Vikan - 15.09.1955, Síða 8

GISSUR AUÐGAR ANDANN.
Gissur: Ég held aö ég geti lœðzt út, Dinty! Rasmina: Nei, þaö gerirðu ekki! Þaö eina sem Rasmína: Nei, en ég œtla aö gera annaö, sem
Ég liitti þig þá eftir tíu mínútur. þú vilt, er að umgangast þessa slœpingja á Dinty- er álíka menntandi. Ég œtla aö fara að lcera frönsku
barnum. En ég %ef annað i huga — nokkuð, sem . ... og þú átt að gera það líka.
menning er í. Gissur: En ég vil ekki lœra frönsku, Rasmína.
Gissur: Ég vona að þú œtlir ekki með mig á
hljómleika.

Rasmína: Nú er nóg komið! Þú hefur aldrei áhuga
fyrir neinu, sem auðgar andann. Eg ætla að lirngja i
málaskólann undir eins.
Rasmína: Og kemur kennarinn þá heim til
okkar i dag? Það er alveg fyrirtak!
Gissur: Gerðu það fyrir mig, aö leyfa mér að
sleppa, Rasmína. Ég skal lofa því að fara ekki
til Dinty.
Rasmina: Hættu þessari þvælu, heimskinginn
þinn. Þú lcemst aldrei áfram i samkvœmislífinu, ef
þú reynir ekki að auðga andann. Nú hringir dyra-
bjállan. Það lilýtur að vera kennarinn. Hleyptu
honum inn!
Kennarinn: Þég liljótið að vega Gissug! Eg eg
kennaginn fgá málaskólanum.
Gissur: Svo þér eru frönskukennarinn. Gjörið
svo vel að koma inn.
Kennarinn: Eg eg viss um, að svona gáfaðug
maðug lœgig fgönsku undig eins!
Gissur: Nei, ég er hrceddur um að ég verði
ekkert fljótur að læra. En mér er alveg sama hve
langan tíma það tekur.
Gissur: En Rasmína, ég vil ekki fara á Dinty-
barinn.
Rasmina: Jœja, farðu þá hvert sem þig langar
til. Eg vil bara að þú farir út. Og komdu svo
ekki heim aftur fyrr en kennslustundin er úti.
YMISLEGT UM „ÓHAPPA-
TÖLUIMA“
M1
UNDI ÞAÐ valda þér
áhyggjum, ef þú keypt-
ir gistingu í hóteli og
fengir herbergi númer
þrettán? Mundi þér vera illa við
að vera einn eða ein af þrettán
til borðs? Mundirðu helst vilja
komast hjá því að búa í húsi, sem
bæri götunúmerið þrettán?
Ef þú svarar þessum spurningum já-
kvætt, tilheyrirðu þúsundunum, sem trúa
því einhverra hluta vegna að ógæfa fylgi
tölunni þrettán.
Hótelstjórar víða um heim forðast þessa
tölu eins og heitan eldinn. Við tölusetn-
ingu gestaherbergja sinna hlaupa þeir
yfir hana. Það er til herbergi númer tólf
og herbergi númer fjórtán — og her-
bergið á milli þeirra er númer 12A. Aðrir
sneiða hjá óhappatölunni með því að
byrja tölusetningu gestaherbergja með
tölunni fjórtán.
En er þrettán eins mikil óhappatala eins
og ýmsir vilja vera láta? Ein hamingju-
samasta — og glæsilegasta — konan, sem
ég hef kynnst, var fædd árið 1903, en þar
er þversumman þrettán. Hún var þrett-
ánda barn hjóna, sem árum saman bjuggu
í húsi, sem bar götunúmerið þrettán.
Þessi kona giftist manni, sem hafði
þrettán stafi í nafninu sínu, og þau gengu
í hjónabandið 13. mai og fyrsta barnið
þeirra fæddist 13. ágúst árið eftir. Eigin-
maðurinn hefur í haust stjórnað sjálf-
stæðu fyrirtæki í nákvæmlega þrettán ár
— og er forríkur.
Það er kannski engin furða þótt þessi
hamingjusömu hjón geri góðlátlegt gys að
þeim mönnum, sem hræðast töluna þrett-
án.
Eða stöldrum andartak við sögu Ástra-
líumanns að nafni Roy Glynn. Hann var
blindur, þegar hann tók sér ferð á hendur
til New York og gekkst undir mjög erfiða
og hæpna aðgerð, sem hann vonaði, að
mundi gefa honum sjónina aftur.
Sú von rættist. Þegar læknirinn tók
umbúðirnar af augum hans og spurði,
hvort hann gæti séð, hrópaði hann fagn-
andi: „Já, guði sé lof!“
Glynn segir: „Ég hlýt að vera mjög
heppinn. Ég er þrettándi í röðinni af syst-
kinum mínum, gekk í herinn þann þrett-
ánda og var skráður í 13. fótgönguliða-
deildina. Sjúkrahúsið, sem ég lá í í New
York, var við Þrettánda stræti. Hver
dirfist nú að segja, að talan þrettán sé
óhappatala?"
Einn hæsti happdrættisvinningurinn,
sem um getur í Englandi, kom upp á seðil,
sem endaði á 13, og eigandi seðilsins fékk
tilkynninguna um vinninginn 13. dag
mánaðarins.
Fyrir 200 árum sannreyndi enskur her-
maður að nafni Hatfield að talan þrettán
var happatalan hans, því að hún bjargaði
honum frá bráðum bana.
Hann var dæmdur til lífláts fyrir að
sofna á verði sínum við Windsor-höll.
Hann neitaði ákærunni og lýsti yfir, að
hann hefði verið svo glaðvakandi, að hann
hefði heyrt kirkjuklukku í fjarska slá —
þrettán högg.
Það var hlegið að honum, en sagan hans
barst út, og rétt áður en fullnægja skyldi
dauðadómnum, birtist nærri tylft manna,
sem báru, að kirkjuklukkan heföi slegið
þrettán högg umrætt kvöld. Það var vegna
bilunar.
Dauðadómnum yfir hermanninum var
breytt í sýknudóm, og það er kannski ó-
þarfi að taka það fram, að hann hafði
miklar mætur á ,,óhappatölunni“ upp frá
þessu.
Talan þrettán var ávalt uppáhaldstala
Woodrows Wilson Bandaríkjaforseta, sem
tók við forsetaembætti 1913. Það voru
þrettán stafir í nafninu hans.
Þversumman af númerinu á bílnum hans
var þrettán. Og hann tjáði vinum sínum,
að hann áliti 13. dag hvers mánaðar ein-
stakan happadag.
Þeir sem ætla að þrettán manna fjöl-
skylda sé allt annað en öfundsverð, hefðu
gott af því að hlusta stundarkorn á Willi-
am nokkurn Yowell í Lowestoft í Skot-
landi.

