Vikan - 28.06.1956, Page 17

/ HÁALOFTI - MEÐ
EÍFIÐ I EVKVNVM
HVAÐ MUNDIRÐU GERA, EF ÞÚ SÆTIR A STÉLINU Á ORUSTUFLUGVÉL — Á FLUGI? HÉR
SEGIR BREZK STULKA FRÁ VIÐBRÖGÐUM SlNUM.
ÞAÐ var talsvert hvasst á Hibaldstow
flugvellinum þennan febrúarmorgun
árið 1945. Það kom mér því ekkert á óvart,
þegar einn af liðþjálfunum okkar öskraði
út um gluggann á flugturninum: „Fylgið
þeim út á flugbrautina!"
Ég var í flughernum. Skipunin þýddi,
að við stúlkurnar, sem gegndum þjónustu
á flugvellinum, áttum að sita aftan á vél-
unum þar til þær væru reiðubúnar til flug-
taks. Það var til þess að þyngja þær, til
þess að vindurinn feykti þeim ekki á hlið-
ina.
Við flugstúlkurnar litum eftir orustu-
flugvélunum, þvoðum þær, hjálpuðum til
við að setja á þær benzín og olíu, vorum
til aðstoðar við flugtak og lendingu o. s.
frv. Þegar skipunin barst, settist ég á
stélið á vélinni ,,minni“ stjórnborðsmegin
og hallaði mér upp að hliðarstýrinu.
Bremskuklossunum var kippt frá hjól-
unum og flugvélin ók af stað.
Stormurinn næddi um andlitið á mér,
en ég kunni alltaf vel við mig á stélinu
og fannst það satt að segja heldur leiðara,
þegar flugmaðurinn sveigði inn á „flug-
braut 33“, til þess að stytta sér leið yfir
á „26“, sem var sú brautin, sem hann
mundi að þessu sinni nota til flugtaks.
Hinsvegar var að sjá sem flugmaðurinn
vildi, að ég sæti á alla leið út á enda
á „26“, því þegar ég bjóst til að stökkva
niður af stélinu, þegar hann hafði hægt
nægilega mikið á sér, sá ég ekki betur
en hann gæfi mér merki um það með hend-
inni að vera kyrri.
Þessum náunga liggur eitthvað á,
hugsaði ég allt í einu, því að ég upp-
götvaði, að flugvélin fór brautina óvenju
hratt. Svo rann það skyndilega upp fyrir
mér, að hann fór grunsamlega hratt. Það
er eitthvað bogið við þetta! hugsaði ég.
Best ég slái í stýrið, til þess að minna
hann á, að ég er ennþá á stélinu. En, guð
minn góður, hann fer svo hratt, að ég verð
að ríghalda mér með báðum höndum —
drottinn minn, hvað er eiginlega að ske?
Við erum komin á loft — já, þarna gerði
ég glappaskot svo um munaði! Ég átti
von á því, að einn góðan veðurdag yrði
mér á sú skyssan, sem yrði mín síðasta.
Þýðingarlaust að gera aðra tilraun til að
hamast á stýrinu. Þessi flugmaður er
blindur, heyrnarlaus og tilfinningarlaus.
Skyldu þeir gera sér ljóst þarna niðri,
hvernig komið er fyrir mér? Skyldu þeir
vera búnir að kalla út sjúkraliðið? Ekki
svo að skilja, að það geti komið að miklu
gagni, eins og nú er ástatt! Æ, ég vildi
að flugmaðurinn vissi af mér, jafnvel þótt
hann gæti ekkert aðhafst. Ég mundi ekki
vera svona voðalega einmana.
Þetta lifirðu aldrei af. 1 þetta skipti
sleppurðu ekki lifandi. Jæja, þetta á
fyrir öllum að liggja einhvemtíma. Loft-
ið er eins og steinn, þetta er ekki eins
ægilegt og maður gæti haldið — bara held-
ur vonlaust. Mamma heldur auðvitað, að
ég hljóti að hafa þjáðst voðalega mikið.
Ég vildi ég gæti skrifað henni fáein
kveðjuorð, en jafnvel þótt ég hefði ein-
hvern pappírslappa í vasanum, fyki hann
