Vikan - 28.06.1956, Síða 10

Gissur: Hvað segirðu kona? Ertu enn einu sinni búin að Konan: Góðan daginn! Frúin átti von á okknr.
bjóða fólki til dvalar hjá okkur yfir helgina? Gissur: Jú, ég veit það. Gangið í bæinn. Ég skal sjá
Rasmína: Já, og þetta er einstaklega fínt fólk! ílg ráð- um töskurnar.
legg þér að gæta fyllstn knrteisi.
Gissur: Reynið að láta fara vel um ykltur á -meðan ég
kem töskunum upp í herbergið ykkar. Og fáið ykknr að
reykja.
Maðurinn: Kærar þakkir! Bezt ég fái mér cinn af þess-
um flottu vindlum.
oissur: ivonan mín kemur niður eftir fá-
einar mínútur. Henni datt í hng að ykknr
langaði kannski að horfa stnndarkorn á sjón-
varpið. Sinfóníuhljómsveitin er eitthvað að
sarga.
Maðurinn: Við erum skelfing lítið fyrir
sinfóníur, herra Gissur.
Konan: En við höfum fcikngaman að fót-
bolta.
Gissur: I»að hef ég líka! Ég ætla að
sjá hvort við finnum ekki leik. Heyrið
mig annars, má ekki þjóða ykkur glas
af einhverju?
Maðurinn: Jú, því geturðu bölvað
þér upp á! Ég er að farast úr þorsta.
Konan: I»að er eitthvað vit í þcssu.
Gissur: Heyrðu, Rasmína, þarna
hefu'r þér einu sinni tckist að grafa
upp almennilegt fólk. Okkur kemur
svo prýðilega saman.
Rasmína: Ágætt. Heyrðu mig
annars! Ég á von á matreiðslu-
konu og herbergisþjón frá ráðn-
ingaskrifstofunni. Segðu þeim að
byrja á matnum strax og þau sýna
sig.
Gissur: Ætli það séu ekki þau, sem eru að
hringja? Ég ætla að opna fyrir þeim.
Gissur: I»að er mikið þið gátuð drattast hingað! Reynið
nú að koma ykkur fram í cldhúsið og byrja á herjans
eiturmallinu.
Konau: Nú er mér nóg boðið! Ég hef aldrei á minni
lífsfæddri ævi orðið fyrir annarri eins móðgun!
Maðurinn: Komdu, væna mín. Við hefðum aldrei átt að
þiffffja- þetta boð.
borga ykkur ekki kaup fyrir að slæpast!
Rasmína: Hvað eruð þið eiginlega að hanga hér. Ég
Konan: Mér sýnist á öllu, að við verðum að finna
okkur aðra vist, Mangi minn.
Maðurinn: Já, þetta var bctra en svo, að það gæti
enst neitt að ráði.
Ferðaskrifslofustúlkan: I dag
kringum jörðina.
Gissur: Ágætt! En ég ætla bara
leið.
skip
hringferð
að fé mé • far hálfa
JAFNVEL KÚNGAR LÁTA
GERA ÞAÐ ViÐ SIG
EG heimsótti fyrir skemmstu einn af
kunnustu tattóveringarmönnum Lund-
úna. Hann heitir Leslie Burchett, og hann
nam listina af föður sínum, sem dó fyr-
ir þremur árum, áttræður.
Leslie Burchett er um fimmtugt. Hann
er hreykinn af atvinnu sinni. Hann tjáði
mér, að hann teldi konungborið fólk
meðal viðskiptavina sinna. Jarlar, lávarð-
ar og prinsar hafa komið til hans í tattó-
veringu. Jafnvel kóngar. Flestir vilja þeir
þó síður, að þetta spyrjist. Nema þá helst
Friðrik Danakonungur, sem kærir sig
kolóttan um, þótt allur heimurinn viti
það, að hann er með heilmikið af útflúri
á líkamanum.
Vinnustofa Leslie er ósköp lítil. Það
kemst naumast meira fyrir í henni en
hann sjálfur, áhöldin — og viðskiptavin-
urinn. Á veggjunum eru blaðaúrklippur,
þar sem sagt er frá frægum mönnum með
tattóveringar. Á borði eru glös með ýms-
um litum, bómull og tuskum.
Tattóveringarnálin er rafknúin. Hún er
einskonar sambland af læknasprautu og
sjálfblekungi. Það heyrist örlítið suð, þeg-
ar hún er í notkun.
Nú á dögum nota flestir tattóveringar-
menn holar rafmagnsnálar, sem gera ör-
lítil göt á skinnið. Inn um götin vætlar
vökvinn úr nálinni. Það er fullyrt, að raf-
magnsnálarnar hafi gert aðgerðina nærri
sársaukalausa. Tattóveringarmenn halda
litablöndum sínrnn vandlega leyndum, en
margir halda sig einungis við bláa og rauða
liti. Túss er oft notað í það bláa. Leslie
Burchett hefur meira litaúrval, eins og
til dæmis gult og grænt. Þegar búið er að
flúra hörundið, þrútnar bletturinn og á
honum myndast hrúður. Eftir svosem
viku fellur hrúðrið af og listaverkið kemur
í Ijós.
