Vikan - 15.09.1955, Qupperneq 3

JJVAÐ þykistu hræðast meir en
allt annað? Mýs eða rottur?
Myrkur eða læst herbergi? Köngu-
lær?
Það er furðulegt hve mörg okk-
ar eiga sína „uppáhaldshræðslu“.
Þetta á ekkert skylt við heigul-
skap. Hinir hugrökkustu menn
geta verið logandi hræddir við
agnarlitlar mýs!
Það er ekki vitað með vissu hvað veld-
ur þessu. Það er eitthvað „inni í okkur“,
eins og sagt er, sem veldur því, að til-
hugsunin ein um hina ægilegu grýlu hleyp-
ir í okkur hrolli.
Það er auðvitað harla ótrúlegt frá
flestra sjónarmiði, en til eru þeir karlar
og konur sem bókstaflega hata sjóinn.
Blöð í Bretlandi skýrðu í sumar frá ungri
stúlku, sem þannig var ástatt um. Til-
efnið: Hún var trúlofuð amerískum flug-
manni og um það bil að leggja af stað
sjóleiðis til New York til þess að gift-
ast honum — þegar hún hljóp í land.
Stúlkan var innilega ástfangin, og hún
átti ekki aðra ósk heitari en að komast
í fangið á unnusta sínum. En hún gat ekki
afborið tilhugsunina um það að eiga að
sigla á skipi yfir þvert Atlantshaf.
Blöðin skýrðu frá því, að mánuði áð-
ur en þessi atburður gerðist hafði hún
yfirgefið annað skip af nákvæmlega sömu
ástæðu.
Hún ákvað að lokum að fljúga til Banda-
ríkjanna. Hún var allskostar óhrædd að
fljúga. Eins og einn vinur hennar orð-
aði það: „Hún þolir bara ekki með nokkru
móti að sjá sjóinn.“
Meðal sjúklinga læknis eins var efn-
aður ungur maður, sem var veill í lung-
um. Læknirinn ráðlagði honum langa sjó-
ferð. En hann var ekki fyrr búinn að
nefna sjóinn á nafn en sjúklingurinn ná-
fölnaði og sagði: „Ég hata og óttast haf-
ið. Ég þoli ekki að sjá það hvað þá meira.
Ég er sannfærður um, að ég mundi ekki
lifa sjóferð af.“
Með hliðsjón af þessu varð læknirinn
að falla frá heilræði sínu. Svo fór þó, að
kunningjar unga mannsins stöppuðu í
hann stálinu og fengu talið hann á að taka
sér far með skipi til Ástralíu.
Eftir þriggja daga siglingu varpaði
hann sér fyrir borð. Hann skildi eftir bréf,
þar sem sagði meðal annars: „Ég ræð
ekki lengur við þá ægilegu hræðslu, sem
nálægðin við þetta hræðilega haf hefur
í för með sér. Ég veit ekki hvernig á
því stendur, en það er að gera mig vit-
skertan.“
Þetta er til allrar hamingju sjaldgæft
dæmi um óstjórnlega hræðslu af næsta
litlu tilefni. En óeðlileg hræðsla getur
valdið fórnarlömbum sínum ýmsum erfið-
leikum og óþægindum. í New York var til
dæmis búsett kona, sem hafði svo mik-
inn beyg af hundum, að hún þorði ekki út
fyrir húsdyr nema í leigubíl.
Hún neitaði að fara út með manninum
sínum nema hann bæri vænan lurk til
þess að verja hana fyrir hundunum, og
það þ.urfti ekki annað en nefna hund á
nafn til þess að hún yrði logandi hrædd.
Að öðru leyti var hún alveg laus við alla
sérvizku, ef svo mætti orða það; til dæm-
is hafði hún hið mesta dálæti á hestum
og fór oft í útreiðartúra.
Þeir menn eru margir, sem hafa ógeð
á köttum. Margir forðast þá og sumir
komast í uppnám í nálægð þeirra. Þess
eru líka dæmi, að blóm hafi skrítin áhrif
á menn. Kunnur listmálari féll í yfirlið,
ef hann kom nálægt rósum, og sagt er
frá munk einum, sem ekki kom út fyr.'r
dyr á sumrin af ótta við að rósir yrðu
á vegi hans.
