Vikan - 30.10.1958, Blaðsíða 22

AÐUR en ég fór inn í hádegisverSarsalinn,
leit ég i pyngjuna til að vita, hvort ég
ætti fyrir matnum, og undir þunnum seðla-
bunkanum var lukkupeningurinn minn og það var
engu líkara en hann væri að gera gys að mér.
Þaö var stór silfurdalur, sem ég hafði gljáfægt
og lá þarna glitrandi. En hann hafði ekkert
aðdráttarafl lengur fremur en ég og þess vegna
var ég að athuga, hvað ég gæti fengið fyrir fjóra
og þrjátíu eins og annað aukafólk í Hollywood.
— Auðvitað hefði ég getað fengið ágæta mál-
tið hjá ’ Éddie Regal, þægilegasta náunga, sem
ég hafði kynnzt hjá Galaxy vinnustofunni, þar eð
Eddie hafði boðizt til þess að víkja úr biðröðinni
fyrir mér, en ég kærði mig ekkert um að valda
hjónaskilnaði. Mig langaði til að brjóta heilann
um þetta í einrúmi, svo að þegar hún var stödd
fyrir framan veitingahús, sem hún hafði aldrei
komið inn í áður og hét Hidalgo, fór hún inn.
Það var lokkandi snautt að gestum, svo að ég
settist aftarlega og pantaði hjá holdugri frammi-
stöðustúlku, sem hafði hvilt sig svo vel, að hún
var í góðu skapi.
1 sannleika sagt virtist allt vera í hvíld í
Hidalgo í þessari síðdegisró. Frammistöðustúlk-
urnar virtust vera niður sokknar í hugleiðingar
sínar. Spiladósin var miskunnsamlega þögul og
þýðlegt hljóðið frá sjóðandi kaffikötlunum gerði
staðinn viðkunnanlegan og þægilega friðsam-
legan. Eg horfði lengi yfir þennan heimalega
sal og þá veitti ég því athygli, að farið var að
rökkva fyrir utan gluggana, eins og þrumuveð-
ur væri í aðsigi, en þau eru bæði tið og koma
skyndilega á vetrum í Kaliforníu. Og meðan ég
horfðí á þetta, fór skyndilega hrollur um mig.
Eddie Regal var allt í einu horfinn úr huga
mínum. Og meðan ég virti fyrir mér rauða skugg-
ana á rúðunum, leystist veitingasalurinn upp og
hvarf í huga mér, en ég starði hugarsjónum mín-
um inn í rökkur septemberkvölds eins i fæðing-
arborg minni . . .
Ég var þá ellefu ára gömul og stytti mér leið
gegn um auðan skólagarðinn, til að koma ekki
of seint í kvöldverðinn. Þá rakst ég allt í einu
á mann og konu í faðmlögum í byrgi einu. Hann
hafði þrýst vörunum á háls hennar og hún
mundi enn þá, hvernig hún hafði starað galopn-
um augum. Hún hafði ekki deplað augunum, en
starað eins og sigri hrósandi og ég veit það
núna, að hún var með áætlun í huga.
Skóhljóð mitt kom upp um mig og á næsta
andartaki voru þau leyst úr faðmlögunum og
maðurinn reyndi að skýla stúlkunni, en ég sá,
að það var Velma Swenson. Hún stóð grafkyrr
og augu hennar og grófar tennurnar glitruðu
í kvöldrökkrinu. Maðurinn reyndi að líta undan,
en ég sá, að hann var mjög likur herra Proctor,
sem var gjaldkeri í bankanum. Herra Proctor
átti fallega konu og tvo litla stráka. Hann and-
aði, eins og hann kenndi til.
— Þetta er bara telpuhnokki, sagði Velma
hlæjandi. — Það gerir ekkert til.
— Við skulum fara héðan, sagði maðurinn.
— Bíddu, sagði Velma. Hún þreifaði í hand-
töskuna sína og dró upp gljáandi silurdal. —
Hérna er lukkupeningur handa þér, væna mín.
Við eigum leyndarmál, er það ekki?
Ég kinkaði kolli, en skildi hana þó ekki nema
til hálfs. Ég hafði litið upp til Velmu Swenson
I heilt ár. Hún hafði verið kvenhugsjón mín.
Ég hafði dáðst að henni og tignað hana frá þvi
hún kom frá Warcester og tók að afgreiða í
sjoppunni við torgið. Ég var hrifin af þvi, hvern-
ig hún gekk og hló og hvernig hún daðraði
við piltana við vindlasöluna.
Mér fannst öll hegðun hennar og framkoma
fullkomin. Ég tók stóran krók á mig á leiðinni
til og frá skóla, aðeins til að sjá hana. Ég bað
þess oft að litlu, flötu brjóstin mín tækju að
þrútna og titra innan í kjólnum, eins og brjóstin
á Velmu. Ég þráði að líkjast Velmu á allan
hátt. 1 stuttu máli sagt, ég dáðist að henni. En
Velma hafði ekki hugmynd um að ég væri til.
Og þó varð hún nú vör við tilvist mína. Hún
stóð þarna rétt hjá mér, fögur og vel vaxin,
angandi af fjóluilmi og var vingjarnleg. Ég hefði
þegið af henni hvað lítið sem var, aðeins til þess
að hún hefði tekið eftir mér, en nú var hún að
gefa mér gjöf. Ég sá, að hún var ekkert hrædd,
eins og Proctor var. Ég ætlaði ekki að þvaðra
neitt um hana. Hún fann það á sér, og það
fór sæluhrollur um mig, þegar hún þrýsti silf-
urdalnum i lófa minn.
— Þakka yður fyrir, stundi ég upp úr mér og
var svo rómantisk, að mig langaði til að gráta.
Ég hljóp það sem eftir var heim til mín.
ÞAÐ var tíu dögum seinna, sem Velma fór úr
borginni ásamt herra Proctor, sem hafði
með sér allháa upphæð af fé bankans. Fólk
kallaði Velmu öllum illum nöfnum, en ég hugs-
aði á þessa leið: — Jæja, ef maður er glaðleg
með gullið hár og augu eins og glitrandi stjörn-
ur, hvernig er þá hægt að komast hjá því, að
karlmenn verði ástf angnir af manni ? Herra
22
VIKAN