Vikan - 15.09.1955, Page 7

KARLMAÐTJR
i kvenbúningi
Karlmenn gera það sjaldnast ótilneyddir
að skreyta sig með fjöðrum kvenfólksins
AÐ er ekki oft sem
karlmeim klæðast
kvenbúningi, og þeg-
ar þeir gera það, má
ganga út frá því sem
nærri því vísu, að þeir geri
það nauðugir. Algengasta
ástæðan er einfaldlega sú,
að þeir eru staddir í þann-
ig klipu, að þeir eiga ekki
annað ráð vænna en að
reyna að láta líta svo út
sem þeir tilheyri veikara
kyninu.
Hermenn hafa brugðið sér í
pils — með misjöfnum árangri.
Hollenskur flugmaður, sem í
heimsstyrjöldinni sat í þýzkum
stríðsfangabúðum í Póllandi,
dulbjó sig sem kvenmann.
Hann var einn af þeim stríðs-
föngum, sem gerðu Þýzkurun-
um lífið leitt með því að vera
sífellt að reyna að flýja.
Þessi flugmaður hét Kurt
Kliensmann, og er hann hafði
setið í fangabúðunum um hríð,
tók hann eftir því, að kona
fangabúðastjórans heimsótti
hann ávallt í skrifstofu hans
einu sinni á viku — og alltaf
sama daginn og alltaf um svip-
að leyti.
Kurt, sem var álíka gildvax-
inn og frúin, datt í hug, að
kannski gæti hann sloppið út
úr fangabúðunum ef hann
brygði sér í gerfi hennar. Hann
bjó sér til ljósa hárkollu, fékk
einn af samföngum sínum, klæð-
skera, til þess að búa til ná-
kvæma eftirlíkingu af treyju og
pilsi frúarinnar, smíðaði sér há-
hælaða kvenskó og saumaði ansi
snotran kvennhatt og kven-
veski.
Svo rann upp dagurinn þegar
fangabúðafrúarinnar var von,
og Kurt fór í nýju fötin sín og
málaði sig í framan og trítlaði
mjög dömulega á háhæluðu
skónum í áttina að fangabúða-
hliðinu.
Hann hefði átt skilið að
sleppa. En hann var alveg ein-
staklega og sorglega óheppinn.
Kona fangabúðastjórans hafði
aldrei þessu vant „farið út af
áætlun;“ hún hafði kvatt mann-
inn sinn fyrr en nokkurntíma
áður, og þegar Kurt kom að
varðskúrnum við hliðið, blasti
enginn annar við honum — en
hún!
Hún horfði orðlaus á hann,
en rak að því búnu upp hljóð
Abyrgum stjórnmálamönnum kemur nú saman um að besta vonin
inn varanleg'an frið byggist á. bsettri afkomu almennings. Samein-
uðu Þjóðirnar Ieitast við að byggja starfsemi sína á grundvelli
þessarar kenningar. Hjálparstarf þeirra víða um heim miðar ein-
mitt að bættum lífskjörum fólksins. Hér tekm- Arabi í notkun
nýja landbúnaðarvél, sem hann liefur fengið fyrir atbeina S. I>.
og æpti: „Þér eruð karlmaður!
Síðan hljóp hún að honum, og
áður en Kurt og varðmennirn-
ir fengju nokkuð að gert, var
hún búin að reyta af honum
allar fallegu fjaðrirnar. Nokkr-
um sekúndum seinna var hann
leiddur burtu, pilslaus og án
fallegu gulu hárkollunnar.
Stundum hafa menn bjargað
lífi sínu með því að klæðast
kvenbúningi og eru til um það
eftir JOHN BKANDON
nokkrar frægar sögur. Ein er
frá valdaárum Napoleons.
Antoine Lavallette greifi sat
í Conciergerie fangelsi í París
og hafði verið dæmdur til dauða
fyrir að efna til samsæris gegn
keisaranum.
Konunni hans hafði verið
gefið leyfi til að kveðja hann.