Tattóvering er ævaforn list og þekkist
um allan heim. Það eru tvær aðferðir:
nálin og hnífurinn. Sú síðari er algeng
meðal frumstæðra þjóða. Myndin eða tákn-
ið er rist á hörundið með hníf. Síðan er
skurðurinn fylltur með einhverju — til
dæmis ösku — til þess að koma í veg
fyrir, að sárið grói strax. Útkoman er
mynd úr samstæðum örum.
Listrænustu tattóveringarmenn verald-
ar finnast í Burma og Japan. Margar
hörundsmyndir, sem vinsælar eru í
Evrópu og Ameríku, eru upprunnar í
Japan. Þar má til nefna drekann fræga.
Það er vitað, að í hinu forna Grikklandi
tattóveruðu menn sig, og sennilegast var
þetta siður víðar í Evrópu. En hann fór úr
tísku og Evrópumenn uppgötvuðu hann
ekki aftur fyrr en á 16. og 17. öld, þegar
sjómenn þeirra kynntust hörundsflúri í
Asíulöndum og á Kyrrahafseyjum. Orðið
„tattóvering“ er þaðan komið.
Fyrst í stað varð það mikil tíska með-
al aðalsmanna að láta tattóvera sig, en
svo lækkaði listin í þjóðfélagsstiganum,
uns hún varð sérgrein og einkennismerki
sjómanna og glæpamanna.
Lombroso, sálfræðingurinn og glæpa-
fræðingurinn, sem uppi var á 19. öld,
kynnti sér tattóveringar á afbrotamönn-
um og uppgötvaði margt óvænt, skrítið
og harla hroðalegt. Furðulegust var
tattóveringin, sem hann fann á hálsi
fransks morðingja, sem dæmdur hafði ver-
ið til að hálshöggvast: „Fylgið punktalín-
unni“!
I lok síðustu aldar fór óorðið hinsvegar
að fara af tattóveruðu myndunum, uns
nú er svo komið, að tignustu menn láta
skreyta sig með þeim. Það sést bezt á
því, að Leslie Burchett sver og sárt við
leggur, að hann hafi sæg aðalsmanna
meðal viðskiptavina sinna.
En Leslie játar hreinskilnislega, að
viðskiptavinir hans séu margir hverjir
dálítið dutlungafullir. „Sumir eru satt að
segja með lausa skrúfu,“ segir hann.
Hann upplýsir líka, að konur láti tattó-
vera sig í sívaxandi mæli. En hann er
ekkert sérlega hrifinn af því. „Maður verð-
ur að loka sjoppmmi meðan maður vinn-
ur við þær,“ kvartar hann. En einu sinni
tattóveraði hann sömu myndina á fætur
Framháld á bls. 18.
Svolítið
um skegg
ÞAÐ er eintóm hjátrú, að rakstur örvi skeggvöxt. Hvort
sem þú rakar þig eða ekki, verður skegg þitt sára lítið
„grófara" með árunum.
Skegghár flestra manna eru um það bil þrisvar sinnum
gildari en hárin á kollinum á þeim. Skeggið er þéttast á
höku og efri vör, þar sem allt að því 700—800 hár vaxa á
hverjum ferþumlungi. Rannsóknarstofur Gillette rakblaða-
verksmiðjunnar hafa komist að þeirri niðurstöðu, að vöxtur
skegghára nemi um hálfum þumlungi á mánuði. Þrátt fyrir
margra ára rannsóknir, játa vísindamennirnir hjá Gillette,
að þeim hafi ekki enn auðnast að finna neitt, sem mýki
skeggbrodda betur fyrir rakstur — en hreint vatn. Sápan
mýkir ekki skeggið, en hún heldur rakanum að skeggbrodd-
unum og gerir raksturinn þar af leiðandi sársaukaminni.
Skegghár getur sogað í sig vatnsmagn, sem samsvarar
um 35% af þyngd hársins. Þetta er mesta mildi fyrir karl-
mennina, því að þegar skegg er skraufþurrt, er það nokk-
umveginn eins sterkt og koparþráður af sama gildleika.
Þegar skegg er vandlega vætt, gildnar það úm 12—15%,
og í því ástandi er auðvelt að skera það með góðu rakblaði.
Ákjósanlegast er þó að nota heiít vatn, því að i heitu vatni
mýkist skegg mun fljótar en í köldu.
BLESSAÐ
BARNIÐ
Fabbiua: Eilli, er mumuia ekJki margUuin aO bcgja i»er aO buerta
ekki á kökukrukkunni?
Jbig; var ckki au laiiu ueiuar kökur, pabbi. Mamma gleymdi
að setja krukkuna inn í skáp, og ég var bara að gera það.
Pabbinn: Svojá? Trúlegt eða hitt þó heldur!
Eilli: En þetta er lieilagur sannleikur, pappi!
Pabbinn: I»ú getur ekki ætlast til þess, að ég;
trúi þcssari vitleysu. Jæja, liypjaðu þig nú; ég
skal ganga frá krukkunni.
Pabbinn: En, ástin mín, þú verður að trúa mér. Ég var bara
að láta krukkuna á sinn stað.
Mamman: Svojá? Trúlegt eða hitt þó heldur!
10
11