ sagði hann. „En
aldrei hef ég rekist á annað eins
samsafn af skrítnu fólki.“
Handtaka Roberts að ferðinni
lokinni byggist á því, að hann
hafi svikið peninga út úr fólki
og brotið hollensku gjaldeyris-
lögin.
Lögreglan segir að ballið hafi
byrjað þegar Robert hafi tek-
izt að sannfæra fjölskyldu sína
og vini um það, að þriðja heims-
styrjöldin væri í þann mund að
hefjast. I tilefni af því hefðu
„æðri máttarvöld“ útnefnt hann
,,alheimsforseta“ og falið hon-
um að stjórna heiminum bak
við tjöldin.
Því er haldið fram, að hann
hafi fullyrt, að Sir Winston
Churchill biði komu hans með
óþreyju í Höfðaborg, í fylgd
með fyrirmönnum eins og Nott-
ingham lávarði og bankastjóra
Alþjóðabankans.
Allt þetta gleyptu ættingjarn-
ir og kunningjarnir hrátt.
Svo^segir í ákæruskjali lög-
reglunnar:
„Robert Lombert gerði það
að skilyrði fyrir þátttöku
manna, að þeir létu af hendi við
hann peninga. Peningunum tók
hann við í nafni ,,ríkissjóðs“
hins óstofnaða „friðarríkis", og
bar að líta á þetta sem bráða-
birgðalán með 10% vöxtum.“
Robert hafði lögfræðing í
þjónustu sinni og hafði skipað
hann „forsætisráðherra“. Þessi
lögfræðingur — sem raunar
virðist hafa verið engu minna
barn en hinir ,,landnemarnir“
^ ' ■ '
— var sendur til London, til
þess að festa kaup á skipi. Að
Robert hafi þá haft nóga pen-
inga má sjá af því, að listi-
snekkjan, sem keypt var, kost-
aði rúma milljón!
Skipið kom til Ostend 1951
og tóku átján væntanlegir far-
þegar á móti því, þar á meðal
faðir Roberts, móðir hans, þrír
bræður og þrjár systur. Efnt
var til „opinberrar móttökuhá-
tíðar“, þar sem Robert mætti í
himinbláum einkennisbúningi
og með veldissprota. Þegar há-
tíðin stóð sem hæst, var hann
„krýndur“ eftir öllum kúnstar-
innar reglum og lesin upp
„kveðja frá páfanum"!
Látum Nowak skipstjóra
ljúka við söguna:
„Áður en ferðin hófst, kom
prestur til þess að blessa okkur.
Hann hafði með sér kór, sem
í voru að minnsta kosti 20 nunn-
ur.
Nokkru síðar kom Robert upp
í brú. Hann var í fádæma
skrautlegum einkennisbúningi,
kallaði sjálfan sig „forseta" og
heimtaði, að dreginn yrði að
hún sérstakur ,,forsetafáni“,
sem hann hafði látið búa til.
Mér finnst núna eins og allt
hafi komið fyrir á þessu ferða-
lagi, nema hvað okkur tókst
einhvernveginn að halda skip-
inu á floti. Það var siglt á okk-
ur við Portúgal, við strönduð-
um í Tangier, fengum sekt á
Canaryeyjum og vorum hund-
eltir af lögreglunni í Marocco.
Robert hafði látið slá sér-
staka mynt handa sér. Enn-
fremur hafði hann látið búa til
heiðursmerki úr skíru gulli.
Hann sæmdi alla karlmenn
leiðangursins tignarheitum og
veitti þeim hin mikilvægustu
,,embætti“. Allt öðru máli
gegndi um konurnar. Hann
mælti svo fyrir, að þær yrðu að
vinna honum hollustueið og
hneigja sig djúpt fyrir honum,
þegar hann yrði á vegi þeirra.
Nowak skipstjóri sagði
fréttamönnunum, hvernig Ro-
bert hefði slegið embættismann
í La Corunna til riddara með
silfurbúnu viðhafnarsverði.
Síðan var haldið til Norður-Afr-
íku.
En þá fór að brydda á óá-
nægju meðal sumra farþeganna.
Nokkrum þeirra tókst að fá fé
sitt endurgreitt og fóru af skiþ-
inu. Þegar það að lokrnn sneri
til baka til Southampton, höfðu
,,landnemarnir“ týnt svo mjög
tölunni, að eftir um borð voru
aðeins Robert, foreldrar hans,
bræður og systur.
Skipið var selt, og þegar Ro-
bert sneri heim til Hollands, var
hann handtekinn.
Hvað varð um heiðursmerkin
úr gullinu ? Þau voru brædd upp,
þegar leiðangurinn varð pen-
ingalítill.
Og koníakskassarnir, wiskýið
og vínið?
„Þetta var að mestu drukkið
upp á ferðalaginu,“ segir Now-
ak skipstjóri. „Afgangurinn var
seldur í Englandi.“
HLESSAH
BARNIi
Pabbinn: Hvert ertu að fara með nýja tilraunakass-
ann þinn?
Lilli: Ég œtla að sýna strákunum hann.
Pabbinn: Hvað hefur nú komið fyrir drenginn?
Pabbinn: Æ-nei, hann hefur ekki getað sprengt
sig í loft upp með þessum litilfjörlegu tækjum.
Siggi: Finnst þér ekki gaman að leika Indíána, Lilli?
‘ Lilli: Jú, það cr samt mest gaman að gcfa merici með reykn-
r.m.
8
9