Vikan - 23.01.1958, Qupperneq 12

SKIDISKÍLINN
/ • •
I OLPLIMLIVI
HAMMOND INNES
FORSAGA
Engles kvikmyndastjóri hefur beðið
vin sinn Neil Blair að heimsækja skíða-
skála nokkura í ítölsku Ölpunum. f
fylgd með honum er Joe Wesson kvik-
myndatökumaður. Þeir eiga að láta líta
svo út sem þeir séu að undirbúa kvik-
myndatöku á staðnum. Raunin er þó allt
önnur. Á stríðsárunum var mikill gull-
sjóður falinn þarna og hafa ýmsir menn
— og sumir æði skuggalegir — hug á
að klófesta hann. Uppgjörið hefst þegar
Engles keniur til skálans.
EN mér ér alvara,“ svaraði Engles hægt. Síð-
an hallaði hann sér fram. Það var eins og
hann hefði slegið manninn. „Þessi atburður í gær
var jafnmikil morðtilraun og ef þér hefðuð reynt
að skera Blair á háls.“
Mayne hló. Þetta var ekki eðlilegur hlátur.
„Reynið að sanna það. Guð minn góður, Engles,
ef við værum í Englandi, myndi ég stefna yður
fyrir meiðyrði.“
„Ef við værum í Englandi, góði minn,“ svar-
aði Engles, ,,þá. væruð þér í fangelsi og biðuð
dauðaref singjarinnar. ‘1
Mayne yppti skyndilega öxlum. „Þér hljótið að
vera vitskertur," sagði hann og fékk sér aftur í
glasið. Engles hefur áreiðanlega fundizt hann
hafa sagt nóg, en Carla rauf nú þögnina. „Gil-
bert,“ sagði hún og röddin var mjúk eins og kött-
ur í leit að bráð, „hversvegna ætlaðirðu að
drepa mig?“
Mayne lauk úr glasi sínu og sagði: „Hvað veit
ég um það? Spurðu Engles. Þetta er ævintýrið
hans. Hann getur ef til vill sagt þér það.“
„Ef til vill þarf ég ekki að spyrja hann,“
sagði hún eins og malandi köttur, malandi af
hatri. „Ef til vill veit ég það.“
Mayne var á varðbergi, hann kipraði saman
augun. „Og hvers vegna ætti ég að drepa þig?“
spurði hann blíðlega.
„Vegna þess að þú þarft ekki lengur á mér
að halda og ég veit of mikið.“ Hún hækkaði
Ttiddina. Hún var reið og bitur. „Fyrst lékstu á
Heinrich. Og þegar hann vildi ekki segja þér
hvar það var falið, léztu taka hann til fanga.
Fantur! Þú drapst aumingja Heinrich minn.“
„Aumingja Heinrich þinn! Þú hataðir hann. Og
hann fyrirleit þig.“
„Það er ekki satt," sagði hún æst. „Hann
elskaði mig —- alltaf.“
Mayne hló. „Elskaði þig! Hann fyrirleit þig.
Hann héit í þig, vegna þess að hann hafði gagn
af þér. Hann var flóttamaður í ókunnu landi, og
þú vissir hvernig átti að fela hann. Og þú hélzt
1 hann, vegna þess að græðgin í gullið var svo
mikil.“
„Græðgi! Þú talar um græðgi! Þú . .
Mayne hélt áfram að drekka og lét orðaflaum
Cörlu sem vind um eyru þjóta. Skyndilega hætti
Carla. Augu hennar loguðu. „Ég hata þig!“
„Nei, er það Carla?“ svaraði hann hlæjandi.
„Og það er svo stutt síðan þú sagðist elska
mig. Elskarðu mig ekki lengur?"
Hæðnin í rödd hans virtist særa hana.
„Hversvegna fórstu frá mér, Gilbert?" Rödd
hennar var full af örvæntingu. „Við hefðum getað
verið svo hamingjusöm. Hversvegna yfirgafstu
mig?“
„Af því að eins og þú sagðir, þurfti ég ekki
lengur á þér að halda," svaraði hann kuldalega.