Hún kom til fangelsisins með
sítt svart slá á herðunum og
var ósköp beygð og hnuggin
sem vonlegt var. Fangaverðirn-
ir vorkenndu henni af heilum
hug og þeir leyfðu henni að
tala við manninn sinn einslega
í klefa hans, í stað þess að fara
með hana til móttökuherberg-
isins, eins og annars var venja.
Þetta var einmitt það sem
hin trygga eiginkona hafði von-
að. Því hún var ekki fyrr kom-
in inn í klefann en hún byrjaði
að fara úr fötunum, og fáeinum
mínútum síðar voru þau búin
að hafa fataskipti, hún og greif-
inn maðurinn hennar.
Lavallette sveipaði um sig
sláinu og dró hettuna upp yfir
höfuð, og þannig gekk hann —
„bugaður af sorg“ — út úr
f angelsinu!
Hvað varð um konuna hans?
Yfirvöldin ætluðu af göflun-
um að ganga, þegar þau upp-
götvuðu, hvaða brögðum hafði
verið beitt, og ekki minnkaði
gremja þeirra, þegar Lavallette
tókst að smjúga yfir frönsku
landamærin og komast heilu og
höldnu til Bavaríu.
Það var höfðað mál á hendur
hinni hugrökku konu hans og
farið með hana eins og versta
afbrotamann. Hún var í fyrstu
geymd í sama fangelsinu sem
maðurinn hennar hafði setið í,
en síðan flutt í annað fangelsi
sem refsifangi.
Meðferð hennar þar var
stjórnarvöldunum til lítils sóma.
Hún veiktist og var um skeið
vart hugað líf. Þegar hún losn-
aði úr prísundinni allmörgum
árum síðar, var hún mjög veik-
burða. En hún rétti við og náði
heilsunni aftur og með ást sinni
og umönnun tókst manninum
hennar að gjalda að nokkru
leyti þá miklu fórn, sem hún
hafði fært fyrir hann.
Flestum karlmönnum er af
skiljanlegum ástæðum fremur
illa við að klæðast kvenbúningi.
Þeir fara úr þessum fatnaði
við fyrsta tækifærið sem gefst.
Þó eru frávik frá þessu. Sem
dæmi má nefna de Beaumont
barón, sem frægur er í ann-
álum um franska njósnara.
Hann kunni svo vel við sig í
kvenmannsgerfi, að það komst
upp í vana hjá honum að klæða
sig og korna fram eins og kven-
maður.
Uppeldi hans kann að hafa
ráðið þar nokkru um. Móðir
hans hafði þráð að eignast dótt-
ur. Þegar sú von hennar brást,
„leysti“ hún vandann á þann
einfalda hátt að klæða son sinn
í telpufatnað og láta hann leika
sér að brúðum!
Beaumont gat sér mikið
frægðarorð sem einn af njósn-
urum Louis XV, en er hann
gekk úr þjónustu konungs, lifði
hann sem kvenmaður frá 1775
til 1785.
Byltingin gerði hann land-
flótta og hann leitaði hælis í
London. Þar vann hann fyrir
sér með því að kenna skylm-
ingar — en ekki sem karlmaður.
Hann klæddist kvenmannsföt-
um og tók sér kvenmannsnafn
og leyndi hinu rétta kyni sínu.
Hann dó 21. mai 1810. Hann
dó sem ,,kvenmaður,“ en var
afhjúpaður — ef svo mætti orða
það — eftir andlátið. Ýmsar
sögur höfðu þá komist á kreik
um það, að hinn annálaði skylm-
ingameistari væri karlmaður í
dularklæðum, og þar sem nokkr-
ir heldri menn höfðu veðjað
um þetta sín á milli, fengu þeir
lækni til þess að skoða líkið
og skera úr veðmálinu.
Læknirinn kom innan stundar
með svar sitt. Karlmaður í húð
og hár, sagði hann — og sá
dómur varð ekki véfengdur.
7