Vikan - 15.09.1955, Blaðsíða 6

hér er velgerðarmað-
ur ykkar!
eftir REX ELTON
k sumardegi, fyrir mörg-
um árum, sat lítill
drengur, sem átti heima í
smáþorpi einu í Svarta-
skógi í Þýzkalandi, á
tröppunum heima hjá sér
og horfði á mömmu sína
flýta sér að taka niður
þvottinn af snúrunni.
„Það fer að rigna, Charles,“
sagði móðir hans í aðvörunar-
tón, „þú verður að koma inn.“
Það skall á demba, en litli
drengurinn sat kyrr, dreyminn
á svip og eins og hann tæki
ekki eftir rigningunni; svo
stytti upp og sólin braust fram
úr skýjunum. Þá tók hann eftir
dálitlu, sem honum fannst
skrítið. Þvottasnúran, sem var
úr hampi, dróst saman smátt
og smátt og dró hin tvö ungu
og grönnu tré, sem voru notuð
sem snúrustaurar, saman, svo
að þau svignuðu hvort að öðru.
Hann var hrifinn af þessari
uppgötvun og tók lítinn stiga
og leysti niður snúruna. Trén
urðu aftur bein, en snúran
hrukkaðist saman.
Hann sagði engum frá þessu
TIZKAIM

Það gengiir á ýmsu í tízkuheiminum, eins og meðfylgjandí myndlr
bera með sér. Vill nokkur kvenmaður játa, að stúlkurnar hér fyrir
ofan hafi í eina tið talist alveg einstaklega aðlaðandi i klæðaburði ?
Fremri myndin er af tizkudömu anno 1929 og sú aftari af söng-
og dansdis frii þvi um aldamótin. Þetta var semsagt það fegursta
af því fagra og nýjasta nýtt
HER UIH ARIÐ
atviki. Það var ekki það eina,
sem hann hafði orðið var við
þessu líkt. Á leiðinni í skól-
ann hafði hann tekið eftir, að
um hádegisbil voru lauf og
sprotar á trjánum í skóginum
slétt, en lauguð dögg morguns-
ins voru þau hrokkin.
Eflaust hefðu þó þessar upp-
götvanir liðið honum úr minni,
ef hann hefði ekki dag einn,
síðla þessa sama sumars, far-
ið í boltaleik með strákunum
í þorpinu. Það var kallað á
nokkra af drengjunum til að
mjólka kýrnar, svo að þeir, sem
eftir urðu, sáu ekki annað ráð
vænna en að reyna að fá stelp-
ur í leikinn. Charles átti fjór-
ar systur, en hann vissi, að
engin þeirra gat komið. Hann
sagði frá því, frekar skömm-
ustulegur, að það væri verið að
setja „krullupinna“ í hárið á
þeim.
„Iss, en að þær skuli vera að
setja „krullupinna“ í hárið á
sér,“ sagði lítil stúlka með mik-
illi fyrirlitningu. Hún var með
mikið og hrokkið, gullið hár,
sem hún var afar stolt af.
„Mamma mín heldur bara hár-
inu á mér yfir gufunni frá katl-
inum, þá verður það strax
hrokkið.11
Þannig hafði hinn ungi
Charles Nessler fengið enn eina
sönnun fyrir kenningunni, sem
varð til þess að hann gerði hina
miklu uppgötvun í sambandi við
„permanent" liðun á hári árið
1905 — fyrir fimmtíu árum.
Strax og hann hafði safnað
saman nógu fé, fór hann til
London og setti upp hár-
greiðslustofu í West End. Fáir
hárgreiðslumenn trúðu því, að
hægt væri að setja eilífðarbylgj-
ur í hár, og hann átti erfitt með
að ná í nóg rekstursfé fyrir
fyrirtæki sitt. Hann lifði á því
að vinna fyrir hárkollumeist-
ara og búa til fölsk augnahár.
Fyrsta tilraun hans mætti
mikilli mótspyrnu. Hann hélt
sýningu fyrir kunnustu hár-
greiðslumenn Lundúna og hún
endaði nærri því með slags-
málum. Fyrirmyndin meiddist,
vélin var skemmd og lagðar
voru hendur á Nessler sjálfan.
Hárgreiðslumennimir óttuðust,
að það, sem þeir höfðu séð,
mundi útrýma alveg Marcel-
hárliðuninni, sem var gerð með
sérstökum járntöngum, en það
var hún, sem sá þeim fyrir dag-
legu brauði.
Eins og Marcel Grateau,
franski hárgreiðslumeistarinn,
sem hafði fundið upp hárliðun-
ina með járntöngunum, gleymdi
Nessler að fá einkaleyfi á upp-
finningu sinni. Hefði hann feng-
ið það, hefði enginn getað líkt
eftir henni eða gengið á hlut
Nesslers á neinn hátt, var hon-
Charles Nessler
um sagt fyrir rétti mörgum ár-
um seinna. Hann hefði þá orðið
einn af ríkustu mönnum heims.
Undrandi og reiður yfir þeirri
meðferð, sem hann hafði orðið
fyrir af hálfu hárgreiðslumanna
í Lundúnum, tók hann nú til
að endurbæta hárgreiðslutæk-
in sín og bauð ríkum konum
,,permanent“ fyrir tíu pund á
klukkustund. Sumir af beztu
aðstoðarmönnum hans yfirgáfu
hann og endurbættu uppgötvun
hans eftir eigin höfði. Einn
þeirra var Eugene Suter, hinn
forríki eigandi Eugene-hárlið-
unarinnar. Annar var Peter
Sartory, sem fann upp sjálf-
virka hárliðun mörgum árum
seinna.
Þá kom annað hörmulegt slys
fyrir Charles Nessler. Heims-
styrjöldin 1914—18 brauzt út,
og þar sem hann hafði ekki
skeytt um að fá ríkisborgara-
réttindi, var hann kyrrsettur.
Að stuttum tíma liðnum var
honum samt sleppt úr haldi og;
leyft að fara til Bandaríkjanna.
Eftir stríðið voru eignir hans í
London, hárgreiðslustofan og
uppfinningin, gerðar upptækar
og seldar fyrir næstum ekki
neitt.
Hinum megin Atlanshafsins
fylgdist hann með því, hvernig
hin mikla upjjfinning hans olli
byltingu á sviði hárgreiðslunn-
ar í Bretlandi. Áður höfðu hár-
greiðslustofur þar verið mjög
fáar, en nú voru opnaðar hár-
greiðslustofur svo þúsundum
skipti um allt landið, og „perm-
anent“-hárliðun varð smám
saman algeng um heim allan
með viðskiptavini í milljónatali.
Nú eru í Stóra-Bretlandi
starfandi um 150.000 manns við
þessa iðngrein. I Bandaríkjun-
um er talan þrisvar sinnum
hærri. 1 dag eru til um hundrað
kerfi hárliðunar og allar aðferð-
irnar — heitt, sjálfvirkt, volgt
og kalt „permanent" — voru
fundnar upp í Englandi.
Þótt Charles Nessler yrði auð-
ugur og vinsæll í Bandaríkjun-
um, (hann dó þar fyrir nokkrum
árum), þá losnaði hann aldrei
alveg við þá tilfinningu, að
hann væri ofsóttur og ætti hend-
ur sínar að verja, tilfinningu,
Framhald á bls. 15.
6