„Þú veizt ekki einu sinni hvar gullið er, Carla,
er það? Aumingja Heinrich þinn, sem þú elsk-
aðir svo heitt, sagði þér það aldrei. Hann drap
marga til þess að ná í þetta gull. Hann skaut
þá og gróf þá hérna uppi. Þegar hann hafði
lokið þessu erfiði, var hann svo sem ekki að segja
litlu hórunni, sem hann hafði nælt sér í í Milano
frá því.“
„Þinn . . .“ Skyndilega braut Carla glasið sitt
á borðröndinni og þeytti brotnum leifum þess að
Mayne. En hann beygði sig snögglega niður,
þreif um úlnlfð hennar og sneri hana niður í
gólfið. Þannig hélt hann henni fastri, en hún
reyndi ái’angurslaust að klóra hann í framan
með eldrauðum nöglum sínum.
Það var þá, sem Valdini og Keramikos komu
inn i barstofuna. Ég tók ekki einu sinni eftir
því, þegar Valdini þreif til byssunnar. Hann var
bersýnilega mjög æfður í þeirri kúnst. Ég sá hann
útundan mér. Hann var bak við Keramikos. Báð-
um mönnunum brá illilega, þegar þeir komu
inn. Carla kallaði eitthvað á ítölsku — eða ef
til vill Sikileysku, því að ég skildi það ekki. Og
skyndilega birtist skammbyssa í hendi Valdinis.
„Hafið ykkur hæga, herrar mínir," sagði hann
smeðjulega og nokkuð valdsmannlega vegna
byssunnar. „Ég er fyrirtaks skytta. Hreyfið ykk-
ur ekki. Sleppið greifynjunni, Mayne."
Mayne sleppti takinu af Cörlu og hún féll á
gólfið. Síðan reis hún á fætur og náði í brotna
glasið. Hún kreppti hnefann utan um glasið og
leit á Mayne. Andlit hennar var afmyndað af
bræði. Hún lét skína í tennurnar og augu henn-
ar loguðu af hatri. Við vorum ekki i vafa um hvað
hún ætlaði að gera við brotna glasið. Hún gekk
rólega í áttina til Maynes, hreyfingar hennar voru
mjúkar, en ógnandi. Það fór titringur um neðri
kjálkann á Mayne, þar sem örið var, og hann
kingdi tvisvar. Við gátum ekkert aðhafzt. Það
hafði verið eitthvað í fari Valdinis, sem sann-
færði okkur um, að hann myndi ekki hika við
að skjóta.
Það var þá, sem Joe kom hljóðlega inn. Hann
var að athuga nokkrar ljósmyndafilmur. Það
fyrsta sem hann kom auga á var byssan í hendi
Valdinis. „Guð minn góður," sagði hann. „Þér
ættuð ekki að miða byssunni á fólkið hérna. Þér
gætuð hleypt óvart af. Má ég sjá, hvort hún er
hlaðin." Hann rétti út hendina og tók byssuna
af Valdini.
Við hreyfðum okkur ekki. Við vorum svo undr-
andi. Og Valdini var mest hissa. Ég veit, að
þetta er ótrúlegt. En ég fullvissa yður um, að
þetta var nákvæmlega það sem kom fyrir. Joe
gekk inn og tók byssuna af Valdini. Og Valdini
leyfði honum að taka hana. Eina skýringin er
sú, að Joe var ekkert hræddur. Honum datt aldrei
í hug, að Valdini væri reiðubúinn til að skjóta.
Og vegna þess að hann var allsendis óhræddur,
missti Valdini móðinn.
Joe tók skothylkin úr byssunni og leit reiði-
lega á Valdini. „Gerið þér yður grein fyrir því,
að byssan er hlaðin?" Hann hristi .höfuðið og
muldraði eitthvað um „fávitaskap", og rétti hon-
um síðan byssuna og skothylkin.
Þetta hafði sömu áhrif á okkur eins og hellt
væri yfir okkur ísköldu vatni. Við urðum rólegri.