„Við vorum þrettán í fjölskyldunni
minni,“ tjáði hann blaðamanni einu sinni,
„og lánið hefur alltaf leikið við okkur.
Til dæmis vorum við fimm bræðurnir,
sem tókum þátt í heimsstyrjöldinni, og
við kynntumst vígvöllunum í Frakkandi,
Belgíu, Þýzkalandi, Italíu og Grikklandi.
En enginn okkar fékk skeinu, hvað þá
meira.“
Margir frægir menn hafa dálæti á töl-
unni þrettán. Nansen landkönnuður lagði
af stað í leiðangur sinn til Norðurpólsins
13. marz. Leiðangursmennirnir voru þrett-
án talsins.
Hann kom heill á húfi til baka til bæki-
stöðva sinna 13. ágúst og 13. febrúar sat
hann móttökuveizlu Konunglega vísinda-
félagsins í Skotlandi.
Og þetta var 13. veizlan í sögu félagsins.
Talan þrettán kemur furðu oft fyrir í
sögu Richards Wagners, hins dáða tón-
skálds.
Hann fæddist 1813. Þversumma ártals-
ins er þrettán og það eru þrettán stafir
í nafni Wagners. Hann lauk við að semja
Hollendinginn fljúgandi hinn 13. septem-
ber 1841 og Tannhauser 13. apríl 1844.
Hann samdi alls þrettán heilar óperur.
Það má kannski komast svo að orði,
að Alice nokkur Baughman (þrettán staf-
ir!) hafi kveðið niður drauginn um „ó-
happatöluna“ þrettán í eitt skipti fyrir
öll, þegar hún fyrir tveimur árum var
fengin til að skíra nýjan tundurduflaslæð-
ara, sem bandaríski flotinn eignaðist.
Þetta var sumsé þrettándi tundurdufla-
slæðarinn, sem þrettánda skipasmíðastöð
flotans hleypti af stokkunum, og hann var
skírður með þrettán ára gömlu kampavíni
þrettánda dag mánaðarins. Alice býr í
húsi númer þrettán við Þrettándu götu í
Seattle.
Það er í frásögur færandi, að
umræddur tundurduflaslæðari hef-
ur reynst einstök happafleyta.
— Norman Inglis.
BLESSAÐ
BARNIÐ
Pabbinn: Þið Lilli skulið fara á undan. Eg œtla að kaupa
okkur og koma svo á eftir ykkur.
handa
Pabbinn: Hvar skyldu þau vera. Eg finn þau
aldrei innan um állt þetta fólk.
Mamma: Við héfðum ekki átt að skilja.
Nú finnum við pabba þinn áldrei í þess-
ari mannþröng.
Pabbinn: Þetta er hrœðilegt! Það er
ómögulegt að finna nokkurn mann! Þarna
eru nokkrar stúlkur af skrifstofunni
Kannski þær hafi séð þau.
Mamma: Svo þarna hefurðu
Pabbinn: En, góða min . . .
verið állan þennan tima!
8
9