Bacon lávarður, hinn kunni rithöfund-
ur, var ávallt feiknhræddur við tungl-
myrkva, þótt hann gæti enga skýringu
gefið á þeirri hræðslu. Hann sagðist verða
máttvana og sundla, ef hann horfði t
himins, þegar tunglmyrkvi væri að fær-
ast yfir.
Það lætur kynlega í eyrrnn, að flautu-
hljómur geti komið mönnum til að falla
í yfirlið, en læknar skýra frá þýzkum
hljómlistarmanni, sem ekki gat leikið
með hljómsveitum sem höfðu flautuleik-
ara. Þegar hann heyrði í flautu, fékk hann
svima, og þegar verst stóð á, féll hann í
yfirlið.
Mörgum manninum er ákaflega illa við
skorkvikindi af ýmsu tagi, og þá alveg
sérstaklega köngulær. Kunnur rithöfund-
ur fullyrti, að hann vildi heldur berjast
við ljón en vakna við það um miðja nótt,
að könguló skriði yfir líkama hans.
Til er frásögn um mann, sem ekki þoldi
— konur! Hann neitaði því þó alla tíð, að
hann væri kvenhatari. En þau áhrif hefði
nærvist kvenna á sig, sagði hann, að
hann fór að finna til vanlíðunar og fannst
hann vera að verða fárveikur.
Það eru líka til sannar frásagnir um
kvenfólk, sem fengið hefur ofnæmi fyrir
karlmönnum. Hanna nokkur Murton í
Gomerset 1 Englandi var svikin af unn-
usta sínum um tvítugt. Upp úr því fékk
hún svo mikla andúð á karlmönnum, að
hún strengdi þess heit að tala aldrei við
karlmenn og forðast snertingu þeirra lif-
andi og dauð.
Til þess að forðast, að karlmannshend-
ur snertu líkama hennar eftir andlátið,
keypti hún líkkistu, og í hvert skipti sem
hún veiktist, lagðist hún í kistuna og lét
vinkonur sínar heita því að ganga frá
líkinu, ef hún skyldi deyja í það skiptið.
Franskur tónsmiður fékk þá flugu í
höfuðið, að eittlivað ægilegt mundi koma
fyrir hann — ef hann nokkumtíma tæki
ofan hattinn sinn! Hann varð æ sann-
færðari um þetta eftir því sem árin færð-
ust yfir hann, og þar kom, að hann tók
hattinn aldrci ofan, ekki einu sinni uppi
í rúmi.
Já, og hann andaðist með hattinn á
höfðinu.
— ASHLEY BROWN.
í
I
I
I
I
I
Stíilkan heitir Gloria
Grahame og hún hefur
verið að leika síðan hún
var níu ára. Hún vinn-
ur lijá Metro-Goldwyn-
Mayer í Hollywood við
vaxandi vinsœldir.
Það furðulega er
(segja gagurýnendur,
sem Gloriu eru vinveitt-
ir), að hún er ekki ein-
asta fádæma falleg held-
ur líka gædd miklum
leikgáfum. Hún sannaði
hvortveggja í mynd,
sem ber enska nafnið:
„The Bad And The
Beautiful“, en fyrir leik
sinn í henni fékk hún
hin eftirsóttu Oscar-
verðlaun.
Gloria hefur starfað
við mörg leikhús, meðal
annars í New York. En
kvikmyndasmiöirnir
„uppgötvuðu“ hana dag
einn fyrir nokkrum ár-
um, þegar hún var nem-
andi í gagnfræöaskóla í
Hollywood. Mánuði áður
en hún útskrifaðist, kom
hún fram í skólaleikriti
— og meðal áhorfenda
var kvikmyndafi-amleið-
andi, sem lét það verða
sitt fyrsta verk að sýn-
ingunni lokinni að gera
við hana starfssamning!
! ^
3