Mayne tók upp glas sitt. Carla róaðist. Við héld-
um áfram að drekka og vorum hin eðlilegustu.
Það var eins og kippt hefði verið í strengina á
strengbrúðum. Herbergið sjálft vii'tist varpa önd-
inni léttara. „Þú komst á réttu augnabliki, Joe,“
sagði Engles. „Valdini var að sýna okkur hvernig
sikileyskui' glæpamaður tekur upp byssu sína.
Hvað viltu drekka?" bætti hann við og skeytti
engu illu augnatilliti Valdinis.
„Ég ætla að fá koníak," muldraði Joe. Hann
gretti sig furðu lostinn. „Hversvegna í ósköpun-
um létuð þið þennan litla skíthæl leika sér með
byssuna?" hvíslaði hann að okkur. „Ég geri ráð
fyrir að allir séu með bysbui' á sér í þessu and-
skotans landi. En menn ættu ekki að vera að
leika sér með skotvopnin."
Hann rétti Engles tvær filmurúllur. „Nokkrar
myndir af togbrautinni, og þarna að auki nokkr-
ar innimyndir. Líttu á þær. Ágætis myndir."
Hann íétti mér þriðju rúlluna. „Langar þig til
þess að sjá sjálfan sig að þrotum lcominn ? Það er
ekki nóg ljós á henni. En þetta er góð mynd.
Hún gagntekur mann, enda þótt þú ofleikir dá-
lítið." Hann saup á glasi sínu. Þegar hann lét það
frá sér, sagði hann: „Jæja, það er víst bezt að
fara að framkalla. Það er ekkert annað hægt að
gera i þessu veðri. Vildi að ég hefði haft mynda-
vélina með mér, þegar ég kom inn áðan. Ég
hefði viljað ná mynd af Valdini með byssuna.
Þetta var einhvern veginn allt svo eðlilegt. Segir
mér seinna hvað þér finnst um þessar myndir,
karl rninn."
„Ég skal gera það,“ sagði Engles. Og Joe fór
út.
Ég leit í kringum mig. Allt virtist með kyrr-
um kjörum. Mayne hafði sezt við píanóið og
var að leika eitthvað lag, sem ég kannaðist ekki
við. Carla var í áköfum samræðum við Valdini,
Keramikos sat yfir glasi við hinn endann á barn-
um. Mayne breytti nú skyndilega yfir í La Donna
Immobile. „Jamm, það er að sjóða upp úr,“ sagði
Engles lágt. „Ef þetta kemur fyrir aftur, þá
verður áreiðanlega skothríð. Ég er viss um, að
Valdini er ekki sá eini, sem er með byssu."
„Hvað var allt þetta tal um milljón í gulli?"
spurði ég. Við gátum talað saman í hálfum
hljóðum vegna hávaðans í píanóinu.
„Manstu eftir blaðaúrklippunum úr Corriere
della Venezia, sem þú sendir mér. önnur þeirra
fjallar um þetta. Það var gullfarmurinn, sem
hvarf á leiðinni. Hann hvarf í Tre Croci skarðinu.
Og þessvegna eru þessar fuglahræður hérna.
Mayne, Keramikos, greifynjan og Valdini vita öll
um gullið. Þau halda að það sé einhvers staðar
hérna. En það sem skiptir mestu máli er —
hver veit nákvæmlega hvar það er?“
„Veizt þú það?“ spurði ég.
Hann hristi höfuðið. „Nei. Ég gizkaði aðeins á
að það væri hér, vegna þess að Stelben átti
einu sinni Col da Varda. Þegar Stelben var fyrst
tekinn til fanga, yfirheyrði ég hann í Mílanó.
Og við höfðum áhuga á sögunni um horfna gull-
ið. Ég hef rannsakað málið mikið. Ég fór meira
að segja til Berlínar og sá —“ Mayne hætti i
þessu að leika á píanóið. Það var skyndileg
þögn. Vindurinn gnauðaði á húsveggjunum. Og
12
VIKAN