eitthvað út í buskann.
Mér er farið að syrta fyrir augum —
það er eins og eitthvað leggist. á mig með
gríðarlegum þunga, og ég held ég sé að fá
blóðnasir. Það er talað um, að fólk missi
meðvitund, þegar það hrapar. Svona ætlar
þetta þá að enda; ég vildi að mínir nán-
ustu vissu, hve sársaukalaust þetta er . . .
Ég get lítið aðhafst hérna uppi annað
en mjakað mér dálítið nær hliðarstýrinu,
til þess að missa síður jafnvægið. Það er
þægilegra að sita þannig . . .
Hana, þarna fór annar vetlingurinn
minn! Vindurinn strauk hann bara fram
af hendinni á mér og þeytti honum út í
loftið.
Þarna var slæmur rykkur! Ég vona að
flugmaðurinn fari ekki að leika listir. En
hvað er þetta? Vélin er byrjuð að hrist-
ast aftur. Hún skyldi þó aldrei . . . skyldi
þó aldrei . . . ?
Ég opna dálitla rifu á augun og gægist
út. Jú, flugvéíin er lent og flugmaðurinn
er að stöðva hana, svo að ég geti stokkið
niður af stélinu. Hann hlýtur að hafa
tekið eftir mér að lokum.
ÞAÐ fyrsta sem ég gerði eftir að ég
hafði fast land undir fótum aftur, var
að elta uppi húfuna mína, sem fokið hafði
langt út á flugbrautina.
„Ó, Flo,“ sagði flokksstjóri, sem kom
hlaupandi til mín, „ég var nærri búin að
fá slag, þegar ég sá þig.“ Hún faðmaði
mig að sér.
Eg setti1 upp húfuna, og í sömu svif-
um sá ég nokkra liðsforingja og liðþjálfa
koma askvaðandi í áttina til mín. Hana,
nú færðu laglega ofanígjöf, stúlka mín!
hugsaði ég. Ég brosti sakleysislega og
reyndi að smeygja mér fram hjá þeim.
Sá sem var fremátur, ungur og hátíð-
legur liðsforingi, stöðvaði mig. Hann
reyndist vera flugmaðurinn minn. „Farðu
upp í flugturninn,“ skipaði hann brosandi,
„og láttu þá bóka hjá þér tíu mínútna
flugferð.“
Hann sendi eftir mér skömmu seinna,
til þess að spyrja mig, hvernig þetta
hefði eiginlega atvikast. Að lokum sagði
hann undrandi: „Og lendingin var góð að
þínum dómi? Furðulegt! Ég sem gat
varla hreyft stýrið.“
„Þetta var óskaplega fín lending, og
ég fann varla þegar við snertum jörðina,“
sagði ég. Ég hafði vissulega verið á þeim
stað, þar sem ég gat dæmt um þetta.
Mér hefði fundist gaman að heyra liðs-
foringjann sjáfan segja söguna af þessu
flugi. Ég frétti, að hann héldi því fram, að
þetta væri í fyrsta og eina skiptið sem
„tvímennt" hefði verið á Spitfire orustu-
flugvél. Það mun ekki fjarri sanni. En ég
sá hann aldrei eftir þetta.
Orsök óhappsins virtist fyrst og fremst
hafa verið sú, að hann hafði ekki hug-
mynd um, að okkur stúlkunum hafði verið
Framhald á bls. 18.
BRETÍ
I
•H0LLYW00D
Hér er brezka leikkonan
Elizabeth Xaylor, sem nú
er búsett í Hollywootl
með manninum, sinum,
Michael Wilding. Eliza-
beth er orðin ein vin-
sælasta kviltmynda-
stjarna Bandaríkjanna
og sést þar í hverri
myndinni af annarri.
Kvikmyndaferii sinn hóf
hún hinsvegar í Eng-
landi, þar sem1 liún
byrjaði komung að leika.
Nýjasta myndin hennar
er byggð á ástarsögu,
sem gerist í bandarísku
borgarastyrjöldinni.
Montgomery Clift leUtur
á móti henni.
............................. ■...............” |

■

17