Vikan - 16.04.1959, Blaðsíða 20

Um tíma hafði hún naumlega haft til hnífs
og skeiðar. En loks hafði hún leitað á náðir
Octave Mauvoisin.
Hún var fyrst og fremst móðir, sem barðist
fyrir velferð barna sinna. Það skipti hann engu
þótt Bob væri ónytjungur, þótt Louise væri rytju-
leg skepna og systir hennar væri viljalaus drós,
sem hafði leitað á náðir gifts manns.
1 augum Octave Mouvoisin var hún aðsins liður
i daglegu lífi hans, stundarfjórðungs töf klukk-
an fimm, til þess að fylgjast með þessum frönk-
um, sem hann lét henni í té, til þess að fá sér
bolla af veiku tei og nokkrar sneiðar af ristuðu
brauði með marmelaði . . .
Það heyrðist gengið upp stigann fyrir utan.
Þetta var maður, sem nam staðar á nokkurra
sekúndna fresti til að kasta mæðinni. Stuttu síðar
birtist maðurinn í dyrunum og Gilles sá, að þetta
var Penoux-Rataud öldungadeildarmaður, og hann
vissi, að þessi maður hreint og bsint hataði stiga.
Að venju bar hann regnhlíf. Lögreglumennirnir
tveir viku sér þegar frá glugganum og heilsuðu
honum fullir virðingar. öldungadeildarmanninum
brá svo, þegar hann kom auga á Gilles, að hann
hikaði um stund, ákvað síðan að yrða ekki á
hann og gekk inn í næsta herbergi, án þess að
berja að dyr»um.
Gilles sat kyrr, og óþolinmæði hans jókst með
hverrí mínútunni sem leið. Hvað vildi Penoux-
Rataud hingað? Hann var inni í tiu mínútur.
Hann hlýtur að hafa hvíslazt á við rannsóknar-
lögreglumanninn, því að þeir stóðu rétt við dyrn-
ar — Gilles sá skuggana af þeim á sandblásinni
rúðunni —- samt heyri hann ekki raddir þeirra.
Þegar lögreglumaðurinn vísaði öldungardeild-
armanninum til dyra, leit hann einkennilega til
Gilles. öldungadeildarmaðuinn fékk skyndilega
hóstakviðu, spýtti í vasaklút sinn og rannsakaði
síðan klútinn vendilega, og gekk síðan burt,
gamaíl og hrumur.
Annar hálftími, síðan þrír stundarfjórðungai'.
Síðan hringdi bjallan á ný, og enn einu sinni
flýtti lögreglumaðuinn sér að svara, og ljómaði
allur við tilhugsunina um kvöldmatinn, sem hann
átti í vændum.
Gilles hefði gjarnan viljað fela sig, en hann
gat hvergi flúið, svo að hann sat kyrr í þeirri
von að enginn tæki eftir honum. Colette kom
fyrst út. Hún hélt á vasaklút í hendinni. Hún var
þreytuleg, þegar hún tók upp tösku sína, en lög-
regluforinginn tók hana af henni og sagði ridd-
aralega:
„Leyfið mér . . .“
Þá kom Colette auga á Gilles og starði á hann.
1 fyrstu virtist hún ætla að hlaupa aftur inn í
herbergið, sem hún hafði komið út úr.
„Þessa leið, frú.“
Hún gekk mjög nálægt Gilles, sem starði niður
fyrir sig. Á eftir sá hann eftir því, að hafa ekki
iitið á hana. Hann hefði átt að reyna að hug-
hreysta hana.
Hinn lögreglumaðurinn fylgdi dr. Sauvaget að
aðalstiganum.
„Gjörði þér svo vel.“
Þetta var lögregluforinginn með ljósrauða hár-
ið, sem talaði til Gilles úr dyrunum. Inni i her-
berginu sat skrifstofumaður, sem Gilles hafði
ekki tekið eftir, þegar hann kom fyrst inn. Hann
stóð við borðið og var að raða niður einhverjum-
skjölum.
Lögregluforinginn settist.
„Hvað get ég gert fyrir yður, herra Mauvoisin!
En áður en við höldum lengra, verð ég að segja
yður, að þessi heimsókn yöar brýtur í bága við
allar venjur. Ég hefði í rauninni aldrei átt að
hleypa yður inn.“
Hann virtist ánægður með þennan ræðustúf
sinn, því að hann virti unga manninn fyrir sér
með sýnilegu yfirlæti -— hann hafði ekki boðið
honum sæti — og meðan Gilles leitaði að tilhlýði-
legum orðum, tók lögregluforinginn upp gullúr
sitt og bætti við óþolinmóður:
„Jæja, ég bíð .. .
„Ég ætlaði að spyrja yður, hvort frú Colette
hefði verið tekin til fanga. . . eða á hún það í
vændum ?“
Lögreglumaðurinn horfði á hann harðneskju-
legum, jafnvel grimmilegum augum, og öll fram-
koma hans lýsti svo mkiilli sjálfsánægju, að Gilles
átti bágt með að halda sér i skefjum.
**t***i**AA*!*i**4í<AAiA*AA'*»*AAi#i**iA*i#K*'A**
iSXHTmttmttttítnittMUtítt)?
„Ég er hræddur um, að ég hafi ekki leyfi til að
svara þessari spurningu."
„Hefur hún enn leyfi til þess?"
