Vikan - 15.09.1955, Blaðsíða 4

Hver dagur á sitt
I t , I e ynd a i rmó i r
FORSAGA: Olga kemur til Madríd,
til að hitta mann sinn, fornleifafræðing-
inn ANDRÉS LESCANO. Hún hafði gifzt
honum fimm árum áður gegnum sendi-
ráðið spánska, en á leiðinni til hans hafði
flugvélin hrapað yfir frumskógi í Brazilíu
og þaðan hafði henni og tveim öðrum far-
þegum loks verið bjargað. Eftir að hafa
fengið hjúkrun I Rio de Janeiro, leggur
hún aftur af stað flugleiðis til Madríd,
en sú flugvél nauðlendir líka. Á flugvell-
inum í Madríd tekur XAVIER, mágur
hennar, á móti henni, og segir henni, að
Andrés sé í vísindaleiðangri á Indlandi.
Hann flytur hana heim í sumarbústað
Lescanofjölskyldunnar, þar sem hún hitt-
ir aðeins Fínu, gamla þjónustustúlku á
hcimilinu.
Sem reyndur æfintýramaður kunni Olga ráð
við þessu. — Fáðu mér annan skóinn þinn. Hann
er stærri en minn og gerir því meira gagn.
— Ég var svei mér heppinn að taka með mér
í þessa skemmtisiglingu snjallasta nemandann
úr kvennahópnum . . . ég, mesti skussinn í öllum
bekknum!
— Xavier, ef þú hættir ekki að skopast að
þessu, þá gef ég þig þínum ömurlegu örlögum
á vald og yfirgef þig.
— Færðu alltaf svona snjallar hugmyndir á
hættunnar stund? spurði hann lafmóður.
— Snjallar hugmyndir?
— Eins og þessa með skóinn. Ég verð að viður-
kenna það, að ég hefði drukknað, án þess að
mér dytti það í hug.
— Þegiðu og haltu áfram að róa. Eyddu ekki
kröftunum í óþarfa blaður.
Eftir nokkurt erfiði, náðu þau bakkanum. Hún
stökk fyrst í land og hélt bátnum, meðan Xavier
staulaðist með erfiðismunum upp úr honum. Um
leið og hann hafði fast land undir fótum, sneri
hann sér við og hratt bátnum með einu sparki
út á miðja ána.
—■ Farðu til fjandans, gamli skaftpottur!
hrópaði hann í ofsabræði. — Þú hefðir getað
drekkt okkur! Mér, að minnsta kosti! Þú varst
vön að synda daglega yfir 200 metra breitt sund,
er það ekki, Olga? Af hverju ertu að hlægja?
Þetta var í fyrsta skiptið, sem hann sá hana
hlæja hjartanlega. Spe'nnan, sem hafði haldið
hárinu á henni, var horfin, og stór gylltur hár-
lokkur flögraði um kinnina á henni. Hún greip
hann og sagði:
'•— Skórinn þinn . . .
— Skórinn minn?
- Þetta kennir þér að stilla skap þitt betur.
Skórinn varð eftir í bátnum.
Xavier virtist ekki vera sama um þetta. —
Allar snjallar hugmyndir hafa sína galla, sagði
hann háðslega.
Og aftur var komið myrkur, með leyndar-
dómum sínum, einveru og kvíða. Olga hringaði
sig við arininn og rétti hendurnar að eldinum,
til ao verma þær. Hún var ekki farin að opna
bókina, sem hún hafði komið með ofan úr her-
berginu sínu. Ekkert hljóð rauf hina óhugnanlegu
þögn, sem ríkti í húsinu.
Eftir liádegisverðinn hafði Xavier horfið á
braut. Öðru hverju kom Fína eins og vofa ofan
úr heibcrginu sínu, til að spyrja Olgu, hvort hana
vanhagaði ekki um neitt. En enginn bauðst til
að veita henni það, sem hún þurfti mest á að
halda: ástúð, félagsskap og uppörfun. Nú fann
hún aftur, hvernig taugarnar í henni voru þand-
ar eins og gítarstrengir, eða strengirnir i fiðl-
unni, sem hafði vælt svo óhugnanlega nóttina
áður.
Hún var búin að leita í borðstofunni og and-
dyrinu, án þess að finna hljóðfærið, svo hún
notfærði sér fjarveru Fínu, til að leita ennþá
víðar. Hún fann stóra setustofu, fulla af hús-
gögnum, huldum hvítum ábreiðum, og nokkur
svefnherbergi, á borð við herbergið hennar, en
enginn virtist búa í þeim. 1 einu herberginu kom
hún svo auga á fiðluna í kassa.
Hún lá þarna á hliðarborði, svört, þögul . . .
og ógnandi. Olga nálgaðist skjálfandi af ótta.
Þetta var dásamlegt hljóðfæri, það gat jafnvel
leikmaður séð. Handfangið á boganum var inn-
lagt með gulli. Olga kom varlega við einn streng-
inn, og það fór hrollur um hana við að heyra
hljóðið. Það var eins og tónninn bærist um
allt húsið.
Nú hljómaði rödd Fínu í eyrum hennar. —■'
Xavier mundi móðgast, ef hann vissi, að einhver
hefur snert fiðluna hans.
Ég gæti aldrei þolað annan slíkan dag, hugsaði
hún, þegar hún var komin niður aftur og sat auð-
um höndum, þar seni hún vissi ekki, hvað hún
átti að gera og hafði engan til að tala við. Jafn-
vel þó útidyrahurðin væri ólæst, fannst henni hún
vera fangi, eins og þykkar járnslár lokuðu hana
frá umheiminum, þar sem ekki voru til auð hús,.
full af skuggum og kvíða.
Þó að morguninn hefði verið þolanlegur, svo aff
tiltölulega vinsamlegt andrúmsloft virtist ríkja,
þá hafði seinni hluti dagsins verið óendanlegur
og kvöldið ömurlegt. Allar skýjaborgir hennar
höfðu hrunið.
Hún yrði að herða upp hugann, snúa sér beint
að Xavier og segja honum, að hún þyldi þetta
ekki lengur. Hún ætlaði að fara til Madrid, í
húsið sitt, hvort sem þar væru málarar eða eklti!
Xavier hafði engan rétt til að hindra hana í
því. Það, sem hún aðhefðist, kæmi engum við
nema manninum hennar.
Manninum hennar . . . aldrei hafði hún þráff
nærveru hans jafn ákaft og nú . . . þráð að hafa
einhvern hugrakkan mann við hlið sér, sem hún
gæti velt áhyggjum sínum yfir á . . . einhvern j
vin, sem hún gæti gert að trúnaðarmanni sínum.
Það var komið fram á kvöld. 1 gegnum glugga-
rúðurnar sá hún tunglið, sem skein glatt á vegg- 1
inn og virtist bjóða henni í skemmtigöngu, án
nokkurs ákvörðunarstaðar. Hún þáði boðið, ánægff
yfir að rétta úr fótunum .
Niðri i anddyrinu opnaði hún þungu útihurð-
ina. Fersk vindstroka lék um andlitið á henni.
Hún sneri við og tók af fatahenginu flík, sem
hún hélt að væri jakkinn sinn. En það reyndist
vera blússa Xaviers, sem sneri röngunni út. Af
ótta við að mæta Fínu, vildi hún ekki fara upp
í herbergið sitt, svo hún fleygði blússunni yfir
herðarnar á sér og fór út, en skildi dyrnar eftir
i hálfa gátt. Það var engin hætta á að þjófar
hættu sér á þennan eyðilega stað!
Háu hælarnir skullu með hávaða á malbikuð-
um veginum. Olga hafði ekki getað farið í
gönguskóna sína, sem voru votir eftir bátsferð-
ina um morguninn, og hún var orðin óvön að
ganga á háum hælum, svo hún átti erfitt um
gang og hrasaði öðru hverju. Hvar voru nú
ágætu sandalai'nir, sem hún bjó til sjálf og gekk
á í frumskóginum?
Hún hlustaði á hina algjörðu kyrrð, sem ríkti
í kringum hana. I frumskóginum heyrðist alltaf
kurr og flóttalegt þrusk, sem neyddi mann til að
vera á verði. Hún var ekki hrædd við að vera
ein á gangi í myrkrinu. Því skyldi hún láta svo
lítilfjörlegt atriði hræða sig, eftir að hafa lent
í alls kyns hættum í fimm ár. Það var aðeins
óskiljanleg aðstaða, eins og sú, sem hún var í
núna, sem gerði hana kvíðafulla.
Stafai' þessi ótti aðeins af ímyndun? spurði
hún sjálfa sig í hundraðasta skiptið. Það voru
til svo margskonar fjölskyldur, sérkennilegt fólk
og skrýtnir siðir. Fram að þessu hafði ckkert
óeðlilegt, ekkert ómögulegt, komið fyrir hana.
Við beygju á veginum, fleygði hún sér ósjálf-
rátt til hliðar, um leið og ljóslaus bíll þaut fram
hjá henni og snerti hana. Hún hafði stokkið svo
snög'Sit aftur á bak, að hún missti jafnvægið og
datt ofan í skuið. Hún reis á fætur aftur og nudd-
aði hruflað hnéð með moldugum höndunum.
Bifreiðin hafði numið staðar nokkra metra frá
henni. og Xavier steig út úr henni.
— Hvað . . . hvað ert þú að gera hér? Það var
mesta mildi, að ég skyldi ekki drepa þig.
Olga snerti varlega einn strenginn
og það fór hrollur um hana við
að heyra hljóðið, sem fiðlan
gaf frá sér.
4
Eftir Luisa Maria Linares