Vikan - 12.03.1959, Qupperneq 23

OG þeir ganga seint til náða, þreyttir eftir er-
ilsaman dag. Við, venjuleg llfsins börn, lif-
um með sífeldar áhyggjur af morgundeg-
inum, við vinnum mikið og berum heldur mis-
jafnt úr býtum, þeir sem afla mikils óttast að
þeir kunni að missa það, hinir sem lítið bera í
hendi, hafa áhygjur af því, og þegar húma tekur
reynum við að skemmta okkur, taumlaust, og
því miður oft, gleðilaust. Og þegar dansinn dun-
ar i mörgum húsum, menn eru búnir að gleyma
sjálfum sér og morgundeginum og skuggi hins
hverfandi dags er orðin óljós, má sjá Iltla ljós-
týru í glugga í gamla presthúsinu í Dandakoti. I
litlu herbergi, þar sem er lágt undir loft og
skammt milli veggja dvelst maður einn. Fyrir
ofan skrifborð hans hangir kristmynd og á vegg
á móti, mynd heilagrar guðsmóður. Hann situr
þögull með hönd undír kinn, og buður guð sinn .. .
Arla morguns má sjá
Föður Hacking ganga út
úr gamla prestshúsinu,
yflr götuna, og hverfa
inn í sjúkrahúsið þar
sem hann messar.
FMs úr krossi Krists.
Mætti ég leggja orð í belg um . . .
AÐ stendur þarna, nýtt veitinga-
hús, við foruga götu. Að utan
ber það engin sérleg einkenni
góðs veitingahúss. Við göngum inn
í stórt anddyri. Fjöldi fólks er að
koma sér úr kápum og frökkum,
þyrpist svo inn á toilettin, til þess
að greiða hár og lokka. Salarkynnin
eru stór og þau eru þéttsetin,
þótt ekki sé laugardagskvöld. Milli-
stéttarfólkið er að skemmta sér. Við
göngum inn í salinn og setjumst
við borð sem við eigum frátekið, og
það kemui' þjónn með matseðil. Síð-
an er hann horfinn. Það er mikið
skvaldrað, hundruð radda, fólks sem
kann sér ekki hóf í skemmtan og
hverskyns munaði. Eg virðí lítillega
fyrir mér þennan mannskap. Ef þetta
væri í Englandi, mundi þetta fólk
ekki eta og drekka fyrir fjórðung
launa sinna eina kvöldstund, það
mundi sitja á knæpunni á horninu
og drekka fyrir svo sem tvo shillinga,
ræða um Macmillan og Rússlands-
förina, hvað Margrét prinsessa hafi
nú gert af sér, hvað drottningarmað-
urinn hann Filip hafi sagt í ræðunni
sem hann flutti á ársþingi uppgjafa-
hermanna hennar hátignar, um hund-
inn hann Fido, sem hvarf um eggja-
leysið, og hvað það hafi staðið lengi
í biðröðinni og beðið eftir strætó.
ETTA fólk, sem er hér í nýjum
veitingasölum, með for á skón-
mn frá götunni, talar eklci um
neitt slikt. Það er hinsvegar þarna
maður sem ég þekki í sjón, venjaleg-
ast alltaf að verða of seinn í vinnu,
og er húsbóndahræddur, en syngur nú
mikið og hátt, og kann sér ekki læti
af gleði. Hann gengur að mönnum
og slær þá á axlir og segir elsku vin-
ur, gengur óvissum fótmálum um
salinn, stefnulaust og til þess eins
að berja sem flesta menn á axlir og
segja elsku vinur. Og i fyrramálið
verðm' hann seinni en vant er, og
mun engan berja á axlir.
Það situr ung kona við borð. Hún
er lagleg á að horfa, daglega er hún
með snyrtilegt hár, og stór brún
augu. Hún vinnur í bakaríi. Nú er
hún við borð, situr á skakk frá
sessunaut sinum og horfir sljóum
augum á fólk. Hár hennar er hreint
ekki snyrtilegt, það er eins og hún
hafi dottið í sjóinn og hafi gleymt
að þurrka sér hárið. Fyrir framan
hana er heljarstór flaska með ein-
hverju sem gefur venjulega mann-
inum sjálftraust eða þá kæruleysi.
Hún talar við sjálfa sig, og brosir
stundum bjánalega út i loftið, mett
tóbaksreyk og svita.
35g hætti að horfa á fólkið um
stund, en sný mér að matseðlinum.
Hér er þá ekki um auðugan garð að
gresja, sérréttir engir til, en látum
það vera, ég geri mína beiðni við
þjóninn og hann fer aftur.
Súpan er köld, fiskurinn er nýr
og góður, kaffið er vont og þjónn-
inn segir ha, þegar ég bið um líkjör
með kaffinu.
Þjónustufólkið gerir sitt allra
bezta til þess að veita mönnum þjón-
ustu. En viljinn er ekki fullnægi-
andi ef kunnáttan er ekki fyrir
hendi. Og fyrir utan það, eigandinn
gæti með bezta móti fækkað nokkuð
borðum, því maður hefur það á til-
finningunni að manni sé hætt við að
éta af diski næsta manns, maður
er jafnvel ekki öruggur um að fara
í sinn eigin vasa, því hér snúa menn
bökum saman, eða sitja hlið við hlið,
án þess að vera saman.
1
Hér hefur opnað veitingahús, senj
leggur áherzlu á að koma sem flest-
um inn í húsið, og þegar það opnaðij
voru flestir þjónar án nokkurrar
reynslu, með þetta einn eða tvo van-
ai-i þjóna.
MÆTTI ég þá heldur biðja um
fleiri lítil veitingahús með góða
þjóna, góðan mat og sérrétti.
Lítið veitingahús þar sem maður
getur setið í ró og næði með gest-
um sínum, og segir ekki sin leyndar-
mál yfir á fjögur næstu borð; jafn-'
vel þótt maöur hvisli.
Lögreglumaðurinn; „Hvers vegna
stoppaðir þú ekki bílinn, þegar ég
gaf þér stöðvunarmerki ?“
ökumaðurinn: „Það tók mig tvær
klukkustundir að vekja bílinn til
lífsins. Þess vegna fannst mér alger
synd að fara að stoppa, til þess eins
að verða tekinn fastur."
VIKAN
23