„Þér eigið við hvort þið getið borðað saman í
kvöld, ég geri ekki ráð fyrir að neitt verði úr
því. Auk þess .
Ilann bandaði út hendinni. Á litla fingri var
íburðarmikill hringur, sem hann virtist gera sér
far um að sýna. Hann ætlaði að rísa á fætur,
þegar Gilles hóf máls:
„Ég veit, að frú Colette byrlaði frænda mínum
ekki inn eitur."
Lögreglumaðurinn reis upp og vísaði Gilles til
dyra.
„Enn einu sinni, herra Mauvoisin, þykir mér
leitt. ..“
Og um leið og hann opnaði dyrnar:
„Við ættum að reyna að gleyma þessari heim-
sókn."
Gilles hikaði um stund, flýtti sér síðan út úr
herberginu, og reiðitár komu fram í augu hans.
Hann gekk eftir röngum gangi, og ráfaði lengi
um, áður en hann kom loks að huðinni, sem hann
hafði rekizt á, þegar hann kom inn í þetta hús.
Dyrnar voru nú opnar.
Úti á götunni rakst hann sér til mikillar undr-
unai' á Rinquet. Leynilögreglumaðurinn vék sér
að honum og gekk við hliö hans án þess að spyrja
hans neins.
Það hafði verið kveikt á götuljósunum, enda
þótt kvöldrökkrið væri enn ekki skollið á.
„Ég þarf ekki á yður að halda í dag, Rinquet."
„Takk fyrir... Þér vitiö, að það er búið að
handtaka hana, er það ekki? Einn kunningja
minna sagði mér það, þegar hann kom út.“
Gilles leit á hann án þess að svara. Hann
greikkaði sporið og gekk einn eftir hafnargarð-
inum. Hugur hans var sljór, og hann sá ekkert
fyrr en hann kom að kaffihúsi Jaja, þar sem
hann gekk inn. Hann hafði reyndar ekkert er-
indi við hana; hann þráði bara stundarfrið.
Til allrar óhamingju sat Jaja við borð ásamt
tveimur öðrum konum. önnur þeirra var að
prjóna úr hvitri ull.
„Nú! Svo að það leikur ekki allt í lyndi, dreng-
ur minn! Hvað viltu að drekka?"
Hún kjagaði að barnum og hellti áfengi í glas
handa honum. Síðan sneri hún sér að kerlingun-
um tveim og sagði:
„Er það ekki synd, hvernig farið hefur verið
með strákinn rninn?"
Gilles var búinn að steingleyma átökunum við
Bob um morguninn, og i fyrstu skildi hann ekki
við hvað hún átti. Þá leit hann í glerið og sá
tvær rauðar skrámur á andliti sínu.
„Eins og það væri ekki auðvitað, að svona
pottormur gæti ekki staðið á eigin fótum. Seztu,
kunningi. Hverjum hefði dottið í hug, þegar þú
komst hingað fyrst í stórum frakka með furðu-
legan hatt á kollinum ...“
Síðan sneri hún sér að kerlingunum tveim og
hélt áfram:
„Þið hefðuð átt að sjá hann þá! Indælispiltur!"
Gilles hafðf oft litið inn hjá Jaja á kvöldin
þennan vetur og skrafað við hana. Ilann hafði
alltaf kunnað vel við hana. Hversvegna leið hon-
um skyndilega svona illa? Konurnar þi'jár virtu
hann gaumgæfilega fyrir sér. Það sem konan
var að prjóna, sýndi sig að vera barnahosa.
„Og nú er hann giftur! Svo að maður tali nú
ekki um hin vandræðin. Ertu að fara strax?
Viltu ekki taka með þér eins og tvo væna kola?“
Hann gat ekki svarað, gat ekki kvatt. Þetta
var í þriðja eða fjórða sinn þennan dag, að kverk-
ar hans hreptust svo saman, að hann kom ekki
upp orði.
Hann stakk höndunum í vasana og reikaði um
hafnargarðinn. Það var ekki eins bjart hjá
Gérardine frænku og hjá nágrönnunum, en verzl-
un hennar þurfti raunar ekki að auglýsa sig.
Hann nálgaðist verzlunina, en hélt síðan burt.
Eins og nóttina, þegar hann kom, stóð hann ein-
mana niðri við höfnina og horfði á það sem fram
fór í kringum hann.
1 sama bili kom maður út úr verzlun Gérardine
og tók að loka gluggahlerunum. Brátt sást að-
eins ljós í dyrunum, síðan voru hlerar settir fyrir
dyrnar og ekkert sást annað en örmjó ljósskíma
milli hleranna.
Tónlist barst frá útisvölunum á Café Francais,
þar sem fólkið kom til þess að njóta fyrstu vor-
kvöldanna.
öll borgin var upplýst. Það sáust ljós í húsun-
um, þar sem fjölskyldur voru að setjast að snæð-
ingi, eða þar sem börn voru að leggja frá sér
skólabækur sínar, eftir daglangan lestur.
Hann leit upp á aðra hæð og hugsaði um, hvað
Eloi-stúlkurnar myndu vera að gera.
Hann var næstum búinn að taka ákvörðun, en
hann skipti um skoðun. Hann sneri sér jafnvel
við og gekk nokkur skref frá húsinu. Síðan
heyrði hann dyr opnast, og hann snerist á hæli.
Búðarþjónarnir komu út, einn af öðrum og héldu
heim á leið, tveir þeirra á hjóli.
20
VIKAN