Vikan - 07.05.1959, Qupperneq 8

MORÐVEFUR
' t
. Ný stutt og spennandi framhaldssaga .
Ég stóð og leit niður á gamla vin minn. Ég
hallaði mér áfram og þefaði af honum. Nú, að
er viðist ódrukkinn, hugsaði ég feginn. Eg þef-
aði aftur, til þess að fullvissa mig. 1 sama bili
opnaði Parnell annað augað.
„Þú ættir að skammast þín, kunningi," rumdi
hann, „að þefa og njósna um gamlan sómakarl,
rétt meðan hann fær sér blund.“ Hann stóð með
erfiðismunum á fætur. „Hvar í andskotanum
varstu ? Ég var að gefast upp. Segðu mér það frá
upphafi til enda. Ég iða í skinninu.“
Ég opnaði skrifstofuna mína og fór á eftir
gamla manninum inn. Síðan sagði ég honum allt
sem ég vissi um málið til þessa.
„Jæja, Parnell,“ sagði ég loks, „hvað segir
saksóknarinn ? Á hann nokkra von? Láttu mig
heyra það.“
„Auðvitað er von,“ byrjaði hann hranalega.
Hann ræskti sig. „Þú ert fær í þinni grein, og
það veiztu sjálfur.“ Hann hristi höfuðið. „Merki-
legt mál, drengur minn, merkilegt mál,“ sagði
hann hugsi. „Ég —- ég vildi bara óska, að ég
ætti að taka það að mér.“ Hann andvarpaði.
„Það eru mörg ár, síðan mig hefur langað til
þess að taka að mér mál."
Þessu hafði ég verið að biða eftir. „Þú tekur
það að þér,“ sagði ég lágt. „Sem ég er lifandi
maður. Þú þarft ekki annað en að samþykkja.
Jæja?“
Það ríkti þögn á skrifstofunni. Parnell sat
grafkyrr, og mér datt í fyrstu í hug, að hann
hefði fengið sér annan blund. Ég hallaði mér
nær honum og sá, að augun í honum voru opin.
„Ég geri það, Paul,“ sagði hann, „en með einu
skilyrði." ,
„Hvað er það, Parn?“
„Að Parnell McCarthy komi aldrei opinberlega
nálægt málinu. Ég er ekki beint upplífgandi,
rauðnefjaður drykkjusvoli."
Ég sá, að hann hafði rétt fyrir sér. Svo að ég
féllst á þetta. Og síðan tók ég að skýra fyrir hon-
um allan gang málsins.
Ég sá, að Parnesll McCarthy hafði rétt fyrir
sér. Það var ekki sjón að sjá hann, og mannorð
hans var ekki upp á marga fiska.
Ég féllst á tilboð hans. Síðan lét ég strax
hendur standa fram úr ermum, og bað hann um
að benda mér á veiku hliðar málsins.
„Ef ég væri saksóknari, drangur minn,“ sagði
hann, „myndi ég staglast endalaust á þessarrd
spurningu: Ef Manion tók byssuna og fór á bar-
inn hans Barney Quill einungis til þess að drepa
hann, til hvers fór hann þá þangað? Hvernig
ætlar þú, -— jafnvel þótt þú sért fullur af alls
kyns afsökunum, — að komast hjá þvi að svara
þessari spurningu?"
„Haltu áfram, Parn,“ sagði ég. „Þetta er ekki
allt og suma. Þú skalt láta mig fá það óvþegið,
og ég skal reyna að verjast eftir bzetu getu."
„Já, þetta er ekki allt og suma,“ hélt Parnell
áfram hugsi.
„Til þess að koma í veg fyrir að þú gætir
borið við geðveilu, myndi ég staglast á þeirri
staðreynd, að þegar Manion hafði skotið Quill,
hótaði hann að skjóta barþjóninn, sem elti hann
út úr barstofunni, og þegar hann kom að íbúð-
arvagninum, gaf hann sig fram við lögregluna
og sagði þessi mikulvægu orð: „Ég skaut Barney
Quill.“
„Með öðrum orðum: „Taktu mig til fanga,
herra lögreglumaður, hlutverki mínu er lokið:
ég fór til þess að drepa Barney Quill, og það
veit sá sem allt veit, að nú er hann dauður." Er
þetta verknaður geðbilaðs manns? Manns sem
ekki vissi, hvað hann var að gera?“
Það sýndi sig, að það var margt að varast.
Og Parnell lét mig heyra það miskunnarlaust.
„Þetta er rétt, Parn,“ sagði ég loks. „Þetta
eru veiku hliðar málsins. Og ég ætla mér ekki
þá dul að reyna að svara þessum spurningum
núna. Það þarf margt að varast. Fyrst ætla ég
að aka á morgun til Thunder Bay og sjá mig um.
Viltu koma með?“
„Auðvitað vil ég það. Ég hef verið að bíða
eftir því, að þú spyrðir mig um þetta. Hvenær
förum við?“
Parnell vildi „samlagast umhverfinu" eins og
hann orðaði það, svo að ég skildi hann eftir á
fyrstu kránni, sem við rákumst á í Thunder Bay,
síðan fór ég sjálfur á hótelbarinn, þar sem Barney
Quill hafði verið skotinn.
Hrá bjórlyktin innan úr loftlausri bjórstofunni
stakk mig í nasirnar. Stofan var stór og gólfið
fullt af borðum og stólum, nema hvað fyrir
miðju var afgirt svæði þar sem dansað var.
Ég tók eftir kúluspilinu hennar Lauru Manion
í einu hoi-ninu. mér á vinstri hönd, milli píanós
og skærlitaðs piötuspilara.
Bak við barborðið stóð lítill maður, dökkur
yfirlitum með hvita svuntu. Hann stóð grafkyrr,
hélt á glasi og klút í hendinni og starði á mig
forvitnislega.
„Sælir,“ sagði ég og gekk til hans. „Ég heiti
Paul Biegler. Lögfræðingur Manions undirfor-
ingja.“
Hann forðaðist að líta í augu mér, og fægði
glasið af miklum ákafa. „Hvað get ég gert fyrir
yður, Biegler? Ég heiti Paquette, barþjónn."
„Nú,“ sagði ég brosandi, „þegar ég er búinn
að fá gosdrykk — þér ráðði tegundinni — þá
gætuð þé ef til vill sagt mér, hvort þér voruð
viðstaddur, þegar Quill var skotinn."
Gosdrykkurinn ásamt glasi var um leið kom-
inn á borðði fyrir framan mig; tekið við pening-
ununi, og um leið var hann aftur önnum kafinn
við að fægja annað glas. „Ég var viðstaddur,"
sagði hann rólegur. „Eins og stóð í blöðunum."
„Við gætum ef til vill talað um það sem gerð-
ist,“ sagði ég.
„Ef til vill,“ sagði hann og bar glasið upp að
ljósinu. „Ef til vill ekki. Hvað viljið þér vita?“
„Ja, i fyrsta lagi, Barney og Manny — ég á
við Manion undirforingja — hvar stóuð þér, þeg-
ar skotunum var hleypt af?“
„Ég sá ekki, þegar skotunum var hleypt af.“
Þetta hafði verið óljóst í dagblöðunum. „Hvar
voruð þér?“ spurði ég.
„Ég stóð úti á gólfi og var að tala við við-
skiptavini við eitt borðið. Við höfðu verið mjög
önnum kafnir þetta kvöld, og Quill hafði tekið
við af mér, svo að ég gæti hvílt mig. Hann var
alltaf hugsunarsamur þannig. Mennirnir voru að
smátínast út.“
„Alltaf hugsunarsamur, hann Quill,“ hugsaði
ég með sjálfum mér, síðan datt mér skyndilega
dálítið í hug. Barþjónninn þreytti sagðist hafa
staðið úti á gólfinu. Vesalings þreytti barþjónn-
inn hafði staðið úti á gólfinu og verið að tala við
viðskiptavini, eftir að húsbóndinn hugsunarsami
hafði tekið við af honum, til þess að hann gæti
hvílt sig. Ég gafst ekki upp að svo búnu.
„Hvar sátu þessir viðskiptavinir ?“
„Við eitt borðið."
„Auðvitað. En hvar? Við kúlusvilið? Stigann?
Píanóið?" Ég þagnaði. Skyndilega þótfcist ég viss
um, að þar höfðu þeir setið. „Eða var borðið við
útidyrnar þarna?"
„Já,“ tautaði hann.
Ef einhver hefði staðið við gluggann eða dyrn-
ar, hugsaði ég með sjálfum mér, hlaut hann að
hafa séð greinilega alla þá, sem inn komu. Alla,
til dæmis Manion undirforingja.
Ég velti fyrir mér næstu spurningu. „Hve lengi
hafði Quill unnið fyrir yður við barinn?"
„Allt að því klukkustund . . .“
Svo að vesalings barþjónninn, dauðþreyttur,
hafði orðið að standa á verði við dyrnar í næst-
um klukkustund, meðan Quill hafði falið sig bak
við borborðið. „Og hvenær tók hann við af yður?“
„Um miðnætti, geri ég ráð fyrir."
„Og hvenær var hann skotinn?"
8
VIKAN