Vikan - 15.09.1955, Síða 11

pLXJGVÉLIN frá Róm
lenti, léttilega eins Og
máfur, og farþegarnir
streymdu yfir völlinn.
Kunningjar, sem biðu í
bifreiðum, þeyttu hornin
ákaft í kveðjuskyni og
flýttu sér í áttina að mót-
tökuherbergjunum.
Vitni í milljónatali
Dœgurlagasöngvarinn var grunaður um morð. En
fjarvistarsönnun hans var óneitanlega góð.
Laddie Bayes, hár grannur
og ljóshærður, kom brosandi út
úr tollskýlinu og brosti enn
breiðara, hinu fræga brosi
sínu, við hópi aðdáenda, sem
hafði safnast þarna saman til
að taka á móti honum.
Aftast í hópnum beið þrek-
vaxinn, þunglamalegur maður,
sem virtist ekki hafa gert ann-
að allt sitt líf en bíða eftir
einhverju eða einhverjum.
Ung stúlka sagði, tilgerðar-
legri röddu: „Maturinn héma
á flugvallarhótelinu er alveg
hræðilegur, elskan. Heyrðu mig,
við getum farið til West End
og haldið almennilega veizlu,
það er ekki nema hálftíma akst-
ur þangað.“
„Það er ágætishugmynd,“
svaraði Laddie Bayes.
Nú ruddi þrekvaxni maður-
inn sér braut til Bayes og
muldraði eitthvað um leið og
hann sýndi honum nafnspjald.
Laddie hikaði eitt andartak, en
sagði svo stuttaralega við kunn-
ingja sína, að hann þyrfti að
sinna áríðandi máli, en mundi
hitta þá seinna inni í borginni.
Síðan fór hann á eftir mannin-
um í áttina að einu horni kaffi-
stofunnar og settust þeir þar
niður.
„Eruð þér frá lögreglunni?
Eigum við ekki að fá okkur
kaffi ?“
„Kaffi? Jú, kannski. Ég er
Higgs lögreglufulltrúi frá Scot-
land Yard.“
„Nú, ef það er viðvíkjandi
dauða frænda míns . . .“
„Já, það er einmitt viðvíkj-
andi því,“ sagði Higgs þurrlega.
„Jæja, það er varla mikið,
sem ég get sagt yður. Gæti
það ekki beðið til morguns?
„Nokkur formsatriði,“ muldr-
aði lögreglufulltrúinn og dró
fram vasabók. „Mér skilst, að
þér hafið heyrt fréttirnar, með-
an þér voruð í Róm.“
„Já. Þetta var sannarlega
mikið áfall fyrir mig. Og, að
hann skyldi vera . . . myrtur
. . . það er alveg hræðilegt.“
Bayes hafði sett upp sorgar:
svip. „Eruð þér vissir um, að
það hafi verið morð?“
„Nú,“ svaraði Higgs, „gamall
maður fer varla að kyrkja sig,
NÝ TÍÐINDI
(AF LÉTTARA TAGIj
nr. 13 við Þrettándu götu og hinn
13. apríl siðastliðinn hafði hún
dvalist þar í nákvæmlega 13 mán-
uði. Þann dag keypti hún miða í
ríkishappdrættinu — númer 1313.
Þegar dregið var fyrir skemmstu,
vann hún rúmlega 200,000 krón-
ur.
BÆJARSIMINN í Vinarborg
hefur tekið upp nýja þjón-
ustu. Ef þig vantar fjórða mann
í bridge, barnfóstru eða íhlaupa-
mann af einhverju tagi, hringirðu
í síma U-14000 og símastjórnin
reynir að hjálpa þér.
ALVEG óvenjufeit kona kom
nýlega flugleiðis til Buenos
Aires frá Afríku. Hún var svo
feit, að flugvallarstarfsmaður einn
taldi sér skylt að hjálpa henni
inn í flugvallarhótelið. Þegar
hann snerti hana, fannst honum
„fitan" hinsvegar einkennilega
hörð viðkomu. Árangur: Leit var
gerð á ,,feitu“ konunni og á henni
fundust rösklega 72 pimd af
gulli!
r:Ú BETTY HANSFORD í
Kingsford, Astralíu, er ekki
míkið hrædd við „óhappatöluna“
13 (sjá bls. 9, ef þið viljið lesa
ýmislegt fleira um þá skritnu
tölu). Fi'ú Hansford býi- í húsi
17UNKENNILEGUR þjófur var
-J fyrir skemmstu á ferðinni í
bæ einum í Frakklandi. Hann
læddist inn í vermihús um miðja
nótt, tók plöntur úr tuttugu
blómapottum, gróðursetti þær
mjög samviskusamlega i garðin-
um fyrir framan húsið — og hvarf
að því búnu út í buskann með
pottana.
F:tJ FULLER FOOSHE i St.
Louis í Bandaríkjunum má
vera kona alveg óvenjulega þolin-
móð. Það kom á daginn fyrir
skemmstu, þegar hún leitaði á
náðir lögreglunnar og bað hana
um aðstoð við að losna við nokk-
uð þaulsætinn gest. Gesturinn hét
Eleanor Harris og hafði eitt sinn
verið vinkona húsráðanda.
En: „Ég bauð henni í kaffi fyr-
ir 11 árum,“ tjáði frú Fooshe lög-
reglunni, „og síðan hefur hún
neitað að fara.“
Lögreglan fjarlægði vinkonuna.
ræna sig og grafa sig undir
laufi úti í skógi.“
„Það er engin ástæða til að
vera með háð. Eg var bara að
reyna að vera hjálplegur.“
„Afsakið,“ sagði lögreglu-
fulltrúinn, „við erum stundum
hranalegir, lögreglumennirnir.
Þér gætuð samt orðið okkur til
mikillar hjálpar með því að
skýra frá ýmsu varðandi yður
sjálfan, þar sem þér eruð eini
X eftir Keston Clark X
ættinginn. Ég hef heyrt, að þér
séuð . . . vinsæll dægurlaga-
söngvari.“
„Kallið mig bara raulara.
Hvers vegna skyldi ég taka það
nærri mér?“
„Já, hvers vegna skylduð
þér gera það, Bayes? Þér hafið
verið kallaðir verri nöfnum en
það . . .“ Higgs leit í vasabók-
ina sína . . . „fyrirlitlegt skor-
kvikindi, til dæmis.“
Laddie Bayes hló sínum sér-
kennilega hlátri, sem sjónvarps-
hlustendur könnuðust svo vel
við. „Nú, þér vitið þá, hvað
frændi minn kallaði mig. Kon-
an, sem ég leigi hjá, hefur víst
sagt yður það.“
„Það var skylda okkar að
spyrjast fyrir um yður,“ sagði
lögreglufulltrúinn afsakandi.
„Þegar við fréttum, að þér og
frændi yðar hefðuð rifizt
harkalega, rétt áður en hann
var myrtur, urðum við að
rannsaka það nánar.“
„Vitanlega,“ sagði söngvar-
inn hjartanlega. „Mér er
áreiðanlega eins annt um það
og yður, að allt í sambandi við
morðið á frænda mínum sé
rannsakað út í yztu æsar.“
Hann fékk sér vindling og rétti
síðan gullveskið að Higgs, sem
neitaði.
„Sjáið þér nú til,“ sagði
Bayes, „það er engin ástæða
fyrir mig að leyna neinu.
Josiah frændi hélt aldrei neitt
sérstaklega upp á mig. Hann
áleit mig iðjuleysingja; aðeins
vegna þess að ég hef aldrei
skeytt um það sem hann kall-
ar reglubundna vinnu. Já, við
rifumst sannarlega þetta kvöld.
Josiah frændi var alveg fjúk-
ai}di ^ vondur. Stóð blessaður
húsráðandinn á hleri?“
„Hún segist hafa heyrt allt
niður 1 eldhús til sín,“ svai’aði
Higgs. „Hún var mjög fegin,
sagði hún, þegar gamli maður-
inn kom niður stigann, bauð
henni geðvonzkulega góða nótt
og fór.“
„Sá hún hann fara?“
„Hún sá hann koma um sjö-
leytið og fara aftur um átta-
leytið. Hún var ekki viss um,
hvað klukkan var nákvæmlega,
þegar þér fóruð út eftir það, en
hún veit, að þér komuð fram
í sjónvarpinu klukkan níu, því
að“ — Higgs gat ekki varizt
brosi — „hún virðist vera í
tölu aðdáenda yðar, hinna tíu
milljóna aðdáenda.“
„Það er gaman að heyra það,“
Laddie Bayes brosti. „Að
minnsta kosti hreinsar það mig
af öllum grun, er það ekki? Ég
var einkaerfinginn, svo að það
er rétt af yður að yfirheyra
mig rækilega. Ég er ánægður
með það. En þér haldið þó
varla, að ég hafi getað elt
frænda minn, þegar hann fór frá
íbúð minni klukkan átta, veitt
honum eftirför frá London út í
skóg í Hampshire, nálægt heim-
ili hans, kyrkt hann og falið og
samt verið kominn upp í sjón-
varpssal kl. hálfníu — en það
var ég — nema þér haldið, að
ég eigi mér tvífara, sem hafi
sungið í staðinn fyrir mig!“
„Nei, nei, alls ekki,“ sagði
Higgs lögreglufulltrúi. „Þér
voruð vitanlega þar sjálfur. Tíu
milljón áhorfendum, og öllu
starfsfólkinu við sjónvarpið,
getur varla skjátlazt. Ergilegt
fyrir okkur í lögreglunni, finnst
yður það ekki? Þér höfðuð á-
stæðuna til morðsins — þér vor-
uð einkaerfingi Josiah Bayes,
þótt hann hataði og fyrirliti
yður — og við vitum, að þrátt
fyrir góðar tekjur, eruð þér í
peningavandræðum. En, sem
sagt, virðast tíu milljón manns
geta sannað sakleysi yðar.“
Laddie Bayes sneri vindlingn-
um milli fingra sér. „Jæja þá?“
sagði hann spyrjandi.
„Jæja,“ sagði Higgs. Hann
fiskaði aftur fram vasabókina
með klaufalegum tilburðum og
kíkti í hana. „Við skulum líta
svolítið á atburðina í réttri röð.
Frændi yðar þurfti að fara til
London þann tuttugasta og
þriðja í viðskiptaerindum og
skrifaði yður, að því er mér
hefur verið sagt, og varaði yð-
ur við, að hann mundi koma í
heimsókn til yðar klukkan sjö
þá um kvöldið. Konan, sem þér
leigið hjá, sagði honum, þeg-
ar hann kom, að hann skyldi
fara upp í herbergið til yðai.
Það höfðuð þér sagt henni að
gera. Hann leit út fyrir að vera
í mjög vondu skapi. Hún heyrði
ykkur rífast. Um klukkan átta
sá hún hann fara. Klukkan níu
Framhald á bls